17 สิงหาคม 2548 15:32 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
ก่อรูปเข้มเต็มร่างอย่างมีหวัง
แรงพลังครั้งนั้นดันให้ถึง
ยั้งไม่หยุด..ฉุดไม่อยู่..กูจะดึง
หวังวันหนึ่งมือคว้าฟ้าและดาว
จึงไม่ฟังซุ่มเสียงคนเคียงข้าง
กี่เส้นทางก็ไม่เดินจะเหินหาว
พุ่งทะยานหาญกล้าโน่นฟ้าพราว
จะมัวก้าวย่างย่ำอยู่ทำไม
จะหยุดยั้งรั้งรอต่ออีกหรือ
สองฝ่ามือจะกรำกร้านสักปานไหน
ติดปีกฝันทุกขั้วของหัวใจ
สู่เส้นชัยวันทองของชีวิต
พึงรับรู้รสหวานการเสพฝัน
ไว้เผื่อวันทุกข์ระทมขมสนิท
พึงรับรู้รสโอชาก่อนยาพิษ
หมู่มวลมิตรอาจซ่อนเร้นเป็นศัตรู
ไม่มีสิ่งจีรังดังเราคาด
เคยผงาดอย่างที่เห็นและเป็นอยู่
เคยเป็นดาวเด่นดวงอาจร่วงพรู
เคยเยี่ยมยุทธสุดกู่สู่สามัญ
จึงเหลือเพียงความขื่นของคืนเหงา
เสพความเศร้า(มี)เพียงตนคนปลอบขวัญ
อาจขมขื่นกลืนกล้ำเหลือรำพัน
ลุถึงวัน..รับทราบ..ภาพลวงตา
9 สิงหาคม 2548 23:41 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
วันแม่......
คงมิใช่เพียงแค่แม่ของฉัน
ให้ลูกเห็นเน้นย้ำความสำคัญ
ว่าทุกวันให้ลูกรู้รักบูชา
เพราะโลกไม่งดงามตามที่หวัง
ตราบชีพยังพลังแรงแสวงหา
ด้วยสายใยพันผูกเลี้ยงลูกยา
เมื่อชีวาไม่สิ้นต้องดิ้นไป
จึงไม่อาจปฏิเสธว่าเพศแม่
มิใช่แค่ยอดหญิงผู้ยิ่งใหญ่
หน้าที่แม่ดูแลลูกผูกดวงใจ
บ้างก็ใช้แรงกายอย่างชายชาญ
เราจึงคุ้นกับภาพหญิงหาบเร่
เดินโซเซหอบกายาขายอาหาร
บ่าหาบกระบุงไว้ด้วยไม้คาน
ส่วนดวงมานหาบทุกข์ท้นล้นรำพัน
อาจเห็นแม่ขายแรงแสวงโชค
ผู้อ่อนโลกถูกล่าฆ่าอาสัญ
เป็นเหยื่อกามแก้ขัดพวกกลัดมัน
อาจรอวันสิ้นโศกด้วยโรคร้าย
วันแม่....................
อย่ามองแต่แม่ตนคนทั้งหลาย
ยังมีแม่อีกมากลำบากกาย
หากสบายให้จุนเจือเอื้ออาทร
3 สิงหาคม 2548 13:29 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
สาวหมอลำ........
เริงระบำรำร่ายส่ายเอวฟ้อน
เจรจาภาษาลาวกล่าวคำกลอน
ลีลาอ่อนช้อยชดดูงดงาม
นุ่งแพรพรรรณวับวาวพราวระยับ
ยิ้มให้กับฝูงชนดูล้นหลาม
แต่งหน้าตาขำคมสมมุตินาม
เล่นไปตามตำนานนิทานไทย
เป็นธิดาราชินีมียศศักดิ์
โฉมงามนักใครเห็นเป็นหลงใหล
เสกสมรสกับเจ้าชายในดวงใจ
จอมผไททั้งสองครองนคร
ชีวิตจริง...สาวหมอลำ
ต้องตรากตรำดิ้นรนจนเหนื่อยอ่อน
ด้วยผืนนาแตกระแหงแล้งและร้อน
จึงจำจรจากนามาร้อง--ลำ
คือเสี้ยวหนึ่งของเด็กสาวชาวอีสาน
ที่ขับขานเริงรื่นทุกคืนค่ำ
ท่วงทำนองแคนรับขับลำนำ
ทุกถ้อยคำกลั่นกรองร้องจากใจ
แม้ลำบากยากจนแสนทนทุกข์
แต่ต้องสุขบนเวทีชีวิตใหม่
เงินทุกบาททุกสตางค์ท่านจ้างไป
แทนมาลัยคล้องคอ...สาวหมอลำ
28 กรกฎาคม 2548 14:04 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
มิ่งมิตร........
หากเธอคิดคบเอาเราเป็นเพื่อน
หรือหวังจะเป็นคู่อยู่ร่วมเรือน
อย่าแชเชือนน้ำใจตอบไมตรี
อาจจะดูหยาบไปไร้ความหวาน
แกร่งกรำงานเกินใครไปทุกที่
พยายามทำตนเป็นคนดี
อาจไม่มีเวลาให้ได้พบกัน
ด้วยภาระหน้าที่มีมากเหลือ
เธออาจเบื่อบ่นท้อรอร่วมฝัน
ต้องรอแล้วรอเล่าเฝ้ารอวัน
เห็นทางตันต่อหน้าถ้าก้าวไป
ขอโทษทีบางลีลาถ้าไม่ชอบ
อาจตีกรอบกางกั้นให้หวั่นไหว
เหมือนสืบเท้าก้าวย่างยิ่งห่างไกล
พิสูจน์ใจมิตรรักหนักแน่นพอ
เพื่อนคนนี้รักชีวิตอิสระ
ถ้าหวังจะส่งใจให้สานต่อ
สืบสายใยไมตรีที่ถักทอ
พร้อมคำขอร้องว่าอย่าร้างเลือน
มิ่งมิตร...............
หากเธอคิดคบเอาเราเป็นเพื่อน
แม้ไม่อาจเป็นคู่อยู่ร่วมเรือน
ให้เสมือนเป็นคู่คิดนิจนิรันดร์
18 กรกฎาคม 2548 15:05 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
พี่มันดีเกินไปน้องไม่ชอบ
คือคำตอบสุดท้ายบ่ายวันเสาร์
เป็นมุมมองช่องว่างระหว่างเรา
ที่เธอเอามาอ้างแยกทางเดิน
"บ่ต้องถ่าน้องดอก" เธอบอกกล่าว
เริ่มเรื่องราวนิยามความห่างเหิน
อดีตคือความหลังเรื่องบังเอิญ
"อย่าให้เกินเลยพี่"ต่อนี้ไป
เรารู้จักกันก็มากพอแล้ว
วาดหวังแววอนาคตรักสดใส
ไม่คาดคิดว่าวันนี้อาจมีใคร
คว้าหัวใจของน้องไปครองแทน
เพราะว่าพี่นี้หนอ..หล่อกว่าเขา
จึงไม่เฝ้าไม่ควงไม่หวงแหน
ไม่สร้างภาพผู้นำทำคะแนน
รักไม่มีแบบแปลนไร้แผนงาน
จนวันนี้
พี่มันดีเกินไปสอบไม่ผ่าน
ขอเก็บความประทับใจในเหตุการณ์
เป็นตำนานก่อนจะไปอย่างใจเย็น
พี่มันดีเกินไปน้องไม่รัก
ไม่อกหักไม่ช้ำใจให้ใครเห็น
บ่ออนซอน*นอนเศร้าเหงาลำเค็ญ
เพราะอ้ายเป็นชายชาญพานคำ*แท้
บ่ออนซอน หมายถึง ไม่สนใจ ไยดี ไม่ง้อ ไม่แคร์
พอเม็ด หมายถึง สักนิดเดียว
บ่ต้องถ่า หมายถึง ไม่ต้องรอ
คำ หมายถึง ทองคำ
พานคำแท้ หมายถึง พานทองคำ ตัวจริง เสียงจริง เป็นชายฉกรรจ์ผู้ทะนงตน
หน้าส่วนตัว
1321
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
