21 พฤษภาคม 2546 16:52 น.
กีตาร์สายหนึ่ง
....อาจเป็นเพราะ หัวใจฉัน มันอ่อนไหว....
....อาจเป็นเพราะ ความห่างไกล ที่ห่างเหิน....
....อาจเป็นเพราะ เธอทิ้งฉัน นานเหลือเกิน....
....เราจึงต้อง เลือกทางเดิน คนละทาง....
....อาจเป็นเพราะ ความสัมพันธ์ ที่ฉันให้....
....อาจเป็นเพราะ ความในใจ ที่เหนี่ยวรั้ง....
....อาจเป็นเพราะ ตอนฉันพูด เธอไม่ฟัง....
....อย่ากักขัง ความรู้สึก ของตนเอง....
....หรือเป็นเพราะ เธอมีใคร ไม่ได้บอก....
....หรือเป็นเพราะ เธอกลับกลอก หลอกลวงฉัน....
....หรือเป็นเพราะ เธอทำแสร้ง แกล้งหลอกกัน....
....สายสัมพันธ์ คงต้องหมด หดหายไป....
....หรือเป็นเพราะ ที่ว่าเธอ เป็นผู้หญิง....
....หรือเป็นเพราะ ที่ฉันหยิ่ง ศักดิ์ศรีฉัน...
....ไม่ว่าเหตุ หรือผลใด มาประชัน.....
....เธอกับฉัน จึงต้องจบ พบทางเดิน.......
21 พฤษภาคม 2546 11:37 น.
กีตาร์สายหนึ่ง
---- เอา array มาเก็บความรัก
---- เอา buffer มาพักใจไว้
---- เอา struct มาใส่ความห่วงใย
---- แล้ว save เก็บไว้ในหัวใจเธอ
---- complie ความปรารถนาดี
---- ที่ execute ไว้เสมอ
---- ยามใดที่ interrupt แล้วพบเจอ อยากจะ copy หน้าเธอไว้ทุกมุม
---- ls ดูความจริงใจ
---- ftp ความคิดถึงไปทั่วกลุ่ม
---- declare ความห่วงหาให้ครอบคลุม
---- แล้ว click ปุ่มเพื่อส่งความหวังดี
---- del ความบาดหมางของสองใจ network เชื่อมใยใจที่ล้นปรี่
---- ให้ ram เก็บความรู้สึกที่มี
---- ใช้ pointer ชี้สายสัมพันธ์ เก็บค่าความสุขลง file
---- แล้ว move ย้ายค่าความโศกศัลย์ ทิ้งไปใน bin โดยพลัน
---- เหลือ quota ไว้แค่ฉันกะเธอ
21 พฤษภาคม 2546 11:17 น.
กีตาร์สายหนึ่ง
น อ น กั บ ศ พ
=== เมื่อคืนฝันสยองตีสองกว่า
=== ฝันไปว่านอนซบกับศพผี
=== นอนขึ้นอืดค้างตายมาหลายปี
=== เหมือนปิศาจอเวจีที่น่ากลัว
=== เหม็นซากศพ อบอวลไปทั่วห้อง
=== ไม่กล้ามองต้องคู้คด นอนหดหัว
=== ตกใจตื่นขนลุกซู่ ดูรอบตัว
=== เห็นชัวร์ ๆ เมียนอนตด สลดใจ
21 พฤษภาคม 2546 11:11 น.
กีตาร์สายหนึ่ง
ย า ม เ ธ อ ยิ้ม
=== ยามเธอยิ้ม ปานอีแร้งแย่งหมาเน่า
=== ยามเธอเศร้า ช่างละม้ายคล้ายกับผี
=== ยามเธอยิ้ม ช่างยั่วยวนกวนตีนดี
=== ยิ้มอีกทีเตะคอพับหลับคาตีน
20 พฤษภาคม 2546 11:56 น.
กีตาร์สายหนึ่ง
...มีคน2คนเป็นเพื่อนกัน...ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทราย...
ระหว่างทาง...เกิดโต้เถียงขัดแย้งไม่เข้าใจกัน
เพื่อนคนหนึ่ง...พลั้งลงมือ...ตบหน้าอีกฝ่าย
คนถูกทำร้ายัง...เจ็บปวด...แต่ไม่เอ่ยวาจา...กลับเขียนลงบนผืนทรายว่า
วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า
พวกเขายังคงเดินทางต่อ...กระทั่งถึงแหล่งน้ำ
พวกเขาตัดสินใจอาบน้ำ...ชำระกาย...พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ...
เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ...เข้าช่วยชีวิตน
คนรอดตาย...ยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลงไปบนหินใหญ่...
วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉันไว้
อีกคนไม่เข้าใจ...ถามว่า...
เมื่อถูกฉันตบหน้า...เธอเขียนลงทราย...แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบนหิน
อีกคนยิ้มพราย...กล่าวตอบ
เมื่อถูกเพื่อนรักทำร้าย...เราควรเขียนมันไว้บนทราย
ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย...จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบล้างไม่เหลือ แต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย...บังเกิด
เราควรสลักไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ...ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงเพียงใด...ลบ ล้างทำลาย....
หน้าส่วนตัว
1395
