12 กันยายน 2553 17:24 น.
คนเดียวกัน
...ผมเขียนกลอนเรื่อยไปด้วยใจเศร้า
มันสุดแสนเปลี่ยวเปล่าและเหงาหงอย
ผมเขียนกลอนเฝื่อนเฝื่อนอย่างเลื่อนลอย
ดั่งเฝ้าคอยบางคนอยู่วนเวียน
ในห้องนอนเน่าเน่าเท่ารูหนู
ผมนั่งอยู่ทนฝืนความคลื่นเหียน
เหลียวดูซองมาม่าแทบอาเจียน
ต้องคอยเปลี่ยนรสชาติอนาจใจ
ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจคิด
โอ้ชีวิตลำเค็ญเป็นโฉน
หลายหลายอย่างที่เราไม่เข้าใจ
ว่าทำไมทำไมทำไมกัน
เคยมีหวังเรืองรองดูผ่องใส
แต่นานไปที่แน่ก็แปรผัน
ผ่านเลยวันล่วงวัยไปทุกวัน
แล้วความฝันแต่เดิมก็เริ่มเลือน
อุปสรรคขวางทางทุกอย่างก้าว
ให้ปวดร้าวเท่าไรใครจะเหมือน
คำดูถูกตัวเราเฝ้าย้ำเตือน
ให้ฝั่นเฝือนฟูมฟายมิได้ซา
มันท้อแท้ทุกข์ทนอยู่ล้นเหลือ
ไร้ความเชื่อสิ่งใดเคยใฝ่หา
อยู่มันไปวันวันฉันระอา
แต่งกลอนมาพอได้คลายระทม
เขียนมันไปเรื่อยเปื่อยเหนื่อยก็หยุด
กลอนสะดุดหลายคราพาขื่นขม
ทำให้ท่านละเหี่ยเสียอารมณ์
เชิญทับถมตามใจไม่อายเลย
11 กันยายน 2553 11:41 น.
คนเดียวกัน
...เกิดเป็นคนเดียวกันนั้นลำบาก
ต้องคอยฝากบทกลอนมาอ้อนสาว
จะเหนี่ยวรั้งนางไว้ให้นานยาว
ต้องคอยกล่าวคำหวานเป็นกานท์กลอน
เกิดเป็นคนเดียวกันต้องหมั่นคิด
ปรุงประดิษฐ์คิดคำล้ำอักษร
มาประโลมโฉมตรูคู่อาวรณ์
ห้ามแหน่งหน่ายถ่ายถอนร่ายกลอนกานท์
เกิดเป็นคนเดียวกันทุกวันนี้
หวังจะมีคู่รักสมัครสมาน
จะเหนี่ยวรั้งนางไว้ให้ยาวนาน
ต้องคอยเฝ้าขับขานเป็นกานท์กลอน
เกิดเป็นคนเดียวกันอย่าหวั่นไหว
เร่งเขียนกลอนต่อไปมิถ่ายถอน
ถึงวนเวียนถ้อยคำทำร้าวรอน
สุดจะคิดคำอ้อนในกลอนกานท์
เกิดเป็นคนเดียวกันมันไม่เก่ง
ถึงคร่ำเคร่งคิดกลอนที่อ่อนหวาน
แต่เพราะเราคนเดียวฯไม่เชี่ยวชาญ
จึงยอกย้อนกลอนกานท์กับกานท์กลอน
8 กันยายน 2553 20:53 น.
คนเดียวกัน
...ย้ำหัวใจย้ำแล้วก็ย้ำเล่า
อย่ารักเขาชอบเขาเข้าใจไหม
ดูตัวเองเราเป็นใครเขาเป็นใคร
อย่าหวั่นไหวตามอารมณ์จะตรมตรอม
เปรียบหญิงงามอย่างเธอล้ำเลอค่า
ดั่งบุปผาลาวัลย์อันน่าหอม
ฉันดั่งแมงตัวน้อยมาคอยตอม
เพียงดมดอมกลิ่นกายผ่านสายลม
มิอาจได้ลองลิ้มชิมเกสร
แสนอาวรณ์ไร้คู่มาสู่สม
เฝ้าอิจฉาแมลงใหญ่ได้เชยชม
สุดระทมซมซานรานฤทัย
ย้ำหัวใจย้ำแล้วก็ย้ำอีก
หัวใจฉีกสุดซ้ำทำไฉน
จากที่เคยใฝ่ภักดิ์ต้องหักใจ
ขอลาไกลเสียทีพี่มันจน
7 กันยายน 2553 12:40 น.
คนเดียวกัน
...เพียงอยากจะเผยมนกะน้อง
ละก็ต้องกระอ่วนใจ
ควรหรือจะเอ่ยพจนไป
สิมิใช่จะควรกาล
เขียนเป็นวสันต์ดลกฉันท์
มนมั่นณนงคราญ
ควรหรือมิควรฤจะประจาน
ละก็แล้วก็ตามใจ
แรกพบประสบฤดิสะดุด
ดุจหยุดมโนทัย
พร่ำเพ้อละเมอนะสิปะไร
อุระไหม้ระทมครวญ
จึ่งอยากจะเผยมนกะเจ้า
บ่มิเอามิรบกวน
อย่างน้อยฤดีจะมิกระอ่วน
ผิวได้เฉลยความ
5 กันยายน 2553 19:19 น.
คนเดียวกัน
...อีกกี่วันอีกกี่เดือนอีกกี่ปี
อีกกี่ทีอีกกี่ครั้งอีกกี่หน
อีกกี่ทุกข์อีกกี่ท้ออีกกี่ทน
อีกกี่คนอีกกี่ใครจะได้เจอ
จะได้พบจะได้มีคนปลอบจิต
จะได้ชิดจะได้ใกล้ใจฝันเพ้อ
จะได้จบจะได้หยุดใฝ่ละเมอ
จะได้เจอเธอคนนี้ที่เฝ้ารอ
หน้าส่วนตัว
1040
