เสียงคลื่นซัดหาดทรายดังซาบซ่า
ดูเหมือนว่าอยากกลบเสียงสะอื้นไห้
คลื่นคงรู้ว่าชั้นเหงามากเพียงไร
ซัดสาดให้น้ำตาซึมลงพื้นทราย
ปูลมวิ่งลู่ลมเสียงหวีดหวิว
ยอดสนพริ้วตามลมช่างหวั่นไหว
ค่ำคืนนี้เป็นไรไปใจหนอใจ
น้ำตาไหลอาบลงตรงแก้มแดง
มองดูเงาดวงจันทร์บนผืนน้ำ
ต้องหม่นดำเพราะเมฆบังอำพรางแสง
เหมือนใจชั้นตอนนี้ที่หมดแรง
ราวกับจันทร์อับแสงสลัวลง
เพราะภาพเธอที่กำลังจะเลือนราง
เหมือนทะเลกว้างไกลสุดปลายฟ้า
ไม่มีแม้สักคำจะร่ำลา
เหมือนดาราหายวับเมื่อข้ามคืน