1 เมษายน 2545 12:43 น.
คนมีฝัน
color=violet>เปิดประตูห้องเก่า - เก่า
ที่เก็บความเหงา..เศร้า..ฝัน
ที่เธอมอบไว้ให้กัน
ในวันที่เธอจะเดินจากไป
ไม่ได้เปิดดูมานาน...
ความเจ็บช้ำ..ร้าวรานยังไม่จากไปไหน
แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด
ห้องเก่าเคยเป็นยังไง..ก็ยังเหมือนเดิม
อยากจะกวาดความเจ็บปวดทิ้งไป
จัดห้องเสียใหม่ไม่ให้มีความเหงา
โละทิ้งให้หมดภาพถ่ายระหว่างสองเรา
ไม่ให้ตามมาเป็นเงาหลอกหลอนใจ
แต่ไม่เคยทำได้สักที...
ยิ่งปัดกวาดความรู้สึกที่มีมันกลับเพิ่ม
แม้จะมีใครเอาความรักมาคอยเติม
ห้องเก่าห้องเดิมก็ยังไม่เปลี่ยนไป
เพราะอะไรเธอคงรู้ดี..
ก็เพราะเธอยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
เธอยังคงวนเวียนอยู่ในห้องแห่งหัวใจ
แม้เธอจะจากกันไปนานแสนนาน..
21 กุมภาพันธ์ 2545 12:00 น.
คนมีฝัน
เธอบอกไม่รู้ว่า...
เธอมีค่ากับฉันมากน้อยแค่ไหน
ก็เลยยิ้ม- ยิ้มแล้วตอบเธอไป
ว่ามากมายกว่าเม็ดทรายที่เรียงรายริมทะเล
- - - - - - - - -
หากเธอคิดว่ามันยังน้อยไป
ก็ขอให้วัดระยะทางจากจุดนี้..ถึงเส้นขอบฟ้า
นำสองสิ่งมาบวกกันแล้วจะรู้ว่า...
เธอมีค่ามากมายจนนับไม่ได้เลย
- - - - - - - - - -
ที่นี้รู้แล้วใช่ไหม...
ว่าเธอมีค่ามากมายเพียงใดสำหรับฉัน
อย่ากลัวไปเลยคนดี..หากเราจะเดินร่วมทางกัน
ขอเพียงเธอเชื่อใจฉันเราจะเดินด้วยกันตลอดไป
6 กุมภาพันธ์ 2545 14:24 น.
คนมีฝัน
เมื่อก่อนเป็นประชาชนคนเล็ก-เล็ก
ไม่ขี้เก็กไม่หยิ่ง..ไม่ยโส
แต่พอเป็นนายกฯ ทำตัวโต...
หยิ่งยโสไม่เคยมีกลับมีมา
ประชาชนเลือกมาเป็นนายกฯ
ทำยืดอกกูใหญ่กว่าใครเขา
มีลูกน้องตามติดมาเป็นเงา
มาคอยเฝ้าประจบหวังเป็นคนใหญ่โต
วัน- วันเอาแต่วางก้าม
ไม่ทำตามสัญญาประชาไว้
หาแต่ประโยชน์ส่วนตนไม่สนใคร
ไม่ใส่ใจประชาชนคนเดินดิน
นโยบายชั่วช้าประชาห้ามกูไม่ฟัง
ใครจะพังพินาศยับกูไม่สน
กูจะรวยใครจะเป็นคนยากจน
กูไม่สนถ้ากูได้กูจะทำ...
เมื่อนายกฯ ขึ้นไปนั่งอยู่บนวอ
คนโง่เรียกมันว่าพ่อ...เลียแข้งขา
ประจบประแจง..โดนความโลภปิดหูตา
มองไม่เห็นความชั่วช้าที่มันมี
นายกฯ ลืมตนเคยเป็นคนเล็ก-เล็ก
ตัวเองไร้เดียงสากว่าเด็กยังไม่รู้
หยิบคำว่านายกฯมาแปะหน้าแล้วเชิดชู
หวังจะอยู่ค้ำฟ้าทัดเทียมบิดาไทย
สุดท้ายนายกฯ นึกว่าตัวเองใหญ่
เป็นเจ้าของประเทศไทยทั้งหมดสิ้น
มองไม่เห็นแม้ความสูงส่งของประมุขของแผ่นดิน
ลืมหมดสิ้นความนบน้อมและถ่อมตน...
27 มกราคม 2545 16:48 น.
คนมีฝัน
หอมกรุ่นกลิ่นของ...ความเหงา
หวานลิ้นรสของความเศร้าในใจฉัน
เผ็ดร้อนกับความรักที่เธอมีให้กัน
ขมเหลือเกินภาพฝันเมื่อวันวาร..
ดูดซับความเหงานจนชาชิน
จากกลิ่นเหม็น - เหม็นกลับเป็นหอม
หลังจากความเศร้ามารุมล้อม
ฉันจึงต้องยอมกล้ำกลืนฝืนกินมัน
ความเศร้าที่เคยขมเปลี่ยนเป็นหวาน
คำรักที่เธอบอกเมื่อวันวารเปลี่ยนเป็นขม
เผ็ดร้อนเจ็บแสบกับความรักที่โง่งม
เจ็บช้ำสุดระทม..จนประสาทสัมผัสที่เคยเจ็บระบม
.....มันเปลี่ยนไป.....
27 มกราคม 2545 14:09 น.
คนมีฝัน
นั่งอยู่ริมทะเลในคืนหนาว..
ค่ำคืนที่มีดวงดาวอยู่ไม่ถึงครึ่งฟ้า
ดาวเศร้า..คนเหงา...และน้ำตา
กับช่วงเวลาที่สุดแสนทรมาน
คืนที่ดาวก็ไม่รู้เธออยู่ไหน
คืนที่ใจฉันพร่ำเพ้อละเมอหา
หวั่น - หวั่นในใจกลัวเธอลืมสัญญา
ที่เคยบอกไว้ว่า..เราจะกลับมาเจอกัน
...........ณ ที่เดิม....................
หน้าส่วนตัว
603
