22 ธันวาคม 2547 22:06 น.
คนไร้ถิ่น
ช่วงเริ่มต้นของปีการศึกษาใหม่ทุกอย่างในมหาวิทยาลัยก็ดูคึกคัก...เพื่อนได้กลับมาเจอหน้ากัน...บรรยากาศการรับน้องใหม่...ทุกอย่างดูสดใสรวมทั้งเธอและเขา...เธอเจอเขา...และพูดคุยกับเขาด้วยความคุ้นเคย..."แหมช่วงนี้ดูสวยนะ" เพื่อนของเธอแซวอยู่ประจำ...ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรเธอรู้แต่เพียงว่าเธอมั่นใจและพร้อมจะยอมรับเสมอ...เธอคิดมาตลอดว่าเขามีเธอคนเดียว...
ตลอดเวลาที่เธอคบกับเขาอยู่...ตัวเธอเองก็มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาในชีวิต...โดยเฉพาะ...คณะศิลปกรรม (ซึ่งเขาเรียนอยู่) ...และสถาปัตยกรรม (ซึ่งเรียนที่ตึกเดียวกันกับศิลปกรรม) ..."เฮ้ยทำไมกลุ่มเป้าหมายแกทำไมมีแต่เด็กสองคณะนี้ว่ะ"...เพื่อนของเธอมักจะถามเธออยู่เสมอ...ก็สองคณะนี้เป็นคณะที่สาวๆทั้งหลายกรี้ดกัน...เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...แต่เธอปฏิเสธที่จะยอมรับใครสักคนมาตลอด...อาจมีบ้างที่คนที่เข้ามานั้นเธอเคยแอบปลื้มอยู่...แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะไปไหนมาไหนด้วย...เพราะเธอเชื่อว่าเมื่อเธอเลือกใครแล้วเธอต้องทำให้คนคนนั้นเชื่อมั่น...เขา..^-^ แล้วเขาล่ะ...เธอไม่รู้หรอก...แต่เท่าที่รู้เธอไม่เคยเห็นเขาขับรถซ้อนผู้หญิงสักคน...เขาไปกับเพื่อนผู้ชายตลอด
แล้ววันหนึ่ง...เธอไปออกค่ายที่หนองคายซึ่งเป็นค่ายภาษาอังกฤษที่ทางชมรมที่เธอเป็นกรรมการอยู่เป็นผู้จัด...หลังจากทำกิจกรรมเสร็จก็เป็นเวลาที่จะพักผ่อนของทุกคน...วันนั้นทุกคนโทรศัพท์หมด...เธอเหงาก็เลยโทรหาเขา...
"ว่างรึปล่าว...คุยได้มั้ย" เธอถาม
"คุยได้ครับ...ตอนนี้อยู่ไหนเหรอ"
"อยู่หนองคาย...มาเข้าค่าย...เห็นทุกคนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่มีคนคุยด้วยก็เลยโทรมาหาจะได้ไม่ต้องอิจฉาคนอื่นเค้า"
"ฮึๆ" เขาหัวเราะกับคำพูดของเธอ....
"นี่รู้เรื่องอะไรมั้ย" เขาถาม
"เรื่องอะไรเหรอ"...@-@ เธอถามเขากลับ
"ก็เรื่องที่เด็กคณะเราเจอตอนไปรับน้องที่ตราดไง"...เขาตอบด้วยน้ำเสียงแปลกใจ...คงจะแปลกใจที่ทำไมเธอไม่รู้...ก็เธอมักจะรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขาและคณะเขานี่นา
"เฮ้ย..เราไม่รู้อ่ะ เรื่องอะไรเล่าให้ฟังหน่อยสิ"....เธอตอบด้วยความอยากรู้
เขาจึงเล่าให้เธอฟังว่า วันที่เขาไปรับน้อง...มีน้องโดนผีเข้าเพราะดันไปลบหลู่เจ้าที่เข้า..."ก็ที่นั่นเคยเป็นที่ลานประหารชีวิตแล้วเวลาคนจะโดนประหารเขาจะเอาผ้าแดงปิดตา..แล้วพวกเราดันไปเอาผ้าแดงมาผูกหัวแล้วทำอะไรพิเรนทร์ๆเจ้าที่คงไม่พอใจก็เลยวุ่นวายกันใหญ่"...ส่วนวันนั้นเขาก็เมาตามเคย...เขาบอกว่าผีพวกนั้นตามกลับมาที่คณะด้วยก็เลยต้องทำพิธีปัดเป่ากันใหญ่เล่นเอาขวัญเสียทั้งคณะ...
"เหรอ...อยู่คนเดียวรึปล่าวเนี่ยระวังนะ"
"เฮ้ย...อย่ามาล้อสิคนยิ่งกลัวๆอยู่" เขาตอบเธอด้วยเสียงดัง...ฮ่ะๆคงจะกลัวจริงๆ ^=^
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ...ได้คุยแล้ววันนี้คงหลับฝันดี"
"ครับ...ฝันดีนะ" เขาพูดด้วยเสียงเบาๆเหมือนเขินที่จะพูดคำนั้นออกมา
วันนั้นเธอก็คงหลับฝันดีจริงๆ...ก็เธอได้คุยกับเขานี่นา...หลังจากกลับมาจากค่ายเธอก็ไม่ได้โทรหาเขาเกือบอาทิตย์เพราะเธอเหนื่อยและมีงานมากมายที่ต้องทำเขาและเธอไม่ได้เจอกันเลย...แล้วเย็นวันหนึ่งเสียงโทรศัพท์ห้องดังขึ้น
"เฮ้ยโทรศัพท์ของแกว่ะ"เพื่อนของเธอส่งโทรศัพท์ให้
"ใครว่ะ" ....เธอถาม
"ไม่รู้...เขาบอกขอสายแก"
"ผู้ชายหรือผู้หญิง"...
"ผู้ชาย...ห้อง 22*".....
".เฮ้ยนั่นห้องเขานี่...เขาโทรมาเหรอ" ...เธอรีบรับโทรศัพท์ทันที
"สวัสดีครับเจ้...นี่ผมมาจากบริษัทแกรมมี่นะครับ...คุณสนใจที่จะเป็นหางเครื่องของเรามั้ยครับ"....เสียงจากปลายสาย...ไม่ใช่เสียงเขา
"เฮ้ยใครอ่ะ..." เธอถาม
"จากบริษัทแกรมมี่ครับ"....
"เฮ้ยใครว่ะ...เพื่อน***เหรอ"
"วันนี้ไม่ออกไปกินนม...ดูหนังเหรอครับ"...เพื่อนของเขาถาม...พอดีว่าวันนั้นมีหนังกลางแปลงของชมรมอาสาพัฒนา
"จะให้ไปกับใครล่ะ"......"ก็ไอ้เด็กโคราชไง...ที่ขี่เวฟสีน้ำเงินน่ะ"...เพื่อนเขาตอบ
"เฮ้ย..." @-@
"รู้สึกว่าตอนนี้มันหายไปมั้ย...มันโทรหารึปล่าว..."
"อ้าวพูดงั้นได้ไง...ไปเรียกมาคุยเลยเขาอยู่มั้ย"...เธอถาม
"ตอนนี้ไม่อยู่ออกไปกินเข้ากับแฟน"......
"เฮ้ย...! " @=@^^ เธออึ้งกับสิ่งที่เธอได้ยิน...ไม่รู้ว่าจะเชื่อกับสิ่งที่เพื่อนเขาบอกดีรึปล่าว...จะจึงบอกว่าจะโทรหาเขา...
"อ้าว...ระวังนะถ้าโทรไปตอนนี้เดี๋ยวแฟนเค้าทะเลาะกัน"....เธอโทรไปหาเขาทันทีหลังจากที่วางสายจากเพื่อนของเขา...และคำตอบที่เธอได้รับก็คือ
"กินข้าว...กับสาว" เขาตอบด้วยคำพูดปนหัวเราะเหมือนเขาไม่จริงจัง....ทั้งๆที่ตอนที่เธอได้ยินคำตอบจากปากของเขาเธอแทบร้องไห้...เธอเล่าให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เหมือนเธอไม่เป็นไร...เธอไม่แคร์เขา...ว่าเพื่อนของเขาแกล้งอำเธอว่าเขาออกไปกับแฟน...เขาไปกับผู้หญิงจริงๆ...แต่เขากลับบอกกับเธอเหมือนให้เธอสบายใจว่า..."ก็มันชอบพี่มันก็เลยแกล้ง...อย่าไปเชื่อมันเลย"
"กินข้าวรึยัง...กินอะไรมั้ยเดี๋ยวซื้อไปให้"...เขาถามเธอ
"จะซื้อมาให้ได้เหรอ..." ก็เขาอยู่กับผู้หญิงนี่...มาได้เหรอ...เขาบอกกับเธอว่าเดี๋ยวจะเอาเข้ามาให้...แต่ตังค์ในโทรศัพท์เขาไม่มีแล้วจะเอามาให้ยังไง...ตอนไหน...เขาใช้โทรศัพท์หยอดเหรียญโทรหาเธอ
เธอวิ่งลงไปเอาข้าวกล่องที่เขาซื้อมาให้...ฝืนยิ้มให้เขา
"เป็นอะไร..."เขาถามเธอ....
"ปล่าว...ขอบใจมากนะ" เธอพยายามไม่มองเขาเพราะกลัวจะร้องไห้...จึงรีบวิ่งกลับขึ้นห้องไป ที่จริงเธอไม่ได้โกรธเขาหรอก...เพราะเธอก็รู้ดีว่าวันนั้นต้องมาถึง...เพียงแต่ตอนนี้เธอต้องการเวลาสำหรับเรื่องที่เธอเพิ่งได้ยินมา
"เฮ้ยแกมากินข้าวด้วยกันสิ"..เธอชวนเพื่อนของเธอ
"ไม่ล่ะ...กินเลย...โอ้ยวันนี้ฉันกลัวได้เห็นคนกินข้าวคลุกน้ำตาจริงๆ" เพื่อนของเธอเปรยขึ้นมา
"ไม่หรอก...ฉันต้องไมร้องเพราะเรื่องแค่นี้"...เธอตอบเสียงแข็งทั้งที่ตอนนี้เธอแทบจะร้องไห้และตะโกนออกมาดังๆ
"ใช่มั้ย...แกจะไม่ร้องไห้เพราะผู้ชายคนเดียว..ใช่มั้ย"...
"อื้อ..." TT-TT
เธออาจจะเข้มแข็งจากภายนอก...แต่ภายในใจเธอล่ะ...มันจะรับได้เหรอกับการที่เธออาจต้องตัดใจจากเขา...หรือมันเป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด...หรืออาจแค่ตลอดเวลาเธอคิดไปเอง
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป...โปรดติดตาม
17 ธันวาคม 2547 11:38 น.
คนไร้ถิ่น
หลังจากวันที่เขาโทรหาเธอแบบกระหน่ำเพื่อชวนเธอไปกินข้าวในวันนั้น เขาโทรมาหาเธออีกแค่ครั้งเดียวในตอนเย็นของวันถัดมา..เขาบอกว่าเขาออกมาหาหอนอกเช่าแต่ตอนนี้กำลังจะกินเหล้ากับรุ่นพี่..."เดี๋ยวตอนกลับจะโทรหานะ" เขาบอกกับเธอก่อนจะวางสายไป...เกือบเที่ยงคืนเธอเห็นเขากลับเข้าหอมากับเพื่อนดูจากสภาพแล้วคงจะเมามากด้วย...เธอจึงคิดว่าเขาคงจะไม่โทรมาหาเธอ...และเธอก็ควรปล่อยให้เขานอน...แต่เขาโทรมาทันทีที่เขากลับถึงห้องเพื่อชวนเธอออกไปกินข้าว...เขาบอกจะนอนรอเธออาบน้ำแล้วจึงจะออกมารับ...แต่วันนั้นเขาเมาแทบไม่ได้สติจริง...เพื่อนของเขาจึงโทรมาบอกเธอว่าเขาออกไปทานข้าวด้วยไม่ได้แล้ว...เขาเป็นคนชอบกินเหล้า...แต่เธอก็รู้สึกดีที่ขนาดเขาเมาเขายังไม่ลืมที่จะโทรหาเธอ...
เวลาผ่านล่วงเลยมากับการที่เขาและเธอได้มีความรู้สึกดีๆต่อกันตลอดช่วงเวลาของการเรียน...เขาเล่าทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวเขา...ครอบครัวของเขา...
เขามีพี่สาวสองคนซึ่งเขามักจะชมว่าสวย...บ้านของเขาชอบเลี้ยงหมา...พ่อของเขาเป็นเภสัชกรแต่เล่นการพนันจนเป็นหนี้...แต่ก่อนเขารวยแต่ตอนนี้จน.."ก็จนกว่าเมื่อก่อนอ่ะ"...เขาบอกว่าตัวเขาเองตอนมัธยมนิสัยเลวได้ที่...หนีเรียนไปเตะบอลเดิมพัน...เล่นไพ่...กินเหล้า...เอาเบียร์เข้าไปกินในโรงหนัง...ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เอาถ่านสักอย่าง...เขาบอกว่าเขาขี้เกียจเหมือนพ่อ...แต่เขาเป็นคนเดียวที่สอบติดในบรรดาเพื่อนร่วมแก๊งค์...เขาให้เหตุผลที่เรียนวาดรูปว่า..."ชอบ"
เธอไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเป็นยังไงเธอรู้อย่างเดียวว่าเธอรักเขา....แต่....เขาหายไปอีกแล้ว....เธอกับเขาห่างกันไปเนื่องจากเป็นช่วงปิดภาคเรียน..
เทอมหหน้าเขาก็จะเป็นพี่ปีสอง...ส่วนเธอปีสาม...
จะเกิดอะไรขึ้น...กับเธอและเขา......
...........
16 ธันวาคม 2547 22:25 น.
คนไร้ถิ่น
เธอไม่ค่อยโทรหาเขาบ่อยนัก...นั่นไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากคุยกับเขาหรอก...เธอคิดอยู่เสมอว่าเขาต้องการช่องว่างและ
ช่องว่างระหว่างเธอกับเขานั้นมันคือสิ่งที่จะยึดหัวใจเธอและเขาเข้าด้วยกัน ยิ่งนับวันความรู้สึก...รัก...ยิ่งมากขึ้น
เขามักจะพาเธอไปที่คณะของเขา...เวลาที่เขาไปทำงานวาดรูปที่ตึกตอนกลางคืน...จะเพราะอะไรถ้าเขาไม่ต้องการบอกเพื่อนของเขาว่าเขาคบกับเธออยู่...เพื่อนของเขาก็ดูเหมือนจะชอบเธอกันทุกคน..."ทานข้าวรึยังครับนางฟ้า"นั่นคือประโยคที่เพื่อนของเขามักจะทักเธอ...แต่อาจเพราะว่าเขางานยุ่งพักหลังๆเขาจึงหายไป จนทำให้เธอคิดไปว่าเขาไปมีคนใหม่แล้ว...อย่างที่บอก...เธอ...ไม่เคยวิ่งตามใคร...
วันที่ 12 สิงหาคม เธอจะต้องไปร้องคลอรัสในงานวันแม่...เธอกับเพื่อนพูดเล่นกันว่า "เนี่ยถ้าเขาโทรมานะ ชั้นจะยอมเสียตังโทรไปบอกเธอ"เพื่อนของเธอบอก เนื่องจากเธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวไปด้วย...แล้วอยู่ๆเพื่อนเธอก็โทรไปหาเธอ.. "เมื่อไรเธอจะกลับรู้รึปล่าวว่าชั้นเนี่ยร้องเพลงริงโทนเธอได้แล้วนะ"...เขาโทรหาเธอแบบกระหน่ำ...พอกลับถึงหอเธอจึงรีบโทรกลับหาเขา"""เขาถามว่าเธอกินข้าวรึยัง...เธอกินแล้ว...เธอจึงถามเขากลับ..."ยังไม่กินเลย">oเขารอเธออยู่เหรอ...
นี่เป็นอีกครั้งที่เขาหายไป...แล้วก็กลับมา...เขาจะกลับมาตลอดไปหรือไม่
โปรดติดตาม....
9 ธันวาคม 2547 18:25 น.
คนไร้ถิ่น
เวลาผ่านไปสองเดือน...มันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆกับการเริ่มต้น...เขาและเธอต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านช่วงปิดภาคเรียน
ด้วยความรู้สึกดีๆที่มีอยู่เต็มหัวใจ...มันทำให้เธอส่ง massage ให้เขาทุกวัน...ตอน 5 ทุ่ม เขามักจะหัวเราะเมื่อเธอบอกกับเขาว่า "massage ที่ส่งไปให้น่ะถือว่าเป็นบริการเสริมน่ะ" ...และเธอจะโทรหาเขาทุกคืนวันศุกร์ตอนประมาณ 4 ทุ่ม
ทั้งๆที่เธออยากจะโทรหาเขาทุกวัน......ที่จริงเธออยากรู้เหลือเกินว่าถ้าวันไหนที่เธอลืมส่ง massage เขาจะรู้สึกอย่างไร...
เธอมักจะทำให้เขาแปลกใจเสมอที่เธอรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่...และเวลาที่เธอรอที่จะได้พบเขาก็มาถึง...เปิดภาคเรียน...เธอเห็นเขาจากระเบียงหอ...เขาเพิ่งกลับมา...เธอมองเขากับท่าทางที่กำลังงงๆว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าเขากลับมาแล้ว...และเขากำลังพยายามมองหาเธอ...^-^
วันนั้นเขาโทรหาเธอ...เขามีของฝากมาให้เธอ...เขาถือมันไว้และก็คงจะไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรจึงยื่นให้เธอแบบดื้อๆแล้วก็บอก "อ่ะนี่ของฝาก" เขาพูดด้วยอาการหน้าตาเฉยมากๆ...แล้วเธอล่ะ...เธอทั้งดีใจและตลกกับการเลือของฝากของเขา...ก็มันเป็นกบที่ทำจากไม้...เขาล้อเธอว่ามันหน้าเหมือนเธอ..บอกว่าผู้หญิงหน้าเหมือนกบเนี่ยนะ TT-TT ... "มันร้องได้ด้วยนะ"เขาบอกกับเธอแต่เธอก็ไม่เห็นว่ามันจะร้องได้ด้วยวิธีไหน..เขาทำให้มันร้องได้จริงๆด้วย..."เราก็มีอยู่ตัวนึงนะ ตัวใหญ่กว่านี้...เอาไว้เล่นเวลาเหงา" กับคำพูดนี้มันทำให้เธอรู้สึกว่าเขาแอบโรแมนติกเหรอเนี่ย...ผู้ชายอย่างเขาก็โรแมนติกเป็นแฮะ
เขามักจะอาสาเดินมาส่งเธอเสมอ และมักจะพูดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น..มันทำให้เธอได้แต่ยิ้ม...ก็เขาดูเหมือนจะรู้ทันนะว่าเธอคิดยังไงกับเขา...ทั้งๆที่ทุกทีที่เจอกันเธอพยายามทำตัวให้เหมือนเป็นเพื่อนกับเขา...
เขาเป็นฝ่ายโทรหาเธอบ่อยขึ้น...เธอและเขาพบกันบ่อยขึ้น...และทุกครั้งที่เธอเห็นเขาหรือไปเจอเขาเธอจะจดบันทึกทุกเรื่องราว...แต่ทำไมยิ่งเจอกลับยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังจะจากไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป....
9 ธันวาคม 2547 15:26 น.
คนไร้ถิ่น
เหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เธอไม่เคยลืม...เมื่อเขาได้ก้าวเข้ามาในชีวิตเธอ...วันนั้นเป็นวันที่ฝนตก...ตกหนักมากโดยไม่มีวี่แววมาก่อน ก็วันที่เขาชวนเธอไปดูหนังครั้งแรกนั่นแหละ...หนังกลางแปลงที่ชมรมอาสาพัฒนาเป็นคนจัดฉาย...*-*^^....พอฝนเริ่มตกเขาและเธอก็ต้องวิ่งเข้าไปหลบฝนในโรงอาหารซึ่งเป็นอาคารเปิด...วันนั้นเขาและเธอพูดกันนับคำได้ด้วยซ้ำ...ตอนวิ่งเข้ามาหลบฝน...เขาและเธอกลับต้องแยกกันไปเพราะเขา...ก็เจอเพื่อนของเขา...ส่วนเธอก็อยู่กับเพื่อนของเธอ...เธอมองเขาอยู่ห่างๆ...และเขาก็คอยชะเง้อมองเธออยู่ห่างๆเช่นกัน...ทั้งเขาและเธอต่างก็ยืนอยู่ในโลกของตัวเอง...เขากับเพื่อนของเขา...เธอกับเพื่อนของเธอ...แต่ใครจะรู้หล่ะว่าตอนนั้นใจของเขาและเธอมันนั่งอยู่ใกล้กันขนาดไหน...
อยู่ๆ ไฟก็ดับ ทั่วบริเวณครอบคลุมด้วยความมืด...เธอมองไปที่เขา...เขา...หยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับกดให้สัญญานไฟของมือถือเปิดขึ้น...เขาโบกสัญญานไฟมาที่เธอ...ไงล่ะ...มันช่างเป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกดีจริงๆ...เธอยิ้ม.....^0^ นั่นเขาเหรอ ผู้ชายที่ไม่ช่างพูดที่เธอรู้จักเหรอ...
ฝนเริ่มซา...เขาเดินมาหาเธอ...เขายืนคุยกับเธอด้วยท่าทางไม่ชิน...แน่ล่ะสิก็เขาพูดไม่เก่ง...แน่ล่ะสิก็เขาเพิ่งเจอเธอเพียงครั้งที่สอง...เขาและเธอเดินฝ่าฝนที่กำลังพรำๆกลับ...แต่...ที่สุดเธอก็จากเขาโดยไม่ได้เอ่ยคำลาสักคำ
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร...จะสุขหรือเศร้าแค่ไหน...โปรดติดตาม
หน้าส่วนตัว
684
