2 มีนาคม 2548 19:14 น.
กอกก
**อย่าห่วงฉัน**
อย่าห่วงฉัน หวั่นไหว ให้ว้าวุ่น
เพราะเคยคุ้น เดียวดาย แม้นกายหนาว
ผ่านเวลา ช้ำชอก บอกเรื่องราว
หัวใจกร้าว แกร่งเดิน มิเขินใคร
ทิ้งฉันไว้ ให้ย่าง ตามทางเถิด
อย่าชูเชิด ให้เหลิง ระเริงไหล
เป็นเพียงหญิง หยิ่งยโส โง่กว่าใคร
จึงทิ้งใจ ทิ้งความหวัง ไม่รั้งครอง
เพียงลำพัง ฝังร่าง ย่างก้าวสู่
เข้าประตู โรงพยาบาล หาญ...จองหอง
ยิ้มน้อยน้อย ร้อยน้ำตา มาปรินอง
ตามองจ้อง ห้องผ่าตัด สะบัดใจ
จะเดียวดาย ให้สม อารมณ์อยาก
เจ็บปวดมาก ร้าวราน สักปานไหน
ขอนอนขม จมสะอื้น ขื่นหทัย
สะสาใจ เจ็บเนื้อ เจือร้าวทรวง
ปล่อยฉันลง ตรงนี้ ที่ว่างเปล่า
ซบความเศร้า ยังสุขแสน เช่นแดนสรวง
ขอเพียงไกล ให้พ้น คนหลอกลวง
อย่าวางบ่วง บาศรัก ชักบาปนำ
ก็ได้ค่ะ จะให้ ในสิ่งพ้อ
กับคำขอ ครั้งนี้ ที่แสนขำ
คิดถึงเธอ แรกตื่น เมื่อฟื้นจำ
ให้ฉันทำ ทวนรู้สึก พิลึกจัง
ให้เธอคิด สักน้อย ค่อยตอบถ้อย
เรื่องราวร้อย เวียนวน คนแค้นฝัง
เอาสัญญา อะไร คนใจพัง
ฟังนะฟัง อย่าบ้า อย่า...โง่เลย
*************
1 มีนาคม 2548 22:49 น.
กอกก
. * ขอให้ฉันรักคุณดีกว่า*
ขอขอบคุณ ที่ให้กัน ในวันนี้
ความรักที่ วิสุทธ์ ดุจหยาดฝน
ความจริงใจ เพียรฝาก จากกมล
ภักดีล้น ตราตรึง ซึ้งใจงาม
เธอเด็ดเดี่ยว ยืนยัน มั่นใจรัก
คอยฟูมฟัก ให้เกียรติ มิเหยียดหยาม
ยื่นไมตรี ปรารถนา พยายาม
จนหวิวหวาม ต้องจิต เริ่มติดใจ
อย่าหยิบยื่น ความรัก ให้กับฉัน
แม้นว่ามัน สวยงาม สักปานไหน
ขอเธอจง มารับ เอากลับไป
เพราะทำใจ ไม่ถูก กับผูกพัน
จะขอเป็น ผู้ให้ แทนได้ไหม
กลัววันใด รักสลาย กลายเป็นฝัน
กลัววันใด รักร้าง ต้องห่างกัน
เวลานั้น คงง่ายกว่า ถ้าจะปลง
หากน้อมนำ คำนั้น ในวันนี้
คงเปรมปรีดิ์ หทัย จึงไหลหลง
จะคิดคืน หวนหา พะว้าพะวง
ก็ติดตรง กล้าสนอง เกินต้องการ
เพียงเธอรับ ก็พอ ขอแค่นั้น
ไม่ว่ากัน จะเอาไป ให้ไฟผลาญ
หรือทิ้งขว้าง สายชล ก้นบาดาล
ถึงแหลกลาญ เป็น ไร ก็ให้เธอ
ฉันเคยเจ็บ เหน็บหนาว ร้าวและร้าง
จึงอำพราง เกราะหุ้มตัว กลัวใจเผลอ
ขอปิดกั้น กันไว้ ไม่อยากเจอ
กลัวละเมอ เมื่อเธอ เผลอทิ้งไป
*************
บางครั้ง..การเป็นผู้ให้ รู้สึกสบายใจกว่าการเป็นผู้รับ
แต่ครั้งนี้..ให้หรือรับ ค่าคงไม่ต่างกัน
หน้าส่วนตัว
1115
