4 ตุลาคม 2547 11:27 น.
ขลุ่ยหลิบ
แสนยินดีที่คิดถึงคิดถึงฉัน
ใจฉันนั้นก็คิดถึงรำพึงหา
ยิ่งยามต้องห่างไปไกลสายตา
ยิ่งคิดถึงเจียนว่าจะขาดใจ
แสนดีใจที่เธอไม่หน่ายรัก
ฉันก็จักไม่หันห่างร้างไปไหน
แม้เธอนั้นจะรอฉันนานเพียงใด
ก็ยังรอไม่ท้อใจไม่อาดูร
คำว่าห่วงแสนห่วงจากดวงจิต
มันฝังติดในหทัยไม่เสื่อมสูญ
เธอห่วงฉันฉันห่วงเธอทวีคูณ
ยิ่งเพิ่มพูนความรักสลักใจ
ใจของฉันมีหนึ่งใจไม่เป็นสอง
ยังคงครองรักมั่นมิหวั่นไหว
ยามไกลห่างสุดตาแสนอาลัย
ได้แต่ฝันถึงดวงใจทุกคืนวัน
จะเก็บความรักคิดถึงที่ซึ้งจิต
เก็บแนบชิดในหทัยยามไกลขวัญ
จะเก็บไว้ให้ถึงซึ่งวันนั้น
วันที่เคียงคู่กันนิรันดร
2 ตุลาคม 2547 12:55 น.
ขลุ่ยหลิบ
เก็บน้ำตา เอาให้ ไหลออกมา
เผื่อทว่า วันใด ที่ใจเหงา
ซ่อนขื่นขม สิ้นหวัง ไว้หลังเงา
บังความเศร้า เอาไว้ ในใจตัว
เก็บความหม่นให้จมไว้ในดวงจิต
นำชีวิตให้พ้นจากแสงสลัว
เก็บความเศร้าความรานร้าวความหมองมัว
ให้จมลึกลงสุดขั้วของหัวใจ
เอาหัวใจ เปียกปอน ซ่อนสนิท
ใครจะคิด ค้นมา ก็หาไม่
ให้มันตก ผลึก ลึกข้างใน
คอยยิ้มไว้ ฉาบหน้า อุราตรม
ปั้นรอยยิ้มสดใสอาบใบหน้า
หัทยาหมองไหม้ให้ขื่นขม
สะกดเศร้าลึกร้าวเหงาระทม
ซ่อนเก็บบ่มมิให้ใครได้รู้ความ
แล้วหันขวับ กลับไป ถามใจตัว
จะมืดมัว ใจเสาะ เพราะเกรงขาม
เพียงหัวใจ คิดเลยเถิด เกิดนิยาม
หรือจะถาม ใจเจ้า เศร้าทำไม
จะสร้อยเศร้าอยู่ใยกับใจหนึ่ง
ใจที่ซึ่งเหยียบย่ำทำหวั่นไหว
ซ้ำกายฝากความระกำที่ช้ำใน
เราเองไซร้ทุกข์ท้อทรมา
จงกล้ำกลืน ยืนอยู่ สู้ความจริง
แม้เป็นสิ่ง ร้ายดี ที่หนักหนา
จะผ่านมัน ความทุกข์ท้อ ทรมา
หยัดกายา ยืนยง ทะนงตน
หน้าส่วนตัว
720
