หน้าส่วนตัว
ที่หน้าต่างข้างนั้นฉันปลูกไม้
เลื้อยพาดใบทอหนามหาศาล
เขียวแกมเหลืองเรืองอุไรทองใบบาน
ถิ่นสำราญผ่านสายตาครามองไกล
ครั้นปรากฎนกคุ่หนึ่งถึงคาคบ
จุ๊กจิ๊กซบไซร้ปีกหางกางหวั่นไหว
เขาคลอคู่บินชมระงมไพร
สูงยิ่งใหญ่ ยืนหว่างเขา เนาเมืองกรุง
ต่อไม่นานไข่น้อยน้อยคอยนกผัน
บินผลัดกันมาอุ่นเข้าเฝ้ากกยุ่ง
แม่บินไปพ่อบินมาคราพยุง
กางปีกมุ่งยุ่งฟักไข่ให้เห็นงาม
เราแอบมองทุกทุกวันพลันน่ารัก
บอกตนเองให้ตระหนักรักไหลหลาม
อันหน้าที่อยู่ที่หน้า...ค่าตีความ
ใจทวิชาติบาดทุกยามสำนึกคน
อย่าเหนื่อยล้าเลยแม่นกเฝ้ากกไข่
ตัวผู้ไซร้บินคาบฟางหญ้าทุกหน
นำมาสานสร้างรังแกร่งแห่งคุ่ตน
แล้วได้ยลสี่ตัวน้อยคอยร้องกิน
เมื่อโตหน่อยพ่อแม่คอยส่งเสียงสอน
หัดเกาะคอนเกาะใบไม้ใจคอยถวิล
กลัวร่วงหล่นตกลงไปไกลโพ้นดิน
คอยได้ยินเสียงจิ๊บจ้าว่าลูกไกล
วัฏจักรนกรุ่นนั้นผันไปแล้ว
อีกสี่ห้ารุ่นตามแนวแพรวมาใกล้
ณ.รังเดิม เริ่มจากหนึ่ง..สองพึงใจ
ภาพชีวิตสกุณาไซร้ ใช้สอนเรา
ในบางครั้งคือเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้า
อยากขว้างปาความอึดอัดมัดโง่เขลา
อยากจับลูกโยนออกไปด้วยใจเบา
หากมองนก...เหล่านั้นเรา...ละอายใจ
นั่นคือนก...ชื่อว่าสัตว์...ซึ่งสองขา
ยังมีค่า ...ทำหน้าที่...แสนดีได้
สองซื่อสัตย์...ร่วมกันหา...มาแทนใจ
แบ่งกันให้....หนอนลูกจ๋า ...หากินกัน
เราเป็นอะไร ใจเป็นคน.??..ยลใจนก
ใยสกปรก ทวิชาติ อาจอรหันต์ ????
พรหมของลูก คือแม่พ่อ พ้อคืนวัน
แม้น.. รักสะบั้น ..แต่....หน้าที่ต้องอยู่...คู่จนตาย!!!
tiki 20 ก.ย. 2546 05:04 น. - ID 39200 
1092
6
0
20 กันยายน 2546 05:25 น. - comment id 169210
นั่นคือนก...ชื่อว่าสัตว์...ซึ่งสองขา
ยังมีค่า ...ทำหน้าที่...แสนดีได้
สองซื่อสัตย์...ร่วมกันหา...มาแทนใจ
แบ่งกันให้....หนอนลูกจ๋า ...หากินกัน
20 กันยายน 2546 13:43 น. - comment id 169257
บทกวีที่เพียรสร้างรายทางนั้น ทุกคืนวันหวังก่อหน่อระลึก รดราดรินทุกหัวใจไหวรู้สึก จิตสำนึกในชีวิตลิขิตใคร เป็นแค่หนึ่งเสี้ยวธุลีที่บนโลก อุปโลกสร้างโน่นสร้างนี้ได้ ใยไม่หัดสร้างเกราะกำบังใจ หยุดเวียนว่ายในบรรณพิภพ สรรพสัตว์กลาดเกลื่อนเป็นเพื่อนสอน แม้ยามนอนเก็บมาคิดจิตสงบ เห็นกฎกรรมนำพาหน้าที่พบ ครบเจนจบสมบูรณ์พูนปัญญา นกตัวน้อยสร้างรังสำเร็จแล้ว ทิ้งดวงแก้วนอนอุ่นกรุ่นอุษา นานจนบินทิ่งรังไปไปกลับมา สกุณาละหน้าที่...นี่กฎเกณฑ์ ในบางครั้งหน้าที่และธรรมชาติกำหนดใช่จะเป็นไปในแนวทางเดียวกันเสมอไป มีนกบางจำพวกที่ไข่ไว้ให้คนอื่นฟัก หรือเมื่อมีลูกน้อยแล้วก็ไม่ยอมเอาใจใส่ดูแล ปล่อยไว้ตามยถากรรม กระนั้น ก็มิวายเป็นข้อสอนใจให้เรา ไม่ว่าจะรูปแบบไหนในกฎธรรมชาติ ย่อมมีข้อคิดเสมอ เพียงแต่เราต้งอพยายามมองตามความเป็นจริง บทกวีทิกิให้แง่คิดในเชิงย้อนคิดมากครับ ขอชื่นชมไว้ ณ วินาทีนี้ ขอบคุณนะครับสำหรับบทกวีดีดีที่เป็นแรงบันดาลหัวใจในยามวสันต์โปรยไพรในเช้าวันนี้ เสียงนกกระจอกติดถิ่นที่เคยมาปลุกตอนสายๆ ของวันหยุดไม่มีวันนี้ ฝนตก คงจะหนีหนาวฝนไปซบหากำแพงผุๆ ที่ไหนสักแห่งอย่างเป็นแน่ ท่ามกลางสายฝนโปรยไพร เป็นฝนสั่งฟ้าในฤดูนี้ ที่หัวใจกำลังบอกว่า ผ่านไปแล้วอีกฤดูกาล เราเจริญงอกงามในหนทางชีวิตหรือกำลังจะจมลงท่ามกลางกระแสสังคมอันเชี่ยวกราก ฝากไว้เป็นคำถามและแรงบันดาลหัวใจไว้สำหรับบทกวีในบทต่อๆ ไปนะครับ ด้วยรักและรักในมิ่งมิตรวงศ์วานบ้านเรือนไทย
20 กันยายน 2546 14:46 น. - comment id 169271
ยลชีวิต วิหค นกชี้สอน อุทาหรณ์ เตือนใจ นำใช้สอย ทำหน้าที่ ดีที่สุด อย่าเลื่อนลอย ด้วยนกน้อย ทำรัง แต่พอตัว ( อย่างว่าครับขณะนี้ผมกำลังอ่านสุภาษิตอยู่ตอนจบอาจคนละเรื่องเดียวกันนะครับ)
20 กันยายน 2546 16:45 น. - comment id 169303
คุณลำน้ำน่านผู้ชาญเชี่ยว สรรบทกลอนเป็นลอนเกลียวเกี่ยวธรรมได้ ในเวลาวารีมีนกไพร ในเมืองใหญ่มีผุ้คนทั้งจนรวย ต่างวุ่นวายว่อนว้าหาอาหาร เสื้อผ้าบ้านหยุกยาค่าทำสวย เชิงชีวิตว่ิงวนตามคนรวย แข่งสังคมจนแทบม้วยสิ้นชีวา คนพันธุ์นกกกเลี้ยงลูกโตแล้ว หน้าที่ฉายประกายแนวแผ้วทางท่า เข้าสู่วัยสุงอายุผู้ชรา ดูเพียงว่าลุกจะบินไปถิ่นใด...???
20 กันยายน 2546 22:24 น. - comment id 169352
...เรน..รักแม่.....
20 กันยายน 2546 23:59 น. - comment id 169374
บรรยายไม่ถูกเลยนะขอรับเจ๊ ... ลึกซึ้งกินใจเจงๆ...
21 กันยายน 2546 04:02 น. - comment id 169463
...เรน..รักแม่..... จาก : รหัสสมาชิก : 3384 - rain.. รหัส - วัน เวลา : 172302 - 20 ก.ย. 46 - 22:24 ดีใจนะคะที่ทำให้น้องเรนรักแม่ขึ้นได้อีกเยอะอะ
21 กันยายน 2546 04:03 น. - comment id 169465
บรรยายไม่ถูกเลยนะขอรับเจ๊ ... ลึกซึ้งกินใจเจงๆ... จาก : เมจิคเชี่ยน -^^- ... ขี้เกียจล๊อกอิน รหัส - วัน เวลา : 172328 - 20 ก.ย. 46 - 23:59 ฮืมม์ ขอบคุณที่ให้คำบรรยายค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
