7 กันยายน 2546 06:57 น.
กุหลาบไร้ใจ
ผิดไหมที่ใจรักเธอ
จะผิดไหมถ้ารักเธอเกินใจเจ็บ
ผิดไหมที่ไว้ใจในความรัก
ฉันจึงต้องเป็นแบบนี้
แต่ฉันไม่ผิดใช่ไหม
ที่รักเธอไม่เคยเปลี่ยนใจ
ไม่เคยเผลิญใจไปรักใคร
ถ้าฉันจะผิดก้อยอม
แต่ไม่ยอมถอนใจ
จากเธอคนนี้ไปอยู่ตรงไหน
เพราะใจฉันมีหมดใจคนนี้
ให้เธอคนแสนดีไปจนหมดใจ
จะไม่รักใครมากไปกว่าเธอ
7 กันยายน 2546 06:44 น.
กุหลาบไร้ใจ
ถึงเวลา.....ต้องตัดใจ...ทิ้งใครใคร
ถึงเวลาต้องห่างเหิน
ต้องไปอยู่แสนไกล
ไม่เคยลืมใครใคร
แต่ต้องจากกันแสนไกล
เพราะไร้ค่าเกินใครสนใจ
7 กันยายน 2546 05:30 น.
กุหลาบไร้ใจ
แก่ตัวลงเราจะเป็นอย่างนี้ไหมหน่อ
ถูกทิ้งขว้างให้ไปอยู่แสนไกล
ห่างจากคนในครอบครัวและความห่วงใย
เวลานี้...นะที่นี้
มีร้อยพันที่แก่ตัวลง
ต้องถูกทอดทิ้งไว้
ในบ้านพักคนชรานั้นไง
ที่ใครใครไม่ต้องการ
ไม่เข้าใจ
ทำมัยทุกคนจึงส่งพ่อแม่ไป
หรือพวกเขาน่ารำคราญมากหรือไร
จึงส่งพวกเขาไปในที่นั้น
เห็นใจพวกเขากันบ้างได้ไหม
ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร
เหงา อ้างว้าง เห็นใจพวกเขากันบ้างเถอะน่า
สงสารพวกเขากันบ้างไหม
รู้สึกเห็นใจกันบ้าง
เข้าใจความคิดของพวกเขากันบ้างไหม
ว่าเขาจะน้อยใจเพียงใด
ที่ถูกทอดทิ้งไว้นะที่นั้น
อย่าคิดว่าพวกเขามีความสุข
ในการที่ต้องจากบ้านและครอบครัวไป
พวกเขาไม่ดีตรงไหน
หรือพวกเขาแก่เกินไป
จึงส่งพวกเขาไปอยู่บ้านใหม่
บ้านที่มีแต่คนเศร้า เหงา อ้างว้าง
บ้านที่ไร้ความรักที่แท้จริง
น่าสงสารพวกเขาเหล่านี้จัง
ที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่
กับความอ้างว้างยามแก่ชรา
ในยามนี้ที่ไม่มีใครสนใจใยดี
เห็นใจพวกเขากันบ้างเถอะน่า
ทุกคนร่ำไห้
คิดถึงบ้านและคนในครอบครัว
พวกเขาเหล่านี้
ต้องแค่ความรักความเข้าใจ
มีคนใส่ใจยามแก่ชรา
ขอวอนทุกท่านที่คิดทิ้งขว้างกัน
อย่าพทิ้งขว้างกันอย่างนี้ได้ไหม
พวกเขามีหัวใจพวกเขาเจ็บมาพอแล้ว
ยามนี้พวกเขาต้องการ
คนดูและมอบรักจากใจ
ที่ส่วนในของใจ
ให้กันได้ไหม
อย่าทิ้งขว้งพวกเขาแบบนี้ได้ไหม
พวกเขาไม่ต้องการ
สิ้งที่พวกเขาปราถนาในบรรปายชีวิต
ได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้า
อย่างสุขสันต์ทุกคืนวัน
ไม่ใช่อย่างนี้..........อย่างที่ทำ
ทิ่งพวกเขาไว้ในบ้านพักคนชรานั้น
เห็นแล้วก้อเศร้าใจ
พวกเขาไร้ใจกันถึงเพียงนี้
ลองมองพวกเขากันบ้าง
ว่าพวกเขาร่ำไห้กันเพียงใด
เห็นแล้วก้อสลดใจ
ทำมัยทุกคนถึงไร้ใจกันเหลือเกิน
ทำเหมือนคนเราไม่มีเลือดเนื้อหัวใจ
ทำกันได้ยัง
ทำไปนึกใจกันสักนิดไหม
นึกถึงความรู้สึกกันบ้าง
แค่เสียวสักนาที่ก้อเกินพอ
5 กันยายน 2546 03:52 น.
กุหลาบไร้ใจ
ตั้งแต่เยาว์วัย
เติบโตมาโลกแห่งความไม่เข้าใจ
พ่อแม่แยกทางเดินกันไป
ส่วนลูกน้อยตาดำ....ดำ
ก้อถูกทอดทิ้งให้
อยู่กับย่าที่แก่ชรา
ทำมัยหน่อชีวิต
ชั่งลิขิตให้ฉันเป็น
พ่อแม่ทอดทิ้งให้ต้องเป็น
เด็กที่ต้องมีปัญหา
น้อยใจนัก
ชีวิตที่ต้องมา
พ่อแม่แยกทางกัน
ส่วนฉันและน้อง....น้อง
ต้องเผลิญกับปัญหาโดยลำพัง
ไม่เข้าใจ
ทำมัยต้องเลิกกัน
อยู่ทนกันไปเพื่อลูกน้อยตาดำดำไม่ได้หรือ
หรือคิดว่าเด็กเด็กไม่มีหัวใจ
ที่ถูกทอดทิ้งไว้ในสภาพเช่นนี้
เคยคิดกันบ้างไหม
ว่าเด็กเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้งไป
จะมีความคิดอย่างในยามนั้น
น้อยใจ....เสียใจนัก
พ่อแม่ไม่รักไม่ต้องการ
ทำมัยทำให้พวกฉันเกิดมา
แล้วปล่อยทิ้งขว้างกัน
หรือเพราะไม่ได้ตั้งใจ
ให้พวกฉันเกิดมา
พอมีพวกฉันได้ก้อเลยทิ้งไป
ลองหันกลับมาคิดกันสักนิด
ว่าเด็กที่ไร้ความผิด
ต้องถูกพ่อแม่ทิ้งไป
จะเป็นอย่างไรบ้าง
ขอวอนเด็กหนุ่มสาว....ที่รักสนุก
ก้อคิดกันบ้าง...ว่าเด็กที่จะเกิดมา
แล้วไม่ต้องการ....พวกเขาจะเสียใจเพียงใด
ที่ถูกทอดทิ้งทิ้งให้พวกเขาอ้างว้าง
มันน่าสงสารเพี่ยงไหน
ฉันเองก้อเหมือนกันที่ถูกพ่อแม่ทิ้งไป
ฉันย้อมเข้าใจดี......
ในความรู้สึกของพวกเขาเหล่านั้น
ว่าพวกเขาคิดกันยังไง
เศร้าทุกคราวที่เห็นครอบครัวคนอื่นพร้อมหน้ากัน
หันมองไปทางไหน
ก้ออ้างว้างเดี๋ยวดาย..........เหงา
มองคนรอบข้างก้อสุขสันต์
หันกับมามองตัวเองบ้าง
ชั่งน่าเป็นไปได้ถึงเพียงนี้
ไม่มีใครใคร....ให้ห่วงใย
ไม่มีใครรักฉันเลยนี่
คนเกิดมามีกรรม
ต้องใช้กรรมที่ก่อไว้
ไม่รู้จะหมดเมื่อไร
จึงจะสุขสันสักที
นั่งคิดถึงชีวิตเยาว์
ก้อแสนปวดใจเสียจริง
ที่ถูกทอดทิ้งให้
ต้องเผลิญกับชีวิต
ที่ตัวเองไม่ได้ก่อขึ้นมา
พ่อแม่จะรู้กันบ้างไหมหน่อ
ว่าฉันคนนี้รอการกลับมา
มันคงเสียไปแล้วใช่ไหม
ที่พวกเขาจะเข้าใจ
เพราะทุกคนสุขสันต์กันดี
ในครอบครัวใหม่ทีเลือกมา
ส่วนฉันลูกน้อยคอยเศร้าใจ
เฝ้าฝันไปให้พ่อแม่นั้นหวนคืนรักกัน
เหมือนคืนวันอันเก่าก่อน
อยากวอนสวรรค์
ให้พ่อแม่นั้นหวนคืนวันรักกันเช่นเคย
ไม่มีสุขไหนเลย
ในโลกใบนี้ที่ฉันต้องการ
การที่ได้เห็นพ่อแม่รักกันเหมือนดั่งเดิม
คงเป็นได้แค่ฝัน
ที่เพ้อฝันในวันนี้
ในความเป็นจริงฉันรู้ดี
พ่อแม่ฉันหมดเยื่อใย
ไปนานเกินจะหวนกลับ
จะฝันต่อไปอีกใยเล่า
ในเมื่อความเป็นจริง
ทุกคนไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้ากัน
ฝันของฉัน
ถึงฝันไปก้อเท่านั้น
พ่อแม่แยกทางกันไป
คงหมดวันที่จะฝันต่อ
ชาตินี้คงหมดหวัง
ที่จะได้เห็นพ่อแม่หวนคืน
ชาตนี้ไม่ขอฝืนลิขิตฟ้า
เกิดชาติหน้าฉันใด
ขอให้มีครอบครัวพร้อมหน้า
ชาตินี้บุญน้อยดอยวาสนา
จึงเกิดมาไม่เหมือนใครเขา
เกิดมาชาตินี้
ฉันคนนี้อาภัพเสียจริง
แม้แต่พ่อแม่ก้อทิ้งไป
ปล่อยให้ฉันสู้กับชีวิตอย่างเดี๋ยวดาย
เจ็บตรงใจ..
จะมีใครบ้างไหมที่เข้าใจ
จะมีใครไหมที่เป็นเหมือนเช่นฉัน
เสียใจกับโชคชะตาฟ้าลิขิตให้
3 กันยายน 2546 20:30 น.
กุหลาบไร้ใจ
จะรักกันต่อไปเพื่ออะไร
ในเมื่อเธอไร้ใจให้กัน
ทุกคนมีฝัน....แต่ฝัน
แต่ละคนยากจะฝ่าฟันไป
จะอยู่กันไปเพื่ออะไร
ในเมื่อทุกขืทรมารกันอย่างนี้
ปล่อยเขาไปซิ
จะเก็บเขาไว้เพื่ออะไร
เพราะอยู่กันไป
ก้อมีแต่ชอกช้ำทุกวินาที
หรือเธอไร้ใจ
เก็บเขาไว้เพื่อให้เขาไร้สุขสันต์
จะทำอย่างนี้เพื่ออะไร
ทำแล้วเธอสุขใจอย่างนั้นหรือ
หรือเธอทำเพื่อความสะใจ
ขอบอกเธอไว้นะ
ผู้หญิงทุกคนมีหัวใจ....ไม่ใช่ผักปลา
จะได้เก็บไว้จนเน่าเสีย
แล้วก้อโยนทิ้งไป
พวกเรามีหัวใจ
ไม่ใช่คนไร้ใจเหมือนดั่งเช่นเธอ
จะทำร้ายกันไปถึงไหน
ถึงจะสะใจคนอย่างเธอเล่า
แค่นี้ที่เขาเจ็บ....ทุกทรมารทุกวินาที
ยังไม่สาสมใจเธอหรือไร
ปล่อยกันไปเถอะนะ
เธอมีความสุขนักใช่ไหม
ที่ทำให้เขาเจ็บแทบปางตาย
ยังไม่สาสมใจใช่หรือไม่
ถึงทำกันได้อย่างนี้
เธอคนไร้หัวใจ
ถึงไม่เข้าใจว่าเจ็บ
เป็นอย่างไร.......คิดบ้างไหม
ว่าคนที่เธอทำนั้นชอกช้ำเพียงใด
จะต้องเป้นอย่างนี้อีกนานเท่าไร
เธอคนไร้ใจ......ตอบได้ไหม
คงตอบไม่ได้ใช่ซิ
เพราะเธอสุขดีกับบนความทุกข์ของคนอื่น
เธอคงไม่รู้ว่าคนที่เธอ
ได้ทำนั้นเจ็บแสนสาหัสเพียงใด
ในการกระทำของเธอ
ไม่ได้คิดให้เธอเห็นใจ
แค่คิดในใจอยู่เลยมา
จะมีรักกันต่อไป
ก้ออย่างทำร้ายจิตใจกันอีกเลย
แค่นี้ก้อแสนชอกช้ำ
เพราะการกระทำของเธอ
ไม่รักก้อปล่อยกันนะเธอ
อย่าดึงกันไว้ให้เจ็บช้ำต่อไปเลย
ทุกวินาที....ที่มีรัก
ทุกคนต้องการความสุข
แต่ถ้ารักแล้วชอกช้ำ
ก้อเดินจากกันไปด้วยดีเถอะน่า
อย่ารั้งกันไว้อีกเลย
เพราะรั้งกันไว้.....ก้อไร้สุข
สู้ปล่อยเขาได้เดินไป
ในชีวิตที่เขาฝันไว้
ทำได้ไหม........คนไร้ใจ
เธอก้อรู้ดี......ฝื่นไปก้อไร้ค่า
จะยังฝืนทำไปเพื่ออะไร
จบนะ.......จบกันได้ไหม
หน้าส่วนตัว
714
