4 เมษายน 2548 15:10 น.
กานิเมด
ขอโทษที่ทำเป็นไม่รู้จัก
ขอโทษที่ความรักไม่มีเหลือ
ขอโทษที่ให้ค่าเธอน้อยกว่าเกลือ
เพราะไม่รู้จะรักเธอเพื่ออะไร
ฉันคงรักคนอย่างเธอได้ไม่ลง
คนที่เคยหลงจนน้ำตาต้องรินไหล
คนที่คอยแต่จะเหยียบย่ำหัวใจ
คนที่ไม่ห่วงใยไม่ใยดี
อย่ากลับมาอีกเลยนะเธอนะ
โปรดอย่ากลับมาหาฉันคนนี้
ขอโทษที่ไม่มีวันกลับคืนดี
ขอโทษฉันสักกี่ทีไม่มีวัน
1 พฤศจิกายน 2547 15:08 น.
กานิเมด
แด่ความรักที่มันได้จบสิ้น
แด่ชีวินที่มันช่างขื่นขม
แด่ความรักที่ลอยไปกับลม
แด่ความตรอมตรมที่ยังคงอยู่ในใจ
น้ำส้มแก้วนี้ฉันขอดื่ม
เพื่อไม่ลืมทุกสิ่งจะได้ไหม
แม้ว่ามันเจ็บปวดสักเท่าไร
ฉันจะไม่คิดลืมสักนิดเดียว
เจ็บใช่เจ็บมันเจ็บซะเหลือเกิน
ที่ต้องเดินจากกันไม่แลเหลียว
เจ็บจนปวดปวดจนร้าวมานานเชียว
ฉันรับไว้คนเดียว...เจ็บจนชา
23 สิงหาคม 2547 16:19 น.
กานิเมด
เปิดใจยอมรับมองความจริง
ได้เห็นสิ่งสวยงามที่สดใส
ได้เห็นเธอได้เจอะเจอโลกใบใหม่
ได้เห็นทางแสนไกลสู่ความจริง
เสียเวลามานานกับความเศร้า
โลกสีเทากับคำว่าโดนทิ้ง
มือมน เงียบงัน จมดิ่ง
หันหลังวิ่งหนีความจริงตลอดมา
ยิ้มแล้ววันนี้ฉันยิ้มได้แล้ว
โธ่แค่แห้วเอาอะไรนักหนา
หัวเราะได้หลังจากมีน้ำตา
ได้รู้ว่าความรักน่ะสวยงาม
10 สิงหาคม 2547 16:22 น.
กานิเมด
เราเป็นเพื่อนวันนี้ยังเป็นเพื่อน
ที่คอยเตือนคอยห่วงมิรู้หาย
เราเป็นเพื่อนความเป็นเพื่อนมิเคยคลาย
ไม่เคยหายไม่เปลี่ยนไปจากใจ
คำว่าเพื่อนช่างดีกว่าที่คิด
ตลอดชีวิตคำว่าเพื่อนยังคงไว้
เป็นเพื่อนร่วมเดินร่วมทั้งใจ
เพื่อนตลอดไปอยู่ในใจจนวันตาย
24 มีนาคม 2547 16:47 น.
กานิเมด
ปิดเทอมแล้วเราไม่ได้พบกัน
ก็บ้านฉันกับเธอไกลกันมาก
ไกลแค่ระยะทางไม่ลำบาก
ไม่ยากหากเราคิดถึงกัน
อยากได้ยินเสียงของเธอ
ไม่ใช่เพ้อถึงอยู่แค่ในฝัน
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากัน
คิดตั้งนานน่าขันซะเลือเกิน
หน้าส่วนตัว
1152
