ดิน...ฉันเดิน ไม่เขิน อายใคร ลม...รินไล้ เย็นยามย่าง ทางวิถี นกน้อย...ลอยลม ส่งเสียงขรม ในไพรี สรรพสัตว์ ช่างสุขี ชีวี มีแบบดำเนิน น้ำ...จากฟากฟ้า รินลงมา ให้ชื่นใจ หยาดฝนไหล เปียกปอนไป ไม่สะเทิ้น ตราบใจนี้ มีพลัง ยังไม่ยับเยิน จะขอเผิน เหินบิน มิสิ้น หนทาง ฟ้า...มีตะวัน จรุงฝัน อันบรรเจิด งามล้ำเลิศ สีทอง ส่องสว่าง ฉายให้เห็น ปฐพี ที่เลือนลาง ฝ่า...ความอ้างว้าง กลางมรรคา อันยาวไกล....................
ว.เวคินน์ 1 มี.ค. 2550 13:35 น. - ID 99229 
1777
1
0
2 มีนาคม 2550 00:30 น. - comment id 664667
ถึงจะจน จนแต่ตัว ใช่คุณค่า มีราคา ที่มองเห็น มากกว่านี้ หากจะจน แต่เต็มด้วย คุณปราณี แลยังมี ใจเอื้อเฟื้อ แบ่งบันกัน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
