ย่ำสายัณห์ ตะวันรอน เราอ่อนล้า ปล่อยเวลา เลยล่วง ทรวงสลาย ลมทะเล เห่ซัด ริมหาดทราย ตัวเราคล้าย สายลม โถมทะเล คลื่นซัดทราย รายเรียง อยู่เคียงหาด คลื่นสวาท รักวาย ให้หักเห นับแต่วัน กานดา ลาบ้านเพ หนุ่มตังเก คนเก่า ยังเฝ้าคอย วาดชีวิต หวานหวัง ปลายฝั่งฝัน จมกับวัน ว่างเปล่า เปลี่ยวเหงาหงอย สัญญารัก ร้างเลือน มาเลื่อนลอย วิมานน้อย พลอยหาย ไปจากทรวง จะโหยหา หาดทราย ที่ไหนหนอ ? ให้เราล้อ ละลอกรัก ซึ่งหนักหน่วง ทุกวันนี้ เราหม่น เพราะคนลวง น้ำตาร่วง ริมหาด แทบขาดใจ ตะวันคล้อย ลอยต่ำ ข้ามขอบฟ้า ยังกลับมา เยือนผ่าน สู่วันใหม่ ผิดกับคน ที่เรารัก พลัดพรากไกล คืนและวัน ผ่านไป ไม่เห็นเงา ย่ำสายัณห์ ตะวันรอน เราอ่อนล้า พร่ำเพ้อหา ความหลัง ครั้งก่อนเก่า เดือนเพ็ญส่อง แสงประกาย ปลอบใจเรา กอดขวดเหล้า เมายิ้ม...ริมทะเล
กวี ซีม่า 8 ต.ค. 2546 11:58 น. - ID 39949 
936
2
0
8 ตุลาคม 2546 16:41 น. - comment id 173178
ไปออกทะเลมารึครับ หายหน้าไปนาน
8 ตุลาคม 2546 20:54 น. - comment id 173246
ไม่เจอซะนานนะครับพี่... แต่ยังติดตามอยู่เสมอครับ...
10 ตุลาคม 2546 00:33 น. - comment id 173421
ย่ำสายัณห์ตะวันรอนรักอ่อนล้า เหมือนกับว่าเราไร้ค่ากับตัวเขา ไม่มีเหลือให้เห็นแม้เช่นเงา จึงต้องเศร้าเหงาลำพังนั่งเดียวดาย **กลอนไพเราะมากๆๆๆๆเลยค่ะ***
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
