9 กันยายน 2547 12:21 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
บนเส้นทางของชีวิตมีจุดหมาย
สุดปลายทางแห่งชีวิตที่คิดถึง
มีเส้นทางหลากหลายให้เลือกเดิน
ประตูซึ่งทุกคนหวังและตั้งใจ
แต่จะมีสักกี่คนได้พานพบ
เส้นทางฝันบรรจบทุกคนได้
ทั้งคนต่างวาระต่างก้าวไป
สิ่งหวังไว้แต่ละคนแตกต่างกัน
พรหมลิขิตท่านขีดเขียนหรือกำหนด
หนทางคดและลดเลี้ยวเที่ยวหาฝัน
ต่างมุ่งหน้าก้าวเดินไปตามทางกัน
ต่างไม่เคยลืมปันน้ำใจให้เพื่อนกัน
เอ่อ น้ำใจเราเป็นจอกเหล้า
เอาไปก่อนได้ไหม แก้ขวยเขิน
บางทีอาจกระฉอก หกกระเดิน
เอาไปเหอะนะ อย่าเมินหนี อย่าลี้กัน
เอ่อ น้ำใจจากคนแปลกหน้า
ทำให้เธอเหว่ว้าน้อยลงได้ไหมนั่น
น้ำใจจากคนสิ้นคิด มีสิทธิ์ไหม ให้ความผูกพัน
รับฉันไว้เป็นเพื่อนน้ำใจสักคนได้ไหม.. เธอ
2 กันยายน 2547 12:26 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
เพียงวันแรกที่เธอผ่านเข้ามาในชีวิตฉัน
เพียงแค่ถ้อยคำที่บ่งบอกถึงความจริงใจที่มีให้
แม้เป็นเพียงตัวอักษรที่ผ่านมาตามสายไซเบอร์
แต่ฉันกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง
อย่างที่ไม่เคยรู้สึกหรือสัมผัสได้จากใครมาก่อน
แปลกนะ...แปลกจัง...แปลกกับความรู้สึกที่ฉันรับรู้ได้
ต่อเมื่อกาลและเวลาที่ผ่านไปเนินนาน
ความรู้สึกที่เคยสัมผัสได้ ไม่เคยหายไปจากความทรงจำ
เพียงแค่ค่อย ๆ เลือนลางจางลงไปทุกที่
คงเหลือสายใยบาง ๆ ที่แทบมองไม่เห็น
แต่ไม่หมดไปจากใจ...สักที
หน้าส่วนตัว
4170
