คนอวดดี

คนหวั่นไหว

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ฉันยังจำได้ดีมาโดยตลอดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และเหตุการณ์นั้นมันก็ทำให้ฉันเสียเธอไป
  ...วันนั้นฉันกับเธอทะเลาะกันรุนแรงมาก เพราะฉันเห็นเธอนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเป็นรุ่นน้อง เธอพยายามอธิบายว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่รุ่นน้องที่เธอต้องทำงานกีฬาสีด้วย เธอพยายามที่จะบอกว่าเธอกับเค้ามาหาซื้ออุปกรณ์ที่ใช้ทำงานด้วยกัน แต่ฉันก็ไม่เชื่อ ฉันกลับโวยวายหาว่าเธอโกหก ฉันถามเธอว่าทำไมต้องไปกันแค่2คน เธอก็บอกว่า คนอื่นติดธุระไปด้วยไม่ได้ ฉันก็ไม่เชื่อเธอ หาว่าเธอมีคนอื่น ตอนนั้นฉันโกรธมากและคิดแค่เพียงว่า เธอเป็นแฟนฉัน เป็นของของฉัน คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาแย่งเธอไหนทั้งนั้น เมื่ออธิบายกันไม่รู้เรื่อง เธอก็บอกให้ฉันสงบสติก่อนแล้วค่อยคุยกัน และเธอก็เดินหนีไป แต่แทนที่ฉันจะคิดได้ ฉันกลับตะโกนบอกเธอไปว่า "อยากจะไปก็ไปเลย ไม่ต้องกลับมายุ่งกับฉันอีก เธอไม่ได้มีความสำคัญกับชีวิตฉันหรอก ไม่เคยมีด้วย และที่ฉันคบกับเธอมีเหตุผลก็แค่อยากมีแฟนเหมือนคนอื่นเขา และตอนนี้ฉันก็เบื่อเธอมากแล้วด้วย" เธอหันกลับมามองหน้าฉันด้วยความเจ็บปวด แต่ฉันกลับมองหน้าเธอแล้วยิ้มอย่างสะใจ ที่ฉันพูดออกไปเพียงเพราะอยากให้เธอเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บตอนเห็นเธอไปกับใครคนนั้น และฉันก็คิดเสมอว่ายังไงเธอก็ต้องมาง้อฉัน แต่ฉันคิดผิด ตั้งแต่วันนั้นมาเธอก็ไม่เคยโทรมาหาฉันอีกเลย ไม่เคยมาหาฉันที่ห้องเหมือนแต่ก่อน จนวันนึงเธอก็ฝากเพื่อนของเธอมาบอกฉันว่า เธอขอโทษที่หลงคิดว่าเรารักกัน เธอขอโทษที่เป็นส่วนเกินของชีวิตฉัน และต่อจากนี้เธอจะไม่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนใจแตกสลาย ฉันไม่ได้อยากให้เธอไปจากฉัน ไม่ได้อยากให้เราเลิกกัน แต่เพราะความอวดดีของฉันทำให้ฉันเสียเธอไป วันนี้ฉันรู้แล้วว่า เธอไม่ใช่สิ่งของของฉัน แต่ว่าเธอคือหัวใจของฉันต่างหาก และฉันก็อยากบอกให้เธอได้รับรู้เอาไว้ว่า ฉันขอโทษในสิ่งที่ทำให้เธอเจ็บ ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมและสุดท้ายก็คือ       .........ฉันรักเธอ.........