หิ่งห้อยน้อยลอยวิบวับจับต้นไม้
หาคู่ใจทุกแห่งหนจนอ่อนล้า
เฝ้าคร่ำครวญพร่ำเพ้อละเมอหา
หยาดน้ำตาพร่างพรูลงสู่ดิน
เหม่อเมียงมองดวงดาวที่พราวบนฟ้า
ร่ำเรียกหาความรักดั่งถวิล
เจ็บดวงใจเมื่อรักใยภังค์ภิน
รักไร้สิ้นแม้เงาให้เฝ้ามอง
หนาวยะเยือกในความคิดจิตสับสน
ดวงกมลมีความเศร้าเป็นเจ้าของ
มันรายล้อมรุมเร้าเข้าครอบครอง
เจ้าคงหมองอยู่ตัวเดียวจนวางวาย