22 กุมภาพันธ์ 2549 18:02 น.
กะเรกะร่อน
สายฝนล้นหลากจากฟากฟ้า
หยาดพราวพรูมาจากฝ้าหม่น
ร้อยสายไหลหลากจะกรากล้น
ชื่นชลเชี่ยวล้ออย่างลึกล้ำ
ตะวันแรแสงทับดับจันทร์เลือด
หน้าผู้คนซีดเผือดจะชื่นฉ่ำ
จะฮึกเสียงโหมหาดประกาศคำ
นทีโยนคลื่นย้ำกระแสชน
ลมจะล้อลูบเย็นอย่างเป็นมิตร
ฟ้าผ่องแผ้วยามพิศทางทิศหม่น
ฝนรินชื่นโชลมพร่างกลางโกมล
ธรรมจะโรจน์เริงล้นระยับแดน
เราจะสู้ด้วยเสียงบริสุทธิ์
ปลุกธุลีขึ้นยุทธอีกเรือนแสน
เจ้าพระยาร้องไห้...ไทยร้าวแทน
ธารประชาจะโลดแล่นเพื่อชิงชัย
แดดจะคืนแสงทองส่องฝ้าฟ้า
อธิปไตยจะแตกกล้าเพื่อหวังใหม่
ชนชลา......อย่าหลากมาเพื่อลับไป
จงเคารพ...ธำรงไท....ไล่คนคด.
4 กุมภาพันธ์ 2549 04:31 น.
กะเรกะร่อน
อรุณสวัสดิ์ พิราบขาว
เริ่มเที่ยวบินปวดร้าวแต่เช้าฉาย
เห็นขอบฟ้าขลิบทองผ่องเรืองราย
เจ้าหมายแตะปีกปลายเพลิงอำพัน
เจ้าท่องฟ้าตามหาสันติภาพ
กลางกระแสลมบาปโหมบุกบั่น
กลางกระสุนทะลวงกราดรุกฟาดฟัน
อันสาดโยนจากชนชั้นกระสันไฟ
โลดถลาเตลิดลีบเข้ากลีบเมฆ
มือใดเสกเลือดนภามาขับไล่
กระเจิงขวัญ กระจายสิ้น เสรีไท
จะร่อนลงแหล่งใด....ล้วนเถือกทา
มิคสัญญีสุดขอบฟ้าฝั่งสวรรค์
แดนสายัณห์ขื่นขรมระบมบ้า
ฤา แสงทองทาบเลื่อมรุ้ง คือ มายา?
เที่ยวบินเดี่ยวแปลค่า เขตอนันต์
ราตรีสวัสดิ์ พิราบขาว
อาบแสงดาวคืนหม่นอันมืดฝัน
ทุกหยับปีกทบหวาดช้ำทุกค่ำวัน
ทุกเปลวทองทาบขวัญ...ต้องเดินทาง !
..........................................................
( เมื่ออรุณสวัสดิ์ พิราบขาว
เริ่มเที่ยวบินปวดร้าวแต่รุ่งสาง
เห็นขอบฟ้าขลิบทองผ่องโรจน์ราง
เจ้าหมายจรดปีกหว่าง สันติภพ)
........................................
เปิดข่าวในบ้าน.....ในบ้านก็วุ่นวายเสรีภาพภายในบ้าน
เปิดข่าวนอกบ้าน.......ระหว่างหมู่บ้านก็ทะเลาะกันโดยอ้างเสรีภาพ
รู้สึกเหมือนว่า......ไม่ว่านิวาสถานแห่งไหน ของใคร
ก็ดูร้อนรุกไปหมด
ติสตู คิดแผนห้ามทัพศึกพ่อ โดยการปลูกดอกไม้
ติสตูปลูกดอกไม้ในบ้าน แล้วปลูกในสวน แล้วปลุกในหมู่บ้าน
ติสตูปลูกดอกไม้ในคุก ปลูกดอกไม้ให้คนในหมู่บ้านเดียวกัน
ติสตูตามไปปลูกดอกไม้ในกองทัพ ในอาวุธ
เมื่อสมเด็จพ่อพระราชาสั่งยิงปืนใหญ่
"ดอกไม้ ดอกไม้ และดอกไม้ เข้าประหัตประหาร ดอกไม้ ดอกไม้ ดอกไม้"
เพราะเป็นดอกไม้....สิ่งที่หลงเหลือจึงปรากฏเป็น ดอกไม้สว่างไสวไปทั่วท้องฟ้าและแผ่นดิน
ติสตู เจ้าชายของดอกไม้
คิดถึงหนังสือของ Maurice Druon
ติสตูนักปลูกต้นไม้
1 กุมภาพันธ์ 2549 03:39 น.
กะเรกะร่อน
แม่จูงมือมาดูงานฉลอง
หนูก็ยืนแหงนมองคอตั้งบ่า
ดอกไม้ไฟพรายพร่างกลางดวงตา
ร้อยสะเก็ดดารา วะวิบวาว
สีขาว แดง ฟ้า ชมพู เขียว
ถ้าสูงอีกนิดเดียว จะเอื้อมสาว
หนูจะเก็บมาร้อยต้นสอยดาว
ไว้ฉลองคืนหนาว ข้างกองไฟ
เขาจะเลี้ยงฉลองอีกสองวัน
แม่สัญญาจะพาไปดูใหม่
ไปยืนดู...อยู่กลางดงดอกไม้ไฟ
ฟ้ามืด วาบไหวเมลืองมลัง
สีแดง แดงก่ำ คละคลุ้งคาว
เรืองดาวดอกไม้ไฟที่ไหนนั่น
บนดิน บนฟ้า อบอวลควัน
ของขวัญ วิปโยค ดอกไม้ดาว...
แล้วลอยขึ้นลอยขึ้นทีละนิด
เอื้อมปลิดสะเก็ดดวงแห่งห้วงหาว
ข้างล่างเพลิงโรจน์เรืองวะวาบวาว
เด็กสาว...กลางคาวคลุ้งทุ่งดาวไฟ
29 มกราคม 2549 04:29 น.
กะเรกะร่อน
ฉันเดินทางอยู่ระหว่างยุคสมัย
ลมหายใจมีราคาไว้ค้าขาย
เศษกระดาษล้ำค่ากว่าความตาย
ที่ซึ่งค่าแห่งความหมายนิยามทุน
ฉันเดินทางกลางหมอกแห่งพลบค่ำ
มีแสงนำหรืออำพราง ? ว้างวุ่น
เมื่อยกเท้าก็เหยียบย่างบนร่างพรุน
พะเนินซากผู้สิ้นบุญ ไร้ทุนนิยาม
กลางหน้าผาก ตีตรา "อิสราภาพ"
ประณตมือก้มกราบ ลงเบื้องต่ำ
เกิดมาเพื่อเป็นเพียงผู้ถูกกระทำ
หายใจเพื่อตอกย้ำ "ความไม่มี"
ฉันยืนอยู่บนทางของซากศพ
อยู่ระหว่าง-สมัยพลบ- ยุคกดขี่
บนช่องว่างระหว่าง "ความไม่พอดี"
ปรารถนาเดียวของ "ทีนี่" - "มี" ไม่(เคย)พอ
คนเดินทางไต่ฟ้ามหาสมุทร
หวังก้าวรุดเรื่อยไปที่ไหนหนอ ?
ว่างเปล่าแม้กลางปล้องไผ่ในกกกอ
ระ-หว่างก้าว ยุค-ต่อ คืน สุญญา
26 มกราคม 2549 04:44 น.
กะเรกะร่อน
แค่เพียงอีกวันที่ผันผ่าน
คือร่องรอยร้าวรานอันเกิดใหม่
คืออดีตแห่งปัจจุบันอันแจ่มใจ
ย่ำเหยียบ ทิ้งทอดไว้เพียงรูปรอย
กดเจ็บในหัวใจไปอีกวัน
สองตาพร่าสั้นและเสื่อมถอย
ตบและแต่งสมองปั้นประดิดประดอย
สิ่งคอย - สิ่งทำ ย้ำกรรมกาล
แค่เพียงอีกเวลาที่ล่วงไป
หยดน้ำตา หยาดใหม่จึงขับขาน
อนาคต ปรุงประดิษฐ์จะกลบประจาน
รอยร้าวร่วงรานจะผ่านพ้น
ศักดิ์ศรีมีไว้ให้ดื่มหอม
ใจตรอม สำนึกเจ็บ หัวคิดหม่น
เจ็บใจ...เจ็บแรง จึง แจ่มกมล
ดื่มกินน้ำตาตนอันล้นราย
มนุษย์มีชีวี....มีกำลัง
มีสองมือไว้สร้างหวังสืบความหมาย
แม้ชีวิตแหว่งวิ่น กระจัดกระจาย
อาจแอบซ่อน สินสาย เพื่อสมดุล
สืบเส้นทาง อดีต ปัจจุบัน
ร่องรอยร้าวแห่งคืนวันอันคุกรุ่น
กอบเก็บก้อนกรวดแหลกอันละมุน
บรรจงประคบระบมอุ่น....เพื่อเติบโต
๒๕ มกรา ๔๘
หน้าส่วนตัว
1300
