26 เมษายน 2548 12:27 น.
				
												
				
								กาฟิวส์
		
					
				
(- - )( - -)(- - )  อาการส่ายหน้าของคนหมดหวัง
คงจะแทนคำตอบที่เธอถามได้นะใบหม่อน  เฮ้อ..T_T
พูดแล้วเซ็ง  กลับบ้านนอนดีกว่า ^-^
 น้องแพรคับ   พี่ชอบน้องแพรมาตั้งนานแล้ว ^_^  คบกับพี่นะะะ. 
 แพร!!!  ตื่นได้แล้ว ..ํYOY 
ทำไมเสียงหม่อนมาดังที่ข้างหูชั้นวะเนี่ย  ตามมาหลอกหลอนในฝันเลยหรอยัยบ้า Y_Y
อ้าวว  ไม่ได้ฝันนี่ว่า - - ไอ้หม่อนมานั่งที่ข้างเตียงชั้นจิงๆด้วย
 มีไรอ่ะหม่อน  มาแต่เช้า + + 
 เช้าบ้านแกอ่ะดิ่  จะเที่ยงแล้วเว้ย - -  มาตามแกไปดูเกรด  ตื่นได้แล้วว 
 O_O เกรดออกแล้วหรอหม่อน    ตายแน่ๆเลยวันนี้ T-T  
( ทำไมนางเอกตูเปลี่ยนอารมณ์เร็วจังง่ะ )
 แกตายแน่ถ้าแกไม่ตื่นตอนนี้ - - ไปอาบน้ำได้แล้ว  เร็ว ๆ ด้วย 
สายตาฆาตรกรของเพื่อนรักชั้นบอกมาว่า ถ้าช้าชั้นฆ่าแกแน่ไอแพร
และแล้ว - - มันก็ลากชั้นมาโรงเรียนจนได้ ( มันเก่งไหมล่ะเพื่อนชั้น - -  สมแล้วที่ได้ 4.00 )
 แพร ๆ ๆ ๆ ^^  ชั้นได้ 4.00 อีกแล้ว  เย้ ๆ ๆ ๆ 
 แปลกตรงไหนวะหม่อน  ชั้นก็เห็นแกได้ทุกเทอม-_-  
มันยังไม่เลิกดีใจอีกรึไงวะเนี่ยย   
 ถ้าชั้นได้เกิน 3.5 สิน่าแปลกกว่า - -  
ชั้นไม่กล้าดูเกรดตัวเองหรอก..น่ากลัวจะตาย  ~~ 
 ไม่ต้องกลัวหรอกไอแพร  แกได้ตั้ง 3.83 แหน่ะ  น่าแปลกใจออก 
มันรู้ที่ชั้นคิดได้ไงเนี่ย   แต่เอ๊ะ  แกว่าอะไรนะใบหม่อนเพื่อนรัก  ชั้นได้ 3.83 จิง ๆ หรอ
 อย่ามาอำน่า!! ชั้นรู้หรอกมุกนี่อ่ะ  เก่าละ - -* 
ถึงจะพูดไปอย่างนั้น  แต่ก็แอบดีใจเล็ก ๆ  แล้วหันไปมองหาชื่อตัวเองที่บอร์ดของโรงเรียน
- แพรไหม  พงษ์อมรกุล  เกรดเฉลี่ย  3.83 -
 
จริงหรอเนี่ย!!!   O_O    โอ้แม่จ๋าา   หนูทำได้แล้ว ๆ
 ไอแพร  ชั้นว่าแกรีบไปเอาใบเกรดแล้วไปยื่นใบสมัครดีกว่านะยะ 
 ไอ้หม่อน ชั้นไม่ได้ฝันไปใช่ไหม^^  
 ให้ชั้นลองฆ่าแกดูไหมล่ะ - -*  
 โหยโหดจริงเลยนะไอหม่อน 
 แพรคับเราให้แพร 
ครัยฟะอยู่ๆ มาเรียกแล้วเอาดอกไม้ให้ตู  อย่างกะในฝัน - -
 ให้แพรไมอ่ะ  
 เราชอบแพร 
O_O โอ๊ววว  วันนี้มีเรื่องน่าอัศจรรย์ 2 เรื่องเกิดขึ้นในระยะเวลาใกล้เคียงกัน
แต่นายนั่นหายไปเร็วจัง  เห่อะ  เป็นนักวิ่งด้วยหรอฟะ + +  ของโรงเรียนไหนล่ะเนี่ยย -_-
 แพรนั่นมันออฟเดือนโรงเรียนข้าง ๆ เรานี่หว่าส์  ^^ ร้ายนะแก 
  เออกลับเห่อะ  ชั้นจะเอาเกรดไปให้ป๊าดู ^^ 
ชั้นกับหม่อนเอาเกรดมายื่นที่โรงเรียนประจำจังหวัดที่ชั้นกะหม่อนจะต้องมาเรียนให้ได้ในอีกไม่กี่เดือน ( ยังกะแกจะเข้าได้ ) โรงเรียนนี้เค้าต้องการแค่เกรด  แล้วก็จะคัดจากเกรดของนักเรียนเลย ไม่ต้องสอบเข้า แต่ชั้นก็ต้องลุ้น อยู่คนเดียว  เพราะหม่อนน่ะได้4.00ทุกเทอม  ยังไงก็เข้าได้อยู่แล้ว  แต่ชั้นล่ะ แค่3.2 ถึง 3.8  จะได้ไหมเนี่ยย ~~				
			 
			
				25 เมษายน 2548 13:43 น.
				
												
				
								กาฟิวส์
		
					
				
อ๊ายยย   ไม่เอาน๊าาา   ชั้นไม่อยากแยกกะยายหม่อนเรยจิง ๆ ถึงแม๊ว่ามันจะทำให้ชั้นมีปมด้อยก็เถอะ  เพราะอะไรน่ะหรอคะ  ใบหม่อนเป็นคนที่ถ้าถอดแว่นหนา ๆ ของมันออกแล้วล่ะก็  มันเป็นคนที่สวยมากก  แถมยังได้4.00 ทุกเทอม  ไม่แปลกหรอกที่ยัยนั่นจะสอบเข้าประจำจังหวัดได้  แต่ชั้นสิ   หน้าตาก็งั้น ๆ แถมยังโง่จนบัฟเฟอร์เรียกพี่อีก - -
 (  อ่อ.ลืมบอกไปค่ะ  เราอยู่ต่างจังหวัดค่ะ ^^  โรงเรียนประจำจังหวัดจึงหะรูที่สุดแล้วว  )
 ทำสอบได้ไหมหม่อน - - 
 ได้สิ ^.^ ก็ชั้นอ่านมาดี   แล้วแกล่ะแพร  เป็นไงบ้าง 
ถามได้ยัยบ้า  ~~  ชั้นก็ทำไม่ได้เป็นปกตินั่นล่ะ  ยังมาถามให้เจ็บใจอีก  เชอะ!!
(- - )( - -)(- - )				
			 
			
				25 เมษายน 2548 13:04 น.
				
												
				
								กาฟิวส์
		
					
				
ชั้น   แพรไหม  พงษ์อมรกุล    ลูกสาวคนเดียวของเจ้าของโรงแรมดัง  ( ประมาณว่ารวยอ่ะค่ะ ^^ )
พ่อหวงชั้นมากกก เลยส่งชั้เรียนคอนแวนหญิงล้วน นอกจากพี่ชายตัวแสบและพ่อแล้ว  ชั้นก็ไม่สนิทกับผู้ชายคนไหนอีกเลย
 นี่ยัยแพร !  จบ ม.3 แล้วแกจะไปต่อไหนวะ  เสียงใบหม่อน หรือนังหม่อนดังมาทำรายความคิดของนางเอกอย่างฉัน - -
 ชั้นเห็นป๊าบอกว่าจะให้เรียนโรงเรียนประจำจังหวัดเรามั้ง   แต่ชั้นไม่อยากเรียนหรอกเพราะว่าชั้นอยากเรียนกะแกมากกว่าว่ะ 
ก็นังหม่อนเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของชั้นเรยล่ะ  ธรรมดาล่ะที่ชั้นจะผูกพันกะมัน  เพราะเราเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาลเลยล่ะ ^^
 เรียนที่นั่นแหล่ะดีแล้วแพร เพราะพ่อเค้าก็จะให้เค้าสอบที่นั่นเหมือนกัน  เราจะได้เรียนด้วยกันน๊าา ^^ 
 จริงนะหม่อน    แต่ชั้นว่า ..  เรามาอ่านหนังสือสอบก่อนดีกว่าไหม เพราะ`จารย์มองมาแล้วว่ะ - -  
 แห่ะ ๆ -.- ลืมไปเลยว่าอยู่ในห้องสมุด 
ก็จะไม่ให้อาจารย์มองได้ยังไงล่ะยายเบ๊อะ - -  ก้อเธอน่ะเล่นตะโกนซะขนาดเนี้ยะ  เฮ้อ
ใกล้จะถึงวันสอบปลายภาคของพวกเราแล้วสินะ   เพราะว่าอีกไม่กี่วันความหายนะของชั้นก็จะมาถึง  >OO				
			 
			
				13 เมษายน 2548 14:24 น.
				
												
				
								กาฟิวส์
		
					
				
=>> ปิดเทอมของใครบางคนอาจจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด
ได้หยุดเรียน  นอนอยู่บ้าน
ได้เที่ยว  สนุกสนาน
แต่....
สำหรับฉันแล้ว  มันมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านั้น
ความเหงาความเดียวดายที่เกิดขึ้น
ด้วยเหตุที่ว่าฉันเป็นลูกคนเดียว  เลยไม่มีเพื่อนเล่นเพื่อนคุย
ฉันเลยกลายเป็นคนที่ติดเพื่อนเอามาก ๆ
เพราะว่าเวลาที่ฉันอยู่กับเพื่อน ๆ นั้น
ฉันจะได้พูดได้หัวเราะ
พอกลับบ้านมาก็ต้องเหงา...
แต่ซัมเมอร์ปีนี้ ...
เป็นซัมเมอร์ปีที่ 2 ที่ชั้นได้ไปเรียนที่ต่างจังหวัด
ชั้นได้อยู่กับเพื่อนตลอดเวลา
รุ้สึกคิดถึงบ้าน...คิดถึงพ่อและแม่เป็นอย่างมาก
แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลา 1 เดือนนี้
ก็มีหลายอย่างที่น่าจดจำ
ความรู้สึกดี ๆ ระหว่างคำว่าเพื่อนที่มีให้แก่กันและกัน
ไม่ว่าเราจะทุกข์  จะสุข....จะมีเพียงเพื่อนเท่านั้น
ที่จะช่วยเราได้  เพราะเราต้องดูแลกันและกัน
มิตรภาพที่เรามีนั้นจะมากขึ้นหรือน้อยลงก็ขึ้นอยู่กับช่วงเวลานี้
แล้วมิตรภาพของคุณกับเพื่อนล่ะ????
มันพัฒนาขึ้นรึยัง...อยู่ที่คุณเอง