17 มกราคม 2553 00:24 น.
คมดาบนารี
..17 มกรา.. ขอวันทาท่านพ่อขุนฯ..
..ราชาผู้การุณ เทิดบุญคุณไหนจะพอ..
..อักษราที่ท่านสร้าง จักคงยั่งยืนอยู่ต่อ..
..ศิลา - หลักนั้นหนอ เป็นเพราะพ่อเราจึงมี..
..นึกถึงสถาบัน นามองค์ท่านพระขวัญศรี..
..มหาลัยแห่งเสรี สร้างคนดีสู่แผ่นดิน..
..ได้เป็นลูกคนหนึ่ง ย่อมซาบซึ้งยิ่งชีวิน..
..ภูมิใจที่ได้ยิน ภาษาถิ่น - ภาษาไทย..
..ในนามลูกสาวรามฯ จะเฝ้ายามห้ามผู้ใด..
..ทำร้ายอักษรไทย เพราะนั่นหมายถึงล่วงเกิน..
..เปลวเทียนยังให้แสง รามคำแหงให้ทางเดิน..
..พระนามพาจำเริญ ร่วมสรรเสริญและเยินยอ..
..17 มกรา.. ลูกศิษย์มาที่หน้า ม. ฯ..
..วางมาลากราบพ่อ รามคำแหงแห่งเมืองไทย..
(...บทนี้ไม่สละสลวยเท่าที่อยากให้เป็นเลยค่ะ..อยากลงให้ทันวันนี้...)
16 มกราคม 2553 15:38 น.
คมดาบนารี
...มีความสุขมากมั้ย...
...กับการปฏิเสธความจริงใจ..ของใครคนนี้...
...ด้วยเหตุผลแสนประทับใจ..แบบขอไปที...
...หาว่าฉันมันไม่ดี...ง่ายเกินไป...
...ผิดเลย..ที่ไปรักเธอก่อน...
...ทั้งที่ก็ไม่เคยไปอ้อนวอน..ขอมีความหมาย...
...หรือฉันคิดไปเอง ว่าเธอก็มีใจ...
...แล้วไม่ทราบว่าสุนัขตัวไหน...
...ที่เคยมาแสดงความห่วงใยต่อกัน...
15 มกราคม 2553 17:50 น.
คมดาบนารี
..ตั้งแต่เธอ จากไป คราวนั้น..
..ก็เก็บใจ ไม่ผูกพัน ใครทั้งสิ้น..
..ปิดตัวเอง ระลึกว่า ถ้าเศษดิน..
..ไม่มีวัน โบยบิน ถึงถิ่นดาว..
..แม้ไม่มี ร่องรอย การหวนกลับ..
..ก็จะยอมรับได้ ในความเศร้า..
..ถึงไม่เหลือ รอยจาง แม้รางเงา..
..ก็จะเฝ้า นับวันคอย ปล่อยใจรอ..
..แม้ไม่มีเธออีก ตลอดไป..
..ก็ยังสร้างหวังไว้ ได้รักต่อ..
..ขอแค่เพียงได้รัก...รัก...ก็พอ..
..ปล่อยใจทอถักฝัน...นิรันดร..
14 มกราคม 2553 22:04 น.
คมดาบนารี
..กับเหตุผลที่ดูห่างเหิน..
..ยากเหลือเกิน ที่จะเข้าใจได้..
..เลิกกับฉัน เพราะฉัน..ดีเกินไป..
..คิดเหรอว่าภูมิใจ..
..ถ้าดีแล้ว..ไม่มีใคร ให้ความสำคัญ..
..เหตุผลจริง ๆ คืออะไร..
..หมดใจแล้วใช่มั้ย..กับฉัน..
..ไม่จำเป็นต้องหาข้ออ้าง..สารพัน..
..ความต้องการที่จริงนั้น..บอกฉันมา..
..อย่าหลอกลวงแม้กระทั่ง..นาทีสุดท้าย..
..มันเหมือนจะฆ่ากันให้ตาย อย่างช้า ๆ ..
..ไม่ต้องสงสาร..สมเพช..เวทนา..
..ถ้าฉันจะเสียน้ำตา..
..ก็คงเพราะเหตุผล คำร่ำลา..ที่หลอกลวง..
14 มกราคม 2553 00:12 น.
คมดาบนารี
..จะเล่าความ พล่ามวจี ที่แสนเศร้า..
..ด้วยเพราะความโง่เขลา ไม่เข้าท่า..
..หรือคารม หวานหอม จอมมารยา..
..เหตุแห่งกรรม นำไปหา ห้วงอาลัย..
..เพียงเขาหยอก ก็โหมคิด พิศวาส..
..คำหวานหว่าน หยาดแต้ม พวงแก้มใส..
..คิดว่ารัก หลงเชื่อ เอื้อฤทัย..
..ยอมถวาย ทั้งกายใจ ให้เขาชม..
..อนิจจา หากเพียงว่า คำเสนาะ..
..แสนไพเราะ มีเงาเหลือบ เคลือบยาขม..
..เขาหลีกลี้ หลังจากที่ ได้เชยชม..
..ทุกข์ระทม จมลงสู่ ผู้เสพคำ..
..จากความรัก พลันมองเห็น เป็นความแค้น..
..ความหวงแหน ถูกทดแทน ด้วยความช้ำ..
..จักตามตัว อ้ายชั่ว ผัวระยำ..
..กระชับดาบ วับวาม ตามราวี..
..หยุดตรงนั้น จะไปไหน ไอ้ขี้ขลาด..
..พ่อขุนแผน แสนฉลาด ไม่อาจหนี..
..ยังระรื่น ทำยิ้ม ปริ่มไมตรี..
..อเวจี รออยู่ ไม่รู้เกรง..
..ยังหยอดคำ ดุจน้ำผึ้ง ซาบซึ้งนัก..
..ป้อนคำรัก ทั้งเมื่อครู่ สู้ข่มเหง..
..เพลงกระบี่ สตรีรัก จักบรรเลง..
..หยุดปากเก่ง นารีเอง จะสอนชาย..
..พอพินิจ พิศนัยน์ตา ที่ว่าหวาน..
..เคยพลีกาย ให้ชายชาญ แสนหวั่นไหว..
..รีบสลัด ปัดความรัก ออกจากใจ..
..วาดคมดาบ ออกไป กลางสายลม..
..เสี้ยวพริบตา ดาบสะบัด ลงกลัดกาย..
..เลือดกระเซ็น เป็นสาย เปื้อนปลายผม..
..แสยะยิ้ม แม้พักตร์งาม น้ำตาพรม..
..รสภิรมย์ คมระยับ ดาบนารี..
หน้าส่วนตัว
1594
