24 กุมภาพันธ์ 2555 22:05 น.
คนบางบอน
หยุดสะอื้น ขืนขม ระทมเศร้า
ลืมเรื่องเก่า วันวาน ที่ผ่านพ้น
ยิ้มสู้กับ ชะตา ฟ้าบันดล
มาตั้งต้น ฝ่าฟัน กันอีกที
ชีวิตเรา ยังอยู่ ต้องสู้ต่อ
อย่ามัวงอ มือเท้า เฝ้าหลีกหนี
อนาคต ความหวัง เรายังมี
แผ่นดินนี้ ยังมีทาง ให้สร้างตน
เมื่อล้มได้ ก็ลุกได้ ถ้าใจสู้
เปิดประตู ใจรับ อย่าสับสน
ยึดมั่นใน บริบท ความอดทน
คงหลุดพ้น ความจนไป ได้สักวัน
หนึ่งสมอง สองมือ คืออาวุธ
หัวใจจุด ประกายกล้า ท้าความฝัน
วางเป้าหมาย ชีวิต เป็นเดิมพัน
แล้วมุ่งมั่น ตามทาง ที่วางไว้
ความสำเร็จ คงเห็นได้ ในไม่ช้า
ชีวิตคง มีค่า ขึ้นมาใหม่
ตื่นจากความ เหนื่อยล้า ความปราชัย
ประกาศให้ รู้ทั่ว ไม่กลัวจน
นี่ คือหนึ่ง กำลังใจ ในวันนี้
จากคนที่ ประสบภัย มาหลายหน
อวยพรให้ ประสบสุข กันทุกคน
ทิ้งความหม่น หมองช้ำ จมน้ำไปฯ
สมยศ เปียสนิท
19 กุมภาพันธ์ 2555 20:52 น.
คนบางบอน
เกิดมาจนทนเศร้าถูกเอาเปรียบ
นายทุนเหยียบย่ำไว้มิให้หนี
ใครคือผู้ชอกช้ำถูกย่ำยี
ประชาชีประชาเถรที่ไหนกัน
ซองกฐิน .. ผ้าป่า สารพัด
หลายสิบวัดเสียบอยู่ข้างฝากั้น
ข้าวในนาขายได้ไม่กี่พัน
จะแบ่งปันใช้หนี้ก็ไม่พอ
ดอกเบี้ยก็เติบโตทบต้น
จะดิ้นรนอย่างไรดีหนอ
ค่าเทอมลูกลูกก็คอยรอ
จะกราบกรานร้องขอที่ไหนมา
กฎหมายรัฐพัฒนามากตัวบท
ล้วนเป็นกฎเป็นเกณฑ์มาเข่นฆ่า
ผู้รับกรรมคือชาวบ้านธรรมดา
คนร่ำรวยคือพ่อค้าคือนายทุน
จะหวังพึ่งผู้แทนก็แสนยาก
ในสภางานมากจนหัวหมุน
รอไปเถอะ รอฟ้า รอบุญ
ชุลมุนวุ่นวายแท้ชีวิต
เกิดมามีอะไรไม่เหมือนเขา
มันก็เท่าเทียมกันทุกด้านสิทธิ์
หรือจนแล้วต้องยากเข็ญอยู่เป็นนิจ
ถูกหรือผิดที่มองคล้ายควายกับคน (จน)
สมยศ เปียสนิท
13 กุมภาพันธ์ 2555 18:39 น.
คนบางบอน
อยากมอบดอก กุหลาบให้ ใครคนหนึ่ง
คนที่เรา แอบซึ้ง รำพึงหา
หลายคราวที่ ได้พบ ได้สบตา
ยังมิกล้า จะเอื้อนเอ่ย เผยความนัย
แอบหวังว่า วาเลนไทน์ ในปีนี้
ดอกไม้แห่ง ไมตรี คงมีให้
คนที่เรา แอบปลื้ม จนลืมใคร
จะปันใจ มาบ้าง อย่างยินดี
ถ้าบอกรัก เธอได้ จะไม่ท้อ
นี่ต้องรอ ยั้งใจ กลัวหน่ายหนี
คนเดียวดาย เหว่ว้า มาหลายปี
คงไม่มี วาสนา ตีตราจอง
ดอกกุหลาบ ในมือ ที่ถืออยู่
จึงไม่รู้ จะให้ใคร ใจหม่นหมอง
วาเลนไทน์ ผ่านผัน ตามครรลอง
คนไร้คน เหลียวมอง หมองหัวใจฯ
สมยศ เปียสนิท
8 กุมภาพันธ์ 2555 20:13 น.
คนบางบอน
ก่อกายเกิด ลืมตา มาดูโลก
เผชิญโชค เผชิญกรรม ตามวิถี
วาสนา อาภัพ อับสิ้นดี
สิทธิ์เสรี ฉลาดเขลา มากเท่ากัน
อนาคต เป็นอย่างไร ไม่กำหนด
ไม่มีบท บาทเอก ร่วมเสกสรร
ปล่อยไปตาม ครรลอง ของชีวัน
นิจนิรันดร์ คือนิยาม มากความจน
เพียงวันนี้ วันนี้ เท่าที่รู้
ความเป็นอยู่ จำกัด และขัดสน
พรุ่งนี้ของ ชีวิต ปิดมืดมน
ความเป็นคน ไร้ความหมาย ทุกสายตา
กับความรัก ความ หวังทั้งชีวิต
จึงมีสิทธิ์ แค่คิดถึง คะนึงหา
ไม่มีวัน สำหรับ หงส์กับกา
คนไร้ค่า ใครจะปอง หมายต้องการ
เก็บหัวใจ จนจน ดั้นด้นต่อ
ไม่ร้องขอ กับใคร ให้สงสาร
ชีวิตเมื่อ จมปลัก ความดักดาน
ยอมวายปราณ กับนิยาม ความเป็นจริง
ปล่อยชีวิต ให้จบลง ที่ตรงนี้
ศักดิ์และศรี ล้มลุก สิ้นทุกสิ่ง
ความรักเคย อ้อนออด ถูกทอดทิ้ง
คนเย่อหยิ่ง ช้ำอุรา มันสาใจ
สมยศ เปียสนิท
2 กุมภาพันธ์ 2555 20:45 น.
คนบางบอน
ท่าน อยู่กรุง สบายดี มีความสุข
ผม ทนทุกข์ ฝืนใจ อยู่ในป่า
ท่าน กอดสาว อุ่นดี ชื่นชีวา
ผม กอดปืน เหว่ว้า อย่างอาดูร
ท่าน กินทิ้ง กินขว้าง อย่างล้นเหลือ
ผม กินเพื่อ กันตาย ชีพหายสูญ
ท่าน เที่ยวคลับ บาร์เสริม สุขเพิ่มพูน
ผม อากูล เที่ยวไป ตามชายแดน
ท่าน ฟังเสียง ดนตรี ที่เสนาะ
ผม ฟังเกราะ กระสุน วุ่นใจแสน
ท่าน มีสุข ขณะหลับ อยู่กับแฟน
ผม มีศพ เพื่อนแทน ต่างแฟนนอน
ท่าน อยู่ห้อง แอร์รวย ตึกสวยหรู
ผม หมกอยู่ กลางดิน ถิ่นสมร
ท่าน นั่งดู ทีวี ดีทุกตอน
ผม นั่งขอน ดูดาว ตามราวฟ้า
ท่าน เป็นไทย เจริญแล้ว อยู่แนวหลัง
ผม ต้องฝัง ชีพแกร่ว อยู่แนวหน้า
ท่าน สุขกับ แสงสี ที่ลานตา
ผม สุขกับ การฆ่า ผู้ราวี
ท่าน เคยคิด เปรียบเทียบ ดูบ้างไหม
ผม ก็ไทย ท่านก็ไทย ไว้ศักดิ์ศรี
ท่าน รักไทย ช่วยอะไร ไทยได้ดี
ผม รักไทย ยอมพลี ชีพนี้แทน
หน้าส่วนตัว
4537
