11 ตุลาคม 2547 02:07 น.
กอกก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ล็อคประตู ดูหนาแน่น
กอ กก แจ้น มาชวนลิ้ม ชิมอาหาร
สุดเลิศรส สดเอี่ยม เตรียมอยู่นาน
ยื่นหน้าหวาน มาว่าพร้อม ล้อมร่วมวง
อาหารเช้า เขาว่า อย่าให้ขาด
คนฉลาด รู้แจ้ง ไม่แกล้งหลง
ปฏิบัติ หัดไว้ ให้มั่นคง
อย่าพะวง ว่าอ้วน ให้ชวนกิน
เช้าวันนี้ มีอาหาร จานฝรั่ง
เพิ่มพลัง หวังอร่อย ชวนถวิล
ไข่ดาวมี สีสัน นั้นน่ากิน
อร่อยลิ้น ล้วนมาก หลากอารมณ์
ทอดสุกสุก หรือคล้ายดิบ มีหยิบยื่น
ไม่ต้องกลืน ฝืนแบบไหม้ ให้ขื่นขม
อีกเบค่อน ก่อนทอด วอนชุบนม
ไม่ม้วนกลม เกลียวกอด ทอดชิ้นงาม
หมูแฮมล่ะ จะเอาไหม ให้หลายชิ้น
มีให้กิน เกินอยู่ ดูล้นหลาม
ไส้กรอกทอด สอดอยู่ ดูอวบงาม
ข้างจานชาม ชูประดับ กับแตงกวา
มะเขือเทศ มีคุณค่า ภักษาล้น
นำวางปน ไปข้างจาน ระรานหนา
ซอสพริกหน่อย ค่อยหยอดหยด แม็กกี้มา
สุขใจหนา ที่ได้ ให้บริการ
***********
วันนี้คุณทานอาหารเช้าหรือยัง
เปลี่ยนรสชาติเป็นอาหารฝรั่งบ้างได้ไหม
วันหน้าจะบริการอาหารไทยนะคะ
(คอยรูปก่อนค่ะ)
9 ตุลาคม 2547 22:47 น.
กอกก
หมอกโพลนขาว ราวนุ่นปลิว พลิ้วลอยล่อง
เป็นละออง อวล อบ กลบหว่างเขา
แสนสดชื่น รื่นกมล มาค้นเอา
ทุกย่างก้าว เกี่ยวใจ ให้อยากยล
มุ่งหน้าสู่ ภูผา แผ่นฟ้ากว้าง
ถนนสร้าง สู่ขอบเขา เอาสับสน
ทางคดเคี้ยว เลี้ยวเลาะ เหมาะใจคน
จึงดั้นด้น ค้นมา เพื่อหาใจ
เอนตัวไหว ไกวแกว่ง แรงเขวี่ยงกลับ
พอขยับ กับมาแกว่ง ตามแรงไหว
โยกข้างซ้าย ย้ายมาขวา หาแรงไกว
อาเจียนได้ ไม่ยาก เหมือนอยากเมา
ทางสายนี้ มีชื่อห้อย ถนนลอยฟ้า
ด้วยเพราะว่า วุ่นวน หนทางเขา
พันสองร้อย สิบเก้าโค้ง โก่งไม่เบา
ลองเทียบเอา ราวร้อยหก สิบกิโล
แสงอาทิตย์ ชิดขอบเขา แนวราวฟ้า
แจ่มแสงจ้า มาดินแดน แสนสุขโข
ทะเลหมอก หยอกภูผา ดูใหญ่โต
เสียงร้องโห่ ไชโยยล ถนนหัวใจ
***********
** อยากนำเสนอรูปถนนลอยฟ้า แต่ไม่สะดวกในการจอดรถ
เนื่องจากถนนแคบมาก จึงขอนำภาพหมอกในตัวเมืองอุ้มผางมาฝากแทน **
8 ตุลาคม 2547 16:11 น.
กอกก
ปล่อยปลิดปลิวลิ่วลอยเหมือนคอยหวัง
โปรดอย่าชังมุ่งมาอย่าหน่ายหนี
พี่ก็เจ็บเกินล้นนะคนดี
ชายคนนี้พลาดแล้วโปรดอภัย
วันนี้มาหาน้องต้องขอโทษ
ชายชั่วโฉดขอชี้แจงแถลงไข
พลาดซ้ำซากจากดวงจิตที่ผิดไป
กรรมทำไว้ลงทัณฑ์นั้นสมคน
รักถลำมัวเมาเพราะเขลาโง่
ต้องการโชว์ โห ข้าเด่นเป็นที่สน
ดูหมิ่นหญิงหยิ่งได้กับใจตน
รักท่วมท้นเกินพอก็ขอไกล
เที่ยวระรานสานรักถักไปทั่ว
หลงเมามัวหมกมุ่นวุ่นหลงใหล
รักก็ขังชังก็ปล่อยลอยจากใจ
คนโหยไห้ หาสนไหมฉันไม่แคร์
มาวันนี้ที่ก้าวสู่ประตูนรก
ใจตระหนกหนีทุกข์ใจไม่พ้นแผล
ผู้ชนะจะต้องคลายกลายเป็นแพ้
เอดส์คือแผลแปรคนหยิ่งดิ่งอารมณ์
**************
** ที่รัก.. พี่มาเพื่อ *ขอโทษ* **
6 ตุลาคม 2547 22:51 น.
กอกก
สองตาเล็งเพ่งทางหว่างพงพฤกษ์
ลำพองคึกคะนองย่างสองขา
แม้นจะเมื่อยเหนื่อยหนักหนาแรงล้าลา
ก็ขอท้าทุกก้าวย่างอย่างท้าทาย
หยาดเหงื่อรินผินอาบทาบทั่วหน้า
หยดเข้าตาต้องแสบแอบใจหาย
ปลายแขนปาดหยาดเหงื่อเจือพักกาย
พักให้หายหอบหน่อยค่อยจรเดิน
ทั้งกายาพาชุ่มเหงื่อที่เจือหลั่ง
เปียกทั้งหลังลุหน้ามาไม่ขัดเขิน
นำก้าวย่างร่างเปียกโฉกกระโดกเดิน
ด้วยบังเอิญเดินมาไกลให้อ่อนแรง
รองเท้าเลอะเปรอะเปื้อนเหมือนโคลนหุ้ม
ฝนฉ่ำชุ่มอุ้มลูกรังดังใครแผลง
ทางแสนเละเผละพอขอสำแดง
เท้าอ่อนแรงล้าลงตรงหนักจัง
ไพรพฤกษ์พงคงชุ่มชอุ่มชื้น
แสนร่มรื่นยืนต้นโตดูโอหัง
ไม้เล็กน้อยห้อยพันกันรุงรัง
ยึดเหนี่ยวรั้งรอบรัดมหัศจรรย์
จากทะเลเหสู่ภูผาใหญ่
มวลหมู่ไม้ร่มรื่นชื่นใจฉัน
น้ำตกงามยามยลฉงนงัน
เหนื่อยช่างมันฝันตรงหน้าคว้ามาครอง
***********
@ ..เสี้ยวหนึ่งของห้วงคำนึงระหว่างการเดินทาง
หน้าส่วนตัว
1601
