27 มกราคม 2548 14:21 น.
คนไร้ถิ่น
นี่มีเรื่องอะไรอีกเหรอ....เนี่ย เธอชักกังวลใจ อ๊ะ ! นั่น
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"แหมรีบอาบน้ำชำระล้างเชียวนะ" นั่นคือคำพูดที่เพื่อนเธอทักเมื่อเจอหน้า ...แม้แต่เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ...ยังไม่เชื่อใจเธอ ...แน่ล่ะสิเธอเล่นหายไปทั้งคืน
"เฮ้ย...นี่...." เธออึ้งกับคำพูดของเพื่อนแทบพูดไม่ออก "แล้วนี่ไปทำเรื่องอะไรไว้....บอกมาสิ" เธอถามด้วยความกังวล
" ไม่เอา...แกต้องฆ่าพวกชั้นแน่...ต้องสัญญานะว่าจะไม่โกรธ"
"เออๆ..เฮ้ยมีอะไร..." เธอชักเริ่มสบสน
"เนี่ย...รู้มั้ยถ้าแกยังไม่กลับมา พวกชั้นว่าจะไปดูตามโรงพยาบาล แล้วก็แจ้งคนหาย" เพื่อนเธอตอบด้วยท่าทีกึ่งๆ จะร้องไห้ มันทำให้เธอรู้สึกผิดที่เธอไม่รับโทรศัพท์เพื่อนตลอดทั้งคืน
"เฮ้ย...ขนาดนั้นเชียว...ขอบใจนะที่เป็นห่วง ชั้นไม่โกรธหรอก"
"มันไม่แค่นั้นน่ะสิ...." เพื่อนเธอสองคนตอบแล้วมองหน้ากัน "แกบอกมันสิ..."
เพื่อนอีกคนของเธอจึงตอบกลับ "ไม่เอาแกนั่นแหละ"
"เฮ้ยมีไร...พูดมาเร็วสิ" ตอนนี้ในหัวเธอมันแทบคิดอะไรไม่ออก
" คือว่า..........."
7 มกราคม 2548 14:27 น.
คนไร้ถิ่น
...เสียงมือถือดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เธอกลับเข้ามาในห้อง...
"นั่น...มาแล้วรีบรับสิว่ะ" เพื่อนของเธอยุให้เธอรีบรับโทรศัพท์
"ใครอ่ะ..." เธอทำท่างงๆ แล้วเดินไปรับ จะเชื่อมั้ยล่ะว่าชื่อที่ขึ้นอยู่บนจอมือถือมันเป็นชื่อเขา...นี่เขาโทรหาเธอเหรอ...ในรอบกี่เดือนแล้วนะ นี่มันนานจนเธอจำไม่ได้แล้วนี่...เขามีเรื่องอะไรล่ะ
เธอควบคุมอารมณ์อยู่นานกว่าจะยอมรับโทรศัพท์...นี่เธอจะดีใจทำไมเนี่ย
"กินข้าวหรือยัง" เสียงผู้ชายถามเธอจากอีกปลายสาย
"นั่นใครอ่ะ" เธอถามเพราะคิดว่าอาจจะเพียงแค่เพื่อนเขาโทรมาแกล้ง
"นั่น...เหรอ" เธอถามว่านั่นใช่เขาหรือปล่าว แล้วคำตอบที่ได้ก็คือเสียงหัวเราะจากปลายสาย
"แล้วตกลงกินข้าวหรือยัง...จะกินมั้ย" ตอนนี้เธอรู้แน่นอนแล้วว่าต้องเป็นเขาจึงตอบตกลงที่จะออกไปกินข้าวกับเขา...เฮ้อ...ทำไมเธอช่างลืมอะไรง่ายดายอย่างนี้นะ...ลืมแล้วหรือไงว่าเขาทำอะไรไว้กับเธอ +_+^^
เธอรู้อย่างเดียวว่า ไม่ว่าใครจะคิดยังไงกับเรื่องระหว่างเขาและเธอ วันนี้เธอขอทำตามหัวใจเธอเองสักครั้งเถอะ...มันยากนะที่จะลืมในเมื่อเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอรัก...มันก็เหมือนกับการที่เราวิ่งไปจนเหนื่อย...ใช้เวลานานเหมือนกันนะกว่าจะหายเหนื่อย
"ทำไมวันนี้มาได้ล่ะ...เค้าไม่อยู่เหรอ" เธอตั้งคำถามประชดเขาทันทีที่เจอหน้าเขา
"ฮึๆ.." เขาหัวเราะแล้วพยักหน้า...เขามักจะทำอย่างนี้ประจำ...หัวเราะ...ก็คือ...ใช่...
"เป็นไงย้ายไปอยู่หอนอก" เธอถามเขาทั้งที่เธอรู้ดีว่าเขาย้ายไปอยู่ที่ไหน
"ก็เช่าอยู่กับเพื่อน แต่เราไม่ได้ไปอยู่หรอก..." เขาพูดต่อไปด้วยท่าทางเฉยๆ "แค่เช่าไว้บังหน้าพ่อกับแม่...ตอนนี้เราไปอยู่กับน้องเค้า"....T_T^^ คำตอบนี้มันทำให้เธออึ้ง...เขาพูดออกมาได้หน้าตาเฉย...เธอก็เฉย...แต่ข้างในน่ะมันเจ็บแทบตาย...=_=
เขาชวนเธอไปที่หอเขา...แล้วเธอก็ต้องอึ้งอีกครั้งเมื่อเขาพาเธอไปที่หอที่เขาอยู่กับแฟน...นี่เขากล้าทำอย่างนี้ได้ยังไง ไม่คิดเหรอว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร...แล้วเธอล่ะ...ไหนๆก็มาแล้วนี่...ยังไงก็ไม่ยอมให้เขาเห็นว่าเธออ่อนแอ...ขี้แพ้เด็ดขาด...คืนนั้นเขาไม่ยอมไปส่งเธอ
"อยู่เป็นเพื่อนหน่อย กลัวผี"
"กลัวผีเนี่ยนะ" เธอตอกกลับ....
"โอ้ย..ก็ไม่เคยเจอของจริงไม่รรู้หรอก"...เออใช่ เขาเคยเจอเมื่อตอนรับน้องนี่
คืนนั้นเธอยอมอยู่กับเขา...ในใจก็กลัวว่าเขาจะคิดทำอะไรหรือปล่าว....
"หนาวมั้ย..." เขาถาม
"ไม่นี่" เธอตอบทันที
"หนาวหน่อยเถอะ...จะได้กอด" เขาถามเธอ...แล้วก็กอดเธอ...เธอให้เขากอด เพราะอะไร...ก็เพราะเธอรู้ตัวเองดีว่าเธอยังมีเขาอยู่เต็มหัวใจ...แต่มันไม่แค่นั้นน่ะสิ...เมื่อเขาพยายามจะจูบเธอ...ไม่หรอก...เธอรู้ดีว่าเธอควรทำอย่างไร...เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะทำอะไรไปมากกว่าการได้อยู่กับเขาเท่านั้น...เธอไม่ต้องการที่จะเอาตัวเองไปผูกมัดกับเขา...เพราะเธอรู้ดีว่านั่นเท่ากับเป็นการฆ่าตัวตาย...แล้วนี่มันเป็นที่ของเขากับแฟน...เรื่องอะไรเธอจะทำอะไรที่ดูถูกตัวเองอย่างนั้น
เธออยู่กับเขาจนเช้า...ยังไงก็ต้องขอบใจเขาที่ไม่บังคับเธอ...และยังพอมีความคิดอยู่บ้าง เธอบอกให้เขากลับไปส่งที่หอ...แต่เขาก็ยังอ้อยอิ่งอยู่จน 5 โมงเช้าถึงยอมไปส่ง...18 สายไม่ได้รับ...เธอมองไปที่มือถือของเธอ...เพื่อนของเธอคงโทรหาเธอทั้งคืน
"เฮ้ยอยู่ไหนว่ะ" เธอโทรหาเพื่อนเธอทันทีที่กลับถึงห้อง
"นี่แก...ไปอยู่ไหนมา รู้มั้ยว่าพวกชั้นตามหากันขนาดไหน" เพื่อนของเธอตวาดกลับมา..."นี่เดียวชั้นจะกลับไปจัดการกับแก...เตรียมตัวไว้เลย"
"เฮ้ย...นี่ชั้นถามหน่อยแกเชื่อใจเพื่อนแกหรือปล่าว" เธอถาม
"เออๆ...ชั้นเชื่อ...แล้วนี่รู้หรือปล่าวพวกชั้นทำอะไรลงไป...แกอย่าโกรธนะ..." เพื่อนของเธอถามอย่างกล้าๆกลัวๆว่าเธอจะโกรธ
"เฮ้ยเรื่องอะไรว่ะ..." เธอชักเริ่มใจไม่ดี
"เออเดียวกลับไปจะบอก" ...เพื่อนเธอทิ้งท้ายแล้ววางสายไป....
มีเรื่องอะไรอีกเนี่ย...เพื่อนเธอไปทำอะไรไว้...โปรดติดตามตอนต่อไป
6 มกราคม 2548 22:13 น.
คนไร้ถิ่น
ระยะหลังนี้เธอใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนตลอด...ทำตัวไร้สาระไปวันๆจนบางทีก็คิดว่าเวลาที่มีมันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว
กับผู้ชายคนใหม่ที่เข้ามาจีบเธอ...แต่เธอก็ให้ได้เพียงแค่ความเป็นเพื่อน...เย็นวันหนึ่งเธอเบื่อกับการนั่งจับเจ่าอยู่ห้อง
จึงลงไปหาอะไรกินโดยทิ้งโทรศัพท์ไว้บนห้องเพราะเบื่อที่จะรับสาย...เมื่อเธอกลับขึ้นมาถึงห้อง...
"เฮ้ย...แกต้องดีใจแน่ๆ"เพื่อนสองคนของเธอเปิดประตูออกมารับเธอด้วยอาการตื่นเต้นสุดๆ
"อะไรอ่ะ >
28 ธันวาคม 2547 17:10 น.
คนไร้ถิ่น
เดือน...สองเดือน...สามเดือน...เธอนั่งมองปฏิทินที่เธอมักจะทำเครื่องหมายไว้เวลาที่เธอเจอเขา...นี่มันผ่านไปสามเดือนแล้วเหรอที่เธอและเขาไม่ได้คุยกันเลย..."เฮ้ยทำไมแกไม่เอารูปมันออกไปสักทีวะ" เพื่อนของเธอทักเมื่อเห็นเธอนั่งจ้องรูปที่ติดอยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ
"ก็จะได้เอาไว้ตอกย้ำใจไง...เวลาเจอหน้ากันอีกจะได้ทำหน้าได้ถูก...ไม่ต้องหลบหน้า" เธอคิดอย่างที่พูดจริงๆเหรอ...ไม่หรอกที่จริงเธอยังคิดถึงเวลาที่เธออยู่กับเขาอยู่ตลอด แต่บางทีเธอก็มักจะนั่งนึกหาเหตุผลว่าทำไมเธอไม่ลืมเขาสักที...คำตอบที่เธอได้ก็คือ "ตัวเธอมันเข้มแข็งเกินไป ทำไมเธอไม่ร้องไห้ออกมา บางทีการที่เธอไม่ยอมให้ใจเธอเองได้ร้องไห้บ้างมันอาจเป็นการกักขังให้ตัวเธอเองจมอยู่กับความเจ็บปวดนั้นก็ได้"
เธอถามข่าวคราวของเขาเหมือนเดิม จากน้องที่เรียนคณะเดียวกันกับเขา "เห็นเขาบ้างมั้ย"..."เห็นกับแฟนบ่อยๆที่คณะนั่นแหละ"นั่นคือคำตอบที่เธอได้
"ฮึๆ" รู้ทั้งรู้แล้วเธอจะถามเพื่ออะไรนะ...
ค่ำวันออกพรรษา...เสียงโทรศัพท์ห้องดังขึ้น ที่หน้าจอโทรศัพท์โชว์ว่าเป็นห้อง 22*...นั่นมันห้องเขานี่นา...หรือเขาจะโทรมา...เธอรับโทรศัพท์แล้วก็พบว่าเสียงจากปลายสายเป็นเสียงของเพื่อนเขา...คนเดียวกับคนที่โทรมาบอกเธอว่าเขาออกไปกินข้าวกับสาวเมื่อครั้งนั้น...+-+
"ฮัลโล...ขอสายเจ๊...ครับ"
"พูดอยู่ นั่นเพื่อนเขาเหรอ"
"ครับ บริษัทแกรมมี่ครับ...วันนี้ไม่ออกไปดูไหลเรือไฟเหรอครับ"
"จะให้ออกไปกับใครล่ะ"
"ก็ไอ้...ไง โทรให้มันมารับสิ" นี่เพื่อนเขาจะพูดอย่างนี้เพื่ออะไรกันนะในเมื่อคราวที่แล้วก็โทรมาบอกเองว่าเขาไปมีคนใหม่แล้ว...เธอได้แต่คิด
"จะโทรได้ไงเล่า..เค้าก็ไปกับหวานใจเค้าน่ะสิ"...เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงแกมหยอก
"อ้าวรู้แล้วเหรอ...เห็นมั้ยบอกแล้วว่าไม่ได้โกหก"..."ทำไมเสียงยังร่าเริงอยู่น่ะ" เพื่อนของเขาบอกกับเธอ
"อะไรนะ?" เธอถามกลับเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายที่เพื่อนเขาพูด
"ปล่าวๆ แค่นี้ก่อนนะเจ๊ผมต้องไปทำงานต่อ" เพื่อนเขาตัดบทแล้ววางโทรศัพท์ไป
หลังจากวางสายจากเพื่อนของเขาเธอได้แต่มานั่งคิดว่าเพื่อนเขาต้องการอะไรกันนะ...เขาเลิกกับคนนั้นแล้วอยากจะกลับมาเหรอจึงให้เพื่อนโทรมา...เอ...
แต่ว่าเพื่อนเขาคนนี้ชอบเธออยู่เหมือนกันนี่...เธอคิดไปเรื่อยเปื่อย...แต่ไม่หรอกนะเธอจะไม่โทรไปหาเขาอีกหรอก...เธอต้องพยายามทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงเธอจะเลิกกับเขาแต่เธอก็ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับเขาอยู่นะ เพื่อนที่ยังเป็นห่วง เพื่อนที่ยังคุยกันได้ทุกเรื่องเหมือนเดิม เธอคิดว่าถ้าเขามีเรื่องที่เห็นว่าเธอน่าจะเป็นคนที่ช่วยเขาหาทางออกได้เขาก็คงงจะโทรมาหาเธอเอง...แต่ทำไมเขาหายไปนานอย่างนี้นะ...T-T
เธอเดินผ่านคณะเขาบ่อยมาก...เพราะมันเป็นทางผ่านไปคณะของเธอ...แต่เธอไม่เคยเจอเขาเลย...ไม่สิเจอ...แต่เธอทำเหมือนไม่เห็น
มีครั้งหนึ่งที่เธอเป็นฝ่ายเห็นเขาก่อน เธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แต่ทางเดินมันบังคับให้ต้องเดินสวนทางกัน เธอไม่รู้จะทำอย่างไร แล้วดันหันไปสบตากับเขาพอดี เขาเป็นฝ่ายยิ้มให้เธอก่อน...เธอยิ้มตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้แล้วรีบเดินจากมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ...นั่นเป็นครั้งแรกที่ต้องเผชิญหน้ากันในรอบหลายเดือนหลังจากที่เขาและเธอเลิกติดต่อกัน...ทำไมเขายังยิ้มได้เหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ...แต่เธอคิดว่ามันก็ดีแล้วอย่างน้อยก็ดีกับเธอที่คงจะทำตัวเหมือนเดิมได้สักที...เหมือนเพื่อนเขา...แค่เพื่อน...แค่ยิ้มให้เพื่อน...
วันลอยกระทง...เธอต้องทำซุ้มเกมส์ของชมรม แต่ซุ้มดันไปติดกับซุ้มของคณะศิลปกรรม...นั่นมันคณะเขานี่...เธอเริ่มกังวลเธอยังไม่อยากเจอหน้าเขาเลย
เขาต้องนั่งอยู่กับแฟนแน่ๆ...ถึงตอนนี้เธอทำใจยอมรับได้แต่มันก็คงจะดีกว่าที่จะไม่เจอ...เธอหันไปสนใจเพื่อนของเขาที่กำลังเดินผ่านมาจึงวิ่งเข้าไปหาเพื่อจะขายบัตรเล่นเกมส์ให้
"ซื้อบัตรเล่นเกมส์มั้ย"....เธอถามเพื่อนของเขา...แต่พอเธอเหลือบไปเห็นเขาซึ่งเดินตามหลังเพื่อนมาเธอแทบผงะ
"เฮ้ย...เล่นเกมส์มั้ย"เธอถามเขาพร้อมกับผลักอกแบบเก้ๆกังๆ
"ไม่มีตังค์" เขาตอบยิ้มๆแล้วเดินไป...เธอจึงเดินกลับมาหาเพื่อนในกลุ่ม
"โอ้ย...อุตสาห์แถเข้าไปหาเพื่อนเขาเต็มๆ...ผงะเลยง่ะ ไม่รู้ว่าเขาเดินตามมา"...เธอบอกกับเพื่อนของเธอ
"เออ..เห็นแกผงะเลยอ่ะ ฮ่าๆ" เพื่อนของเธอตอบ "แต่มันก็เป็นไปด้วยดีนี่"
"อืม..."
วันนั้นเธอต้องยืนเฝ้าซุ้มชมรมจนงานเลิก...เป็นอีกครั้งที่เธอต้องเจอกับอะไรที่เธอไม่คาดคิด...แต่ถึงอย่างไรเขาก็คงไม่กลับมาแล้ว...ให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไป
ก็คงจะดีแล้ว...ตัวเธอก็มีคนใหม่เข้ามาเรื่อยๆ...แต่เธอจะเลือกใครนะ...?
อยากรู้ล่ะสิ...โปรดติดตามตอนต่อไป
25 ธันวาคม 2547 22:13 น.
คนไร้ถิ่น
คืนนั้นเธอนอนแทบไม่หลับ...ก็ใครจะไปหลับลงในเมื่อสิ่งที่เธอได้ยินมามันเป็นเรื่องจริงที่เธอได้ยินจากปากของเขาเอง เธอเข้มแข็งนะ...หรืออาจจะพยายามเข้มแข็งที่ไม่มีน้ำตาสักหยดสำหรับเขา...
"แกอย่าร้องไห้นะ เพราะชั้นไม่รู้ว่าจะปลอบแกยังไง" นั่นคือคำพูดที่เพื่อนเธอบอกกับเธอ...เธอรับปาก...และเธอต้องทำให้ได้ด้วยนั่นเพราะเธอไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ ไม่อยากเป็นที่พ่ายแพ้เพราะผู้ชายเพียงคนเดียว...
"หลับซะทีสิ เธอจะแคร์อะไร เธอเลือกเองนะ"เธอได้แต่บอกกับหัวใจของตัวเอง...T^T
เช้าวันใหม่เธอไปเรียนตามปกติด้วยการทำตัวให้ร่าเริง...ไม่สิต้องบอกว่าพยายามร่าเริง...เพื่อนๆในกลุ่มก็รู้ดีว่าเธอ
เจ็บแค่ไหน...แต่ทุกคนพยายามทำให้มันเป็นเรื่องตลก...เธอรู้ว่าเพื่อนอยากให้เธอสบายใจแต่...ใครจะรู้ว่าเธอกำลังยิ้มทั้งน้ำตากับเรื่องตลกเศร้าๆของเธอ...ทำไมวันนี้เธอรู้สึกว่าตาของเธอมันร้อนผ่าวอยู่ตลอดเวลานะ...
"อย่าร้องเชียวนะ" เธอบอกกับตัวเอง...ย้ำหัวใจว่าเธอแค่ต้องการรู้จักเขา
แค่อยากพูดคุยกับเขาเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง เธอทำอย่างนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว
ไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะมาเรียกร้องอะไร...ในเมื่อวันนี้เขาต้องการจะไป
เรียนเสร็จเธอกลับเข้าหอหลังจากที่ไปนั่งดูเพื่อนกินเข้า...ประมาณ 6 โมงเย็นเขาโทรหาเธอเพื่อชวนเธอไปกินข้าว แต่เธอบอกไปว่าเพิ่งกินมาเขาก็เลยวางหูไป...เขาโทรมาหาเธอเพื่ออะไรหรือเรื่องเมื่อวานเธอเข้าใจผิดไปเอง...เขาอาจแค่ไปกับเพื่อน
...เธอใจชื้นขึ้นที่เขายังอุตสาห์โทรหาเธอแต่เธอก็ไม่อาจจะลืมได้สำหรับเรื่องเมื่อวาน...มันกวนใจเธออยู่ตลอดเวลา...เธอจึงพยายามข่มตานอน...ตื่นขึ้นก็สามทุ่มเธอรู้สึกหิวจึงชวนเพื่อนลงไปหาซื้อของกิน...แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เขาโทรมาอีก...=^=
"ทำอะไรอยู่" เขาถาม
"เพิ่งตื่น กำลังจะไปหาอะไรกิน...กินข้าวรึยังไปกินมั้ย" เธอถามเขา...
"ไปสิ...เดี๋ยวไปรับนะ" เขาตอบตกลง
...ทำไมความรู้สึกมันเปลี่ยนไปนะ ทุกครั้งที่เขาชวนเธอต้องดีใจสิ...แต่ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกกลัวที่จะเจอหน้าเขา...เธอกลัวว่าเธอจะทำหน้ายังไงเมื่อเธอเจอเขา...แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะต้องกลัวเขาสิต้องกลัวก็เขาทำเรื่องไว้นี่...เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำหน้าอย่างไร...เธอลงไปหาเขายิ้มให้เขาแล้วก็ขึ้นรถออกไปด้วยกันโดยพูดกันแทบจะนับคำได้
เธอและเขานั่งกินข้าวด้วยกัน บรรยากาศตอนนี้สำหรับเธอมันอึดอัด...และเขาก็คงอึดอัดไม่แพ้กัน...ทำไมเขาไม่พูดอะไรสักคำ...เธออยากให้เขาพูดความจริงกับเธอ...อย่างน้อยถ้าเป็นคำแก้ตัวเธอก็ยังพอจะได้รู้บ้างว่าเขาเปลี่ยนไป...แต่นี่ไม่เลย
...เธอได้แต่ลอบมองหน้าเขาด้วยหัวใจที่อัดอั้นจนเกินจะพูดอะไรออกมา...ดูเหมือนเขากำลังหนักใจที่จะพูดอะไรเหมือนกัน
สำหรับเธอแล้วเธออาจทำตัวเข้มแข็งเกินไปจนบางครั้งกลายเป็นความ เย็นชา...เธอบอกกับตัวเองว่าทำไมเธอต้องง้อในเมื่อเธอก็มีตัวเลือก หรือบางทีเธออาจเหนื่อยกับการเป็นฝ่ายวิ่งตาม...หลังจากวันนั้นมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย...เธอไม่โทรหาเขา พยายามหลบหน้าเขา พยายามลืมเขา แต่ไม่หรอกเธอไม่สามารถลืมเขาได้เร็วขนาดนั้นหรอก เธอยังส่งข้อความให้เขาเหมือนเดิมเพียงแต่นานๆครั้งเท่านั้น
"ในเมื่อฉันทำเพื่อเขาขนาดนี้แล้ว เขายังไม่ชอบมันก็สมควรที่จะพอ ...ในเมื่อฉันไม่ได้มีชีวิตอยู่ และหายใจเพื่อเขา...เพียงแต่ในช่วงระยะเวลาหนึ่งเขาอาจเป็นคนที่ทำให้ฉันอยากหายใจ...มันก็เท่านั้นเอง"
มันห่างเหินออกไปเรื่อยสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ...เวลาที่ผ่านมามันอาจมีค่าเพียงแค่เป็นความว่างปล่าว...แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีค่าเลยในช่วงระยะเวลาที่มีกันและกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป.....
หน้าส่วนตัว
778
