30 กันยายน 2547 16:40 น.
ขลุ่ยหลิบ
เฝ้าถามใจของเราเท่าที่คิด
ถามว่าสิทธิ์มีไหมที่ใจฝัน
ถามความนัยจากกมลจนทุกวัน
แต่สิ่งอันจะตอบมันชอบกล
เฝ้าครวญคิดว้าวุ่นครุ่นแต่คิด
ว่าถูกผิดฉันใดให้สับสน
คำว่าพี่ยังซึ้งตรึงกมล
มิควรรนคิดออกนอกลู่ทาง
เราคงถือตนเป็นเพียงเช่นน้อง
มิกล้าปองเกินหวังดังที่อ้าง
เราเทิดทูนเขาไว้ไม่อำพราง
รักมิจางฝังซึ้งตรึงหทัย
แต่ทำไมใจหนึ่งจึงเผลอฝัน
สิ่งที่มันไม่หวังดังจะได้
พยายามปรามจิตอย่าคิดไกล
แต่อีกใจสิรั้นฝันไปเอง
เราคงถือเขาเป็นเพียงเช่นพี่
ที่ไม่มีดวงใจใฝ่ข่มเหง
มีความดีเปี่ยมล้นจนเราเกรง
เกลียดตัวเองที่คิดผิดจากเดิม
เฝ้าถามใจของเราเท่าที่คิด
ถามว่าสิทธิ์มีไหมที่ใจเริ่ม
แต่คำตอบมันไกลจะได้เติม
ไม่อาจเพิ่มมากกว่าคำว่าน้อง
27 กันยายน 2547 22:50 น.
ขลุ่ยหลิบ
แม้จะหักห้ามใจว่าไม่รัก
ช่างแปลกนักดวงจิตคอยคิดถึง
เฝ้าตั้งใจมั่นใจไม่คำนึง
ไฉนจึงคิดถึงเขาไม่เข้าใจ
คำคิดถึงตัวฉันนั้นประจักษ์
แต่คำรักนี้เป็นเช่นไฉน
มีหลายอย่างต่างรักเป็นหลายนัย
น่าแปลกไซร้รักหลายอย่างต่างต่างกัน
ถ้าไม่รักแต่ไฉนใยคิดถึง
แสนคำนึงแสนอาลัยเมื่อไกลขวัญ
แสนเป็นห่วงดวงใจอาลัยกัน
หรือว่าฉันนั้นนั้นรู้จักคำรักเธอ
เป็นไฉนจึงหักใจห้ามไม่ขาด
มีอำนาจหรือไรดลใจเผลอ
พร่ำแต่ปลอบจิตใจไม่รักเธอ
ใจที่เพ้อเหมือนจะฟ้อง ณ ห้องใจ
20 กันยายน 2547 23:21 น.
ขลุ่ยหลิบ
ไม่สำคัญดอกกมลคนคนนี้
ขวัญจะมีรักใหม่ก็ไม่ว่า
แม้ท่วงท่าชาเย็นเห็นตำตา
ยังอุตส่าห์ตีหน้าชื่นอย่างฝืนใจ
ขวัญอาจถือเราเป็นเช่นฉากผ่าน
คบเพื่อการฆ่าเวลาหาคนใหม่
เถอะจงไปตามวิถีที่อยากไป
เราอภัยให้แล้วแก้วคนดี
ภาพของเขาสาวเท้าก้าวออกห่าง
คนอ้างว้างเช็ดน้ำตาเมินหน้าหนี
แต่ความสุขของขวัญในวันนี้
คือสิ่งที่คนหม่นหมองนั้นต้องการ
เราจะรอวันที่คนดีพลั้ง
กลับมายังคนเห็นเป็นฉากผ่าน
เราจะเอื้อปลอบกมลคนร้าวราน
และสมานรอยหม่นของตนเอง
19 กันยายน 2547 05:33 น.
ขลุ่ยหลิบ
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_61598.php
ฟังคารมคมคายชายเจ้าชู้
มาร้องกู่หาคู่ว่าอยู่ไหน
มาบอกว่าหลงตะลึงซาบซึ้งใจ
นาฏศิลป์ดนตรีไทยอันงดงาม
หวังจะใช้ดนตรีน้อมนำจิต
ปี่พิชิตใจสาวศิลป์ถิ่นสยาม
จะทำเหมือนพระอภัย ฯ คราเมื่อยาม
เป่าปี่เกี้ยวโฉมงามองค์ละเวง
หว่านคารมคำคมหมายชมชิด
ในดวงจิตวาดหวังไว้ได้เหมาะเหม็ง
กล่าววาจาเรื่อยไปไม่ยำเกรง
เจ้าชู้ยักษ์นักเลงข่มเหงใจ
ความจริงใจไม่เปิดเผยให้ได้เห็น
มาลองเล่นหมายสนิทพิสมัย
เชิญถอยห่างหลีกลี้ไปให้ไกล
ในหทัยไม่นิยมคำลมลวง
15 กันยายน 2547 22:02 น.
ขลุ่ยหลิบ
คิดถึงคนเคยเข้าใจมาไกลห่าง
จึงเคว้งคว้างหวั่นไหวฤทัยผวา
จากทั้งตัว ทั้งใจ ไกลสุดตา
จนปัญญาจะแย้งเธอกลับคืน
ที่จะต้องสูญเธอไปในครั้งนี้
ยิ้มทั้งที่หมองหม่นจนสุดฝืน
เจ็บแสนเจ็บชอกช้ำทนกล้ำกลืน
โอ้ใครอื่นหรือจะเป็นดังเช่นเรา
คิดถึงเอยคิดถึงลึกซึ้งนัก
คนเคยรักจากไปทิ้งให้เหงา
คงจะลืมความหลังครั้งวัยเยาว์
โลกจะเศร้าอย่างนี้อีกกี่วัน
อยากรู้นักเธอวันนี้อยู่ที่ไหน
อีกเมื่อไหร่จะกลับมารับขวัญ
ไม่คิดเยือนแล้วหลอกไปทำไมกัน
ปล่อยให้ฝันแล้วเก้อเพ้อคนเดียว
หน้าส่วนตัว
946
