๏ ไหน..ระฆังเคาะยกให้ถกนับ ๏

คนสาธารณะ

๐๒๐๙๕๓

๏ สานกาย, กลึง..เกี่ยวรั้ง, กันพลั้งหลุด
แรงโน้มนุชเพลงหน่วงคืนห้วงหนาว
ในคืนมืดจันทร์มอดยังพรอดดาว
ยินเสียงผ่าวลมผ่อนกรุ่นร้อนเกิน

๏ หากแต่ฝนร่วงผายจากปลายฟ้า
ยังโอบกล่อมผืนนาครอบป่าเขิน
ทั่วลุ่มดอนแอ่งที่ทั้งมีเนิน
ก็ชุ่มเกินใจฝันที่หวั่นพอ

๏ คืนหนาวนอนฟังฝนที่หล่นพ่วง
ในโซ่บ่วงแรงบุกที่คลุกต่อ-
เพลงหวานแทรกเพลินรักที่ถักทอ
ยังร่ำห่อ, จนหับไม่หลับ..แล้ว

๏ อา..สายกาล เกี่ยวฝากเพื่ออยากฝ่า-
วงหรรษาภาพไล้ยังไม่แผ่ว
คงแต่ลึก โลมธาตุ ในวาดแนว
ลีลาแผ้ว ถางผากให้อยากชม

๏ ไหน..ระฆังเคาะยกให้ถกนับ
ไร้ผู้จับสำเนียงและเสียงขรม
หากมีแต่สายฝนช่วยหล่นพรม
พร้อมการบ่มเสียงอุ่นให้กรุ่นอวล

๏ สานกาย, ซบ..พอซับสำทับทุก-
อนู, ต่อ..ตั้งลุก..สนุกสรวล
ไร้รูปแบบ..รสพร่ำ..หลากสำนวน
ในคืนครวญ..ศัพท์หาย แห่ง..สายกาล

๐๐๒๖
๐๓๐๙๕๓