27 เมษายน 2546 18:02 น.
คนของความเหงา
เมื่อคืนฉันนอนดึกกว่าทุกวัน ขณะที่ฉันกำลังกำลัง online อยู่นั้น ก็เจอพี่ชายที่ไม่ได้เจอมานาน พี่เค้าก็ online อยู่เหมือนกัน ฉันจึงรีบทักทาย พี่เค้าบอกว่า เค้ากำลังเศร้า ฉันเริ่มสงสัยว่าพี่เค้าเป็นอะไร
พี่เค้าก็เลยถามฉันว่า "ถ้าโดนลองใจจะรู้สึกยังไง"
ตอนแรกฉันก็คิดว่าพี่เค้าโดนแฟนลองใจ ก็เลยตอบไปว่า "มันเหมือนกับว่าไม่เชื่อใจกันเลย ทำไมต้องลองใจกันด้วย"
พอฉันตอบเสร็จ พี่เค้าก็เล่าให้ฉันฟังว่า ~พี่เอ~ เพื่อนของพี่ฉันอยากลองใจแฟน ให้เพื่อนของพี่เอ โทรไปหาแฟนพี่เอ (ทั้งสองคนนี้ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน)
พี่ตั้มเพื่อนของพี่เอถามพี่ฝนแฟนของพี่เอว่า "มีแฟนรึยังครับ"
"ยังค่ะ ยังไม่มี" พี่ฝนตอบ
"ผมขอจีบได้มั้ยครับ วันอาทิตย์นี้ไปเที่ยวกับผมนะ ไปดูหนังกัน" พี่ตั้มชวนพี่ฝนไปดูหนัง
"อืมม์ ได้สิ อาทิตย์นี้เราว่างอยู่พอดี แล้วเจอกันนะ" พี่ฝนตอบกลับ
แล้วการสนทนาของทั้งสองฝ่ายก็หยุดลง
ในวันอาทิตย์พี่ฝนกับพี่ตั้มก็ไปดูหนังด้วยกัน ตามที่ตกลงกันไว้ หลังจากดูหนังจบก็ไปทานข้าวกัน แล้วทั้งสองก็ต่างคนต่างกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านแล้ว พี่ตั้มก็โทรไปเล่าให้กับพี่เอฟัง พี่เอรู้สึกสับสน ไม่เข้าใจการกระทำของพี่ฝนเลย ทำไมถึงยอมไปเที่ยวกับพี่ตั้มสองต่อสอง ทั้งที่ยังไม่สนิทกันเลย แล้วทำไมถึงบอกว่ายังไม่มีแฟน ทั้งที่เป็นแฟนกับพี่เออยู่
เมื่อเวลาผ่านไปหลายวัน พี่เอนัดพี่ฝนออกมาเจอกันที่ร้านไอศครีมที่ทั้งสองนัดเจอกันบ่อยๆ
แล้วก็บอกกับพี่ฝนว่า "ฝน เรากับฝนคงคบกันต่อไม่ได้แล้วหล่ะ จบกันเท่านี้เถอะ เอไม่อยากบังคับใจฝนอีก"
"ทำไมล่ะเอ ฝนทำอะไรผิดหรอ" พี่ฝนถามอย่างสงสัย
"ฝนเองก็น่าจะรู้อยู่นะ เอขอกลับก่อน ยังทำราบงานไม่เสร็จ" พี่เอตัดบท
"ได้ ถ้าเอไม่ต้องการที่จะคุยให้รู้เรื่อง แต่เอไม่มีเหตุผลเลย" พี่ฝนตอบ น้ำตาของพี่ฝนไหลลงมาอาบแก้ม จากนี้พี่ฝนก็รีบออกจากร้านไป
พี่เอเองก็เสียใจ เดินกลับบ้านเหมือนกับคนไม่มีชีวิต
เมื่อพี่เอกลับถึงบ้าน ก็มีโทรศัพท์ดัง
"สวัสดีครับ เอพูดครับ" พี่เอพูด
"เอ ทำไมนายทำอย่างนี้หล่ะ นายทำกับฝนได้ยังไง นายนี่มันหน้าตัวเมียชัดๆๆ" แล้วคนที่โทรมาก็วางสายลงอย่างแรง
พี่เอถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ตอนนี้พี่เอสับสนมากๆ ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรดี
เวลาก็ผ่านไป2-3 วันเพื่อนของพี่เอก็รู้ข่าว เลยแวะมาดูอาการของพี่เอ เพื่อจะคอยเป็นกำลังใจ เพราะยังไงพี่เอก็ยังตัดใจจากพี่ฝนไม่ได้
พี่ชายของฉันก็อยากที่จะช่วยพี่เอ แต่ไม่รู้จะทำไงดี พี่ฉันถามฉันว่า "ทำไมฝนถึงต้องไปเที่ยวกับตั้ม ทำไมถึงบอกกับตั้มว่ายังไม่มีแฟน" ตอนนี้ทุกคนไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ฝนทำเลย แม้แต่ตัวฉันเอง ก็ฉันก็ตอบพี่ชายของฉันว่า "แล้วทำไมพี่เอถึงต้องลองใจพี่ฝนด้วยหล่ะ ทำไมหลังจากเกิดเรื่องพี่เอไม่ถามความจริงจากพี่ฝนหล่ะ" สิ่งที่ฉันตอบพี่ชายไปนั้น ก็ยังคงเป็นคนถามที่พี่เอ หรือ พี่ชายของฉันก็ตอบไม่ได้ จริงมั๊ย รักกันก็ต้องไว้ใจ เชื่อใจกันสิน่า แล้วอย่านี้ตกลงเป็นแฟนกันไดยังไงกัน
พี่ชายของฉันถามฉันอีกว่า "จะช่วยเอมันยังไงดี พี่ไม่อยากเห็นเอมันเป็นแบบนั้น รู้มั้ยว่ามันยังรักฝนอยู่"
ฉันตอบพี่ชายของฉันได้เพียงว่า "เรื่องนี้มันอยู่ที่ตัวของพี่เอมากกว่านะ เพราะพี่เอต้องเลือกเอง ถ้าพี่เอยังรักและคิดที่จะไปคืนดี ก็ไปเครีย ปรับความเข้าใจกับพี่ฝนซะ แต่ถ้าหากคิดว่าเลิกกันเป็นหนทางที่พี่เอสบายใจที่สุด ก็ให้จากกันด้วยดี"
พี่ชายของฉันบอกว่า "เอมันก็ยังรักฝนอยู่นะ แต่มันบอกเลิกไปแล้ว คงคืนดีไม่ได้แล้ว"
ฉันคิดว่าในสิ่งที่พี่ชายของฉันพูดนั้น มันคงหมายความว่า "ศักดิ์ศรี" ล่ะมั้ง เฮ้ยยย!! นี่แหละน้าา ชีวิต! ฉันคิดว่านะบางทีพี่ฝนอาจจะลองใจพี่เอเหมือนกันก็ได่ เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก นอกซะจากว่า เพื่อนรอบข้างที่เข้าไปยุ่งมากกว่า
เพื่อนๆๆคะ ถ้าเจอแบบนี้นะ ฉันว่าคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่าค่ะ ถ้าจะจากกัน มันจะได้เป็นความรู้สึกดีๆ จะทำอะไรก็ต้องคิดดีๆ ความรักก็เข้าใจยากแบบนี้แหละ ความรักก็คือความเข้าใจของคนสองคนที่คิดจะคบกัน แต่ถ้าคุณคิดว่าคุณเข้าใจ ไว้ใจ เชื่อใจกันไม่ได้ล่ะก็ อย่าคิดคบกันเลยค่ะ เพราะมันจะทำให้คุณเสียใจ
17 เมษายน 2546 19:08 น.
คนของความเหงา
คนเราทุกคนมีทางเลือกที่ดีสำหรับตัวเองเสมอ ไม่ว่าคนอื่นจะมองว่าสิ่งที่เราเลือกไม่ดีก็ตาม เพราะยังไงนั่นก็คือสิ่งที่ดีที่สุดของเรา และเมื่อเราเลือกสิ่งนั่นแล้ว ไม่ว่าภายหลังมันจะดีหรือร้าย เราก็สามารถที่จะทนรับมันได้เสมอ เพราะเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ เราก็ตกหลุมรักมันเข้าเต็มๆ
เพื่อนของฉันคนหนึ่ง เค้าเปฌ็นคนที่นับได้ว่าไม่สวย แต่ในสายตาของฉันเค้าก็ยังน่ารักและมีสเน่ห์ในความเป้นเค้าอยู่ดี เค้ามันจะบ่นกับฉันเสมอๆ ว่าเมื่อไหร่เค้าจะสวยเหมือนเพื่อนคนอื่นซะที ฉันก็ไม่รู้จะหาคำมาอธิบายให้เค้าฟังยังไงว่า คนเราแต่ละคนมีความสวยไม่เหมือนกัน ฉันคิดว่าที่เค้ามักจะคิดเช่นนี้ เพราะว่าในกลุ่มของเราทุกคนจะมีคนมาชอบทั้งนั้น ยกเว้นเพื่อนคนนี้ นั่นมันอาจจะทำให้เพื่อนคนนี้น้อยใจก็เป็นได้
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เพื่อนคนนี้ก็ได้ไปเจอผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งหลังจากนี้ไม่นาน ทั้งสองก็เป็นแฟนกัน ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จริงใจและจริงจังกับเพื่อนของฉันแต่ไหน แต่ตัวฉันก็ไม่สามารถไปตัดสินว่าใครดี ใครไม่ดีไม่ได้ ยังไงฉันก็ยังเห็นเพื่อนของฉันมีความสุข ฉันคิดว่าเค้าคงค้นพบคนที่ใช่สำหรับเค้าและยอมรับในความเป็นเค้าได้แล้วหล่ะ ฉันดีใจกับเพื่อนคนนี้เหลือเกิน
ดูๆ ไปแล้วเค้าทั้งสองคนแลดูมีความสุขกันมากเลย แม้บางครั้งจะมีเรื่องโกรธหรืองอนกันบ้าง แต่ทั้งสองก็ยังคงรักกันเหมือนเดิม ช่างน่าเสียดายจริงๆที่เวลามันช่างเดินเร็วเหลือเกิน เพื่อนของฉันต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอก เค้าได้บอกกับผู้ชายคนที่เค้ารักมากว่า ยังไงเค้าก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ผู้ชายคนนี้หวงเพื่อนของฉันมาก ไม่อยากให้เพื่อนของฉันไป ถึงกลับบอกว่า ถ้าหากเพื่อนของฉันไปเรียนต่อ ก็คงต้องเลิกคบกัน เพื่อนของฉันไม่เค้าใจ จึงถามเหตุผล เค้าตอบเพื่อนของฉันว่า เพราะว่าไม่อยากให้เพื่อนของฉันจากไป และกลัวเพื่อนของฉันจะลืมเค้า
ในที่สุดเพื่อนของฉันจึงตัดสินใจที่จะเรียนต่อที่เมืองไทย เพราะเพื่อนของฉันก็ไม่อาจตัดใจได้เหมือนกัน เพื่อฉลองที่เพื่อนของฉันไม่ไปเรียนต่อที่เมืองนอก เค้าจึงชวนเพื่อนของฉันไปทานข้าว ดูหนังกันสองคนในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ นั่นก็คืออีก 3 วันที่จะถึง วันรุ่งขึ้นเพื่อนของฉันก็ได้โทรไปบอกว่า อาจจะมาไม่ได้ เพราะติดธุระ ผู้ชายก็พยายามที่จะขอร้องให้เพื่อนของฉันมาให้ได้ เพื่อืนฉันบอกว่าขอเวลาตัดสินใจก่อน แล้วเพื่อนฉันก็โทรหาและบอกว่า ตกลงจะไป ไว้เจอกันวันอาทิตย์ ผู้ชายตอบกลับมาว่า เสียใจด้วยเราไปไม่ได้ เราต้องไปดูหนังกับแฟนเก่า คำพูดคำนี้ทำให้เพื่อนฉันถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เพื่อนของฉันถามกลับไปว่า ตกลงไม่ไปแล้วใช่มั้ย ผู้ชายคนนั้นตอบว่า อืม! ไปไม่ได้
เพื่อนของฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่แฟนของเค้าทำเลย(ขนาดตอนที่เพื่อนของฉันมาปรึกษาฉัน ฉันยังไม่เข้าใจเล้ย) เพื่อนของฉันจึงถามกลับไปว่า แล้วเวลาที่คบมาหล่ะ หมายความว่ายังไง เคยรักกันบ้างรึเปล่า แฟนของเพื่อนฉันตอบกลับมาเพียงว่า ก็รักมากที่สุดเท่าที่เคยรักมา
แล้วนี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ในสิ่งที่แฟนของเพื่อนฉันทำกับเพื่อนฉันแบบนี้ ฉันพยายามทำความเข้าใจ แต่แล้วฉันก็ไม่เข้าใจ
12 เมษายน 2546 13:53 น.
คนของความเหงา
ชีวิตของฉันในตอนนี้มีผู้ชายมาเกี่ยวข้องมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่ หรือน้อง
บางคนสนิทกันจากการร่วมกิจกรรม บางคนสนิทกันเพราะคุยกันถูกคอ
บางคนสนิทกันเพราะทำงานร่วมกัน บางคนเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน
ดังนั้นไม่แปลกหรอกที่หลายคนจะมองว่าฉันเป็นผู้หญิงปล่อยตัว
ก่อนนี้ฉันไม่ค่อยได้คุยกะผู้ชายซักเท่าไหร่หรอก หากต้องร่วมงานกัน ก็จะรีบทำให้เสร็จเพื่อที่จะไม่ต้องคุยกันอืก
ไม่ใช่กลัวผู้ชายหรอกนะ เพียงแค่ว่าไม่คุ้นเท่านั้น
ในตอนนั้น ก็มีหลายคนว่าฉันหยิ่ง แต่จริงๆแล้วไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ฉันกลัวว่าคนจะมองไม่ดีมากกว่า
จึงยอมให้คนอื่นกล่าวหาว่าหยิ่ง
ในตอนนี้ที่ฉันคุยกะผู้ชายแทบทุกคนที่มาคุยกับฉัน เพราะฉันคิดว่าอนาคตของฉันจะต้องมีสังคมอีกมาก
จะต้องพบเจอกับอะไรมากมาย หากฉันไม่ทำความรู้จักกับมันตั้งแต่ตอนนี้ เมื่อถึงวันนั้น ฉันจะปรับตัวไม่ได้
ดังนั้นฉันถึงยอมคุยกะเพื่อนๆที่เป็นผู้ชาย แต่ใจของฉันก็คิดเพียงว่า พวกเค้าคือเพื่อนของฉันทั้งนั้น
แต่แล้วมันก็เกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้นมากมาย ด้วยความสนิทสนม เพราะเราคุย ปรึกษา และทำงานร่วมกันบ่อย
ทำให้ความคิดของเพื่อนนั้นเปลี่ยนไป เค้าไม่ได้รู้สึกกับฉันแค่เพื่อนอีกแล้ว เค้าไม่ได้บอกฉันหรอกนะ แต่ฉันรู้สึก
ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะ ว่าทำไมความรู้สึกของฉันจึงเปลี่ยนไป ฉันไม่อยากคุยกับเค้าอีก ฉันไม่อยากให้เค้าคาดหวังกับตัวฉันมาก
เพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้ชอบเค้า อยากให้ความรู้สึกเราเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันไม่อยากเจอเค้า
เพราะฉันกลัวว่ามันคือการให้ความหวังกัน ยังไงฉันก็หลบหน้าเค้าไม่ได้อยู่ดี เพราะเราเรียนอยู่ห้องเดียวกัน
ในตอนนั้นมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งมาสนิทกับฉันโดยบังเอิญ เราได้ทำงานร่วมกันทุกอาทิตย์ เมื่อมีเวลาว่าง เรามักจะมาคุยกัน
เค้าเล่าเรื่องราวของเค้าให้ฟัง ส่วนฉันก็ปรึกษาเค้าเรื่องนี้เหมือนกัน เค้าก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มากนักหรอก เพียงแต่ทำให้แนสบายใจขึ้นมากเลย
นานวันเข้าเราก็สนิทกัน ทำให้เพื่อนของฉันที่ชอบเค้าอยู่เกิดระแวงขึ้นมา ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงคิดว่าฉันชอบเค้า เพราะจริงๆ แล้วฉันก็คิดกับเค้าแค่เพื่อนเท่านั้น
อาจจะเป็นเพราะการที่เราคุยกันบ่อยก็ได้ ฉันเลยห่างออกไป เพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนเข้าใจผิด
ยังมีรุ่นพี่อีกคนหนึ่งที่มาชอบฉัน เค้าก็เป็นคนดีคนหนึ่งในสายตาของฉัน เค้าชอบที่จะซื้อของมาให้ ส่งจดหมายมาหา
แต่เชื่อมั้ย ใจของฉันไม่ได้อยู่ที่พี่คนนี้ ฉันก็ยังคงรู้สึกกับพี่เค้าแค่พี่ชายที่ดีของฉันคนหนึ่งอยู่ดี ฉันมักปฏิเสธของที่เค้าซื้อมาให้
นั่นเพราะฉันไม่อยากให้พี่เค้าเสียเวลามากมายกับฉัน
ฉันบอกได้ตามตรงเลยว่าในตอนนี้ฉันชอบรุ่นพี่คนหนึ่งอยู่ เราสนิทกันเพราะคุยกันบ่อยเราไม่เคยคุยกันตรงๆหรอกนะ คุยกะทางเน็ทเนี้ยแหละ
ฉันมีความรู้สึกว่าพี่เค้าคุยสนุก ฉันชอบพี่เค้าที่พี่เค้าเป็นคนอ่อนโยนและเป็นคนดี ฉันก็ไม่ได้บอกใครนะว่าชอบพี่เค้ารึเปล่า เพราะฉันกลัวว่าคนจะมองไม่ดี
ฉันแทบจะไม่เชื่อตัวเองเลย ในวันที่พี่เค้าบอกว่าพี่เค้าชอบฉัน แต่ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะบอกพี่เค้าอยู่ดี
จนเมื่อวันหนึ่งพี่เค้าถามฉันว่าฉันรู้สึกยังไงกับพี่เค้าบ้าง วันนี้ฉันจำเป็นต้องบอก ถ้าฉันไม่บอก ฉันอาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย
ฉันก็บอกพี่เค้าไปว่าฉันเองก็ชอบพี่เค้าเหมือนกัน ฉันคิดว่ามันดีมากเลยที่ฉันได้พูดในสิ่งที่ฉันคิด แล้วมันก็ดีจริงๆ
หลังจากวันนั้น เพื่อนคนที่ชอบฉันก็ถามเหตุผลฉันว่า ทำไมเราถึงห่างกันมากขึ้น ฉันบอกเค้าไปว่า ฉันไม่ได้ชอบเค้า ฉันรู้สึกกับเค้าแค่เพื่อน
ฉันชอบรุ่นพี่คนนึงแล้ว เค้าถามฉันกลับมาว่า คิดดีแล้วหรอ ฉันบอกว่าฉันมั่นใจในสิ่งที่ฉันทำลงไป เมื่อเพื่อนเริ่มรู้เรื่องก็มาถามฉันว่าจริงมั้ย
เพื่อนๆถามฉันว่าทำไมถึงทำให้เพื่อนเสียใจ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงไม่เข้าใจฉันบ้าง
แล้วรุ่นพี่คนที่มาชอบฉัน(คนแรกอ่ะนะ)ก็ขอฉันเป็นแฟน ฉันปฏิเสธ ฉันบอกพี่เค้าไปว่า ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้ว พี่เค้าบอกกับฉันว่า
ไม่ชอบก็น่าจะบอกกันตั้งแต่แรก ทำไมต้องให้ความหวังกันด้วย ฉันรู้สึกเสียใจที่ได้ยินเรื่องนี้ ฉันจำได้ว่าเคยบอกพี่เค้าไปแล้วว่า
ฉันไม่ได้ชอบพี่เค้า และฉันก็ไม่เคยให้ความหวังด้วย มุกครั้งที่พี่เค้าซื้อของมาให้ก็ไม่เคยรับ แล้วทำไมหล่ะ? ฉันผิดด้วยหรอ
ฉันไม่รู้จะหาทางแก้ไขปัญหานี้ยังไง ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้ว ฉันไม่ได้นอนทั้งคือเลย ฉันได้เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนคนนึงฟัง ฉันไม่เข้าใจว่า
ผู้ชายคิดยังไงกันแน่ เพื่อนคนนั้นก็ได้เพียงแต่ฟัง แต่มันก็ยังทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจที่มีคนรับฟัง
ฉันไม่อยากทำให้ใครเสียใจทั้งนั้น เพียงแต่ เหตุผลมันอยู่ที่ว่า ฉันต้องเลือกคนนึงเท่านั้น เพราะฉันรักได้แค่คนเดียว เมื่อฉันเลือกแล้ว ทุกอย่างก็น่าจะจบ
ลองนึกดูนะว่า เรื่องนี้ผู้ชายเป็นฝ่ายที่ถูกเลือกจึงคิดหาเหตุผลต่างๆนานาว่า ทำไมเค้าไม่เลือกเรา ทำไมเราต้องเสียใจ แต่ถ้าหากกลับกัน
คนที่เลือกน่าจะเป็นฝ่ายเสียใจมากกว่า มันลำบากใจนะที่จะต้องเลือก ไม่ใช่ว่าเลือกไม่ถูก แต่ลำบากใจตรงที่ว่า จะพูดยังไงให้คนที่เราไม่เลือกไม่เสียใจ
และยังเป็นเพื่อนคุยเราได้เหมือนเดิม เพื่อนฉันบอกว่า ฉันต้องการมากเกินไป จะมีใครบ้างที่ทำใจคุยกับคนที่เค้าปฏิเสธเราได้อย่างเหมือนเดิม มันก็อยาจจะจริง
11 เมษายน 2546 19:04 น.
คนของความเหงา
ขอโทษที่ไม่ได้อ่อนหวานเหมือนผู้หญิงคนอื่น
ขอโทษที่กระโกกระเดกไม่เรียบร้อย
ขอโทษที่ใจร้อน
ขอโทษที่ร้องไห้ อ่อนแอ
ขอโทษที่ไม่น่ารักและน่าทะนุถนอม
ขอโทษที่ไม่รู้จักโตซักที
ขอโทษที่ขี้ใจน้อย
ขอโทษที่ขี้งอน
ขอโทษที่เอาแต่ใจ
ขอโทษที่ไม่มีเหตุผล
ขอโทษที่เคยทำร้ายจิตใจกัน
ขอโทษที่คอยแต่สร้างปัญหา
ขอโทษที่ทำให้รำคาญ
ขอโทษที่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ
ขอโทษที่ทำให้หนักใจ
ขอโทษที่รักและเชื่อใจเธอมากมาย
หน้าส่วนตัว
1115
