อุดมการณ์มิเลิศหรูครูบ้านป่า ใช้ศรัทธาค่ายิ่งเป็นสิ่งหนุน ปูรากฐานศิษย์เราแค่เอาบุญ เปี่ยมการุณย์เมตตาเอื้ออารี กลัวทำไมความยากลำบากแสน อยากทดแทนวิญญาณครูรู้หน้าที่ เห็นแววตาใสซื่อคือชีวี เราจะชี้เราจะสร้างทางสังคม โลกยุคใหม่แปลกแยกจนแตกต่าง ต้องใช้ธรรมนำทางอย่างเหมาะสม หลงมัวเมาสักแต่ว่าค่านิยม ล้างทุกปมแม้อุทิศชีวิตตน หวังเพื่อนครูช่วยเหลือทำเพื่อศิษย์ ผลผลิตศึกษาไทยไม่ขัดสน จรรยาบรรณงามงดต้องอดทน ก่อเกิดผลพัฒนาคนป่าไพร เคยซึมเศร้าเหงาจิตจนคิดจาก น้ำตาพรากจากศิษย์เลยคิดได้ จะอบรมบ่มความรู้สู้ต่อไป เพราะซึ้งในคุณค่าคำว่า"ครู"
-ร้อยแปดพันเก้า- 20 ก.พ. 2549 07:27 น. - ID 86794 
1393
6
0
20 กุมภาพันธ์ 2549 07:45 น. - comment id 562052
อรุณสวัสดิ์ค่ะ เพิ่งผ่านการสนทนาชีวิตครูมาหมาด ๆ กับคุณครูใหญ่โรงเรียนเล็ก หลายสิ่งหลายอย่าง ที่คนเมืองอย่างอัลมิตราไม่เคยรับรู้ คุณครูใหญ่ฯ ก็ได้ถ่ายทอดให้ฟัง ด้วยความรู้สึกและวิญญาณแห่งความเป็นครู อัลมิตราคงไม่ถามคุณครูใหญ่ฯ ว่าทำเพื่ออะไร เพราะก่อนหน้านั้น อัลมิตราก็เคยถามครูอ้อย (ร้อยฝัน) คล้าย ๆ กัน คำตอบ.. ที่ได้รู้ ทำให้อัลมิตราเข้าใจในจิตวิญญาณของพวกเขา \"..แสงเรืองเรืองที่ส่องประเทืองอยู่ทั่วเมืองไทย ..\" เพลงนี้ อัลมิตราร้องได้นะ ถ้ามีเนื้อเพลงจนจบ สมัยก่อน แม่ของอัลมิตราชอบฟังเพลงประมาณเนี๊ยะ.. ยิ่งท่อนที่ร้องว่า \"..กลับบ้านไม่ทัน บางทีต้องไปอาศัยหลวงตา ครอบครัวรอท่า ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน..\" เนื้อเพลงบ่งบอกอะไรตั้งหลายอย่าง ภาระ รึ ก็ไม่ใช่ อัลมิตราอยากเรียกว่า .. หัวใจ ต่างหาก มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า ..
20 กุมภาพันธ์ 2549 09:54 น. - comment id 562063
สวัสดีค่ะ ครูคือใครใครคือครูในวันนี้ ครูผู้มีอุดมการณ์อย่างเหมาะสม ครูผู้มีจิตวิญญาณอุทิศตน เพื่อฝึกฝนสร้างคนเป้นคนดีร้านร้อยแปดพันเก้าถนนหางดงป่าวคะ
20 กุมภาพันธ์ 2549 08:32 น. - comment id 562077
แวะมาทักทายครับผม...ไว้มีโอกาสจะแวะมาทานกาแฟที่บ้านคุณร้อยแปดพัรเก้านะครับ ยังไงช่วงนี้อากาสเปลี่ยนรักษาสุขภาพด้วยนะครับ...
20 กุมภาพันธ์ 2549 10:54 น. - comment id 562111
เป็นครูต้องฝึกรู้จริยธรรม มองเราเฝ้าฝึกทำนำตนก่อน มิตกบกพร่องลองนำมาสอน โลกจะหายคลายร้อนผ่อนคลาย.
แก้วประเสริฐ.
20 กุมภาพันธ์ 2549 11:24 น. - comment id 562131
ครูตัวจริง เสียงจริงมาอ่านครับ แวะมาคุยด้วยนะ อย่างผม ไม่กลัวความลำบากแล้วเพราะไม่มีอะไรที่ลำบากไปกว่านี้ตั้งแต่เกิดมา รู้สึกว่าเริ่มชินกับความลำบากบางช่วงที่ชีวิตว่าง ๆ ยังรู้สึกว่ามันแปลก ๆ เลยครับ
20 กุมภาพันธ์ 2549 12:45 น. - comment id 562169
ความคิดหลายอย่าง ที่ถูกปลูกฝังเคี่ยวกรำมาตั้งแต่เด็กๆ ทั้งจากพ่อแม่ และอีกไม่น้อยเลยจากคุณครู ที่เสมือนเป็นพ่อแม่คนที่สอง ที่นี่เอง ก็มีคุณก่อพงษ์ และ คุณครูใหญ่ฯ ที่ทุกครั้งได้คุยด้วย ก็สัมผัสได้ถึงวิญญาณของความเป็นครูอยู่เต็มเปี่ยม บ่อยๆ ครั้งได้ยินข่าวเกี่ยวกับคุณครูเริ่มหันมามุ่งการสอนเพื่อธุรกิจมากขึ้น แต่ก็เชื่อว่า คุณครูอย่างทั้งสองท่าน จะมีอยู่มากมายทุกหนแห่ง อันจะไม่ทำให้แม่พิมพ์ที่ดีงามของชาติ สาบสูญไปจากสังคมไทยแน่ๆ ค่ะ
20 กุมภาพันธ์ 2549 13:49 น. - comment id 562185
สวัสดียามบ่ายครับ..คุณอัลมิตรา ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนเลยครับว่า ชีวิตจริงผมไม่ได้เป็นครู เป็นพ่อค้าธรรมดาๆ คนหนึ่งทำมาหากินโดยไม่ลำบากอะไรมากนัก วันนึงที่คิดถึงแม่ ก็จะมีแต่ภาพเด็กนักเรียนประถมมากมายล้อมตัวท่านอยู่ ลูกศิษย์ตัวเล็กๆของท่านก็แสนจะยากจนเสียเป็นส่วนใหญ่ เสื้อผ้าก็ไม่ได้ขาวสะอาด รอยปักชื่อก็เปลี่ยนมาหลายครั้ง เพราะเข้าใจว่า คงจะใส่ต่อจากพี่กันมา ถุงเท้าใส่บ้าง ไม่ใส่บ้างก็ไม่เป็นไร ยามมีกีฬาสี นักเรียนโรงเรียนของแม่ผมก็จะไม่ใส่รองเท้าผ้าใบ เพราะปกติก็ไม่มีจะใส่ ครั้นจะใส่วิ่งก็อาจจะวิ่งกันไม่ออกก็ได้ บางคน และหลายๆคนก็แทบไม่มีข้าวห่อมากินที่โรงเรียน นั่นคือความทรงจำเมื่อผมเห็นเมื่อผมเป็นเด็กๆ และแม่มักจะเล่าให้ฟังอย่างสม่ำเสมอ เดี๋ยวนี้ท่านก็ยังสอนอยู่ที่นั่น คงไม่ลำบากมากเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ไม่เคยเห็นท่านเหน็ดเหนื่อย ไม่เคยบ่นว่าอยากพัก แม้ว่าปัจจุบันนี้ท่านก็ใกล้เกษียณเต็มที มาถึงรุ่นผม คนที่เรียนหนังสือเก่งๆ เท่านั้นครับที่จะสอบครูติด สอบก.พ.เนี่ยยากมาก ส่วนใหญ่หัวกระทิทั้งนั้น ซึ่งความฝันของผมก็ไปไม่ถึง เพราะเรียนระดับปานกลางเท่านั้น ระยะหลังนี้มีแต่เรื่องคุณครู ตั้งแต่ปฏิรูปการศึกษา การถ่ายโอนการศึกษา ซึ่งมันมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ซึ่งผมไม่อยากก้าวก่ายส่วนนั้น แต่การขัดแย้งใดๆ ควรยุติโดยเร็ว และให้นึกถึงเด็กให้มากที่สุด การเรียนการสอนโดยผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ผู้ใหญ่ในรัฐบาลเสนอ ซึ่งเป็นการเรียนการสอนผ่านสื่อที่กว้างขวางมาก \"สอนด้วยสื่อ ไม่ได้สอนคน\"หรือ มีโน้ตบุ้คให้เด็กทุกคนได้ใช้นั้น ผมไม่ทราบว่าใครคิดยังไง แต่ผมมีคำตอบอยู่ในใจบ้างแล้ว คงได้เขียนมาคุยในโอกาสต่อไป อีกอย่างผมก็เชื่อว่า แต่ละท่านคงจะจำคุณครูคนแรกที่สอนให้เขียนหนังสือได้นะครับ ทั้งๆ ที่มีแม่เป็นครู แต่ครูที่สอนผมเขียนหนังสือคนแรกกลับไม่ใช่แม่ แต่ทุกความรู้สึกที่ท่านถ่ายทอดออกมาจากลูกศิษย์ตัวเล็กๆ ของท่าน ผมก็ไม่เคยลืมเช่นกัน ความเป็นครูของแม่มันซึมซับในหัวใจจริงๆ อย่างที่คุณอัลมิตราพูดแหละครับ ขอบคุณครับท่แวะมาทักทายกันสวัสดีครับ..คุณบินเดี่ยวฯ...ขอบคุณครับที่แวะมาทักทายกัน มีโอกาส คงไม่เลี้ยงเพียงแค่กาแฟ หรอกครับ..รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันครับ
20 กุมภาพันธ์ 2549 14:44 น. - comment id 562197
20 กุมภาพันธ์ 2549 20:35 น. - comment id 562247
หน้าส่วนตัว
**.. สดุดีผู้มีอุดมการณ์ครับ
ทำให้ผมนึกไปถึงกลอนบทหนึ่ง ของ อ.นภาลัย สุวรรณธาดา ที่ว่า
\" ศึกษาศาสตร์บัณฑิตคิดให้มาก
งานเธอยากแต่ยิ่งใหญ่ได้กุศล
ตาดำดำทำเธอสุขและทุกข์ทน
ถ้ากลัวจนแล้วอย่ามาเป็นครู \"
ทำให้ผมคิดได้เลยว่า งานของครูมีคุณค่ามาก
และเป็นที่แน่นอนในงานพิธีของคณะหลายๆพิธี ที่จะต้องขอพรจากองค์พ่อรพี (พระบิดาแห่งกฎหมายไทย) ถ้าผมได้เป็นผู้กล่าวนำนักศึกษาแล้วจะไม่ลืมจะเอ่ยขอพรจากพระคุณครูบาอาจารย์ด้วย...
เพราะถ้าไม่มีครู จะเป็นคนที่มีความรู้เช่นวันนี้ได้อย่างไร
20 กุมภาพันธ์ 2549 21:36 น. - comment id 562258
ถ้าไม่มีครู...คงไม่มีพวกหนูวันนี้.. ขอบพระคุณ คุณครูค่ะ..
21 กุมภาพันธ์ 2549 07:45 น. - comment id 562305
สวัสดีครับ..คุณnig สวัสดีครับ..คุณต่อง(ต้อง)ksg...ขอสดุดีคุณครูทุกท่านครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คงได้คุยกันในโอกาสต่อๆ ไปนะครับ สวัสดีครับ..คุณกุ้งหนามแดง..ได้ดีวันนี้เพราะเป็นศิษย์มีครู น่ะครับ..ขอบคุณครับที่แวะมาทักทายกัน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
