7 เมษายน 2548 00:53 น.
ความฝัน_ความหวัง_ความรัก
คุณเคยเชื่อไมว่าคนเราจะจมอยู่กับสิ่งที่เรารู้อยู่แล้วว่า ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ อยู่นานหลายปี รู้อยู่แล้วว่า ว่าซักวันมันจะต้องมาถึง รู้อยู่แล้วว่ายังไง เธอก็ต้องจากเราไป ไม่มีทางที่จะไปด้วยกันได้ ทั้งที่ เราเองก็ใช่ว่าจะหาคนอื่นไม่ได้ แต่เราไม่เคยที่จะทำด้วย พูดได้เลยว่านี้เป็นครั้งแรกที่เรารักใครซักคน เพราะที่ผ่านมาเราไม่เคยสนใจเราจะคบกับใครจะกี่คนพร้อมกันเราก็ไม่แคร์ ว่าใครจะรู้สึกยังไง แต่กับคนๆ นี้ไม่ใช่ เราแคร์เขามาก ไม่มีครั้งไหนที่เราจะเป็นห่วงคนๆ นึงได้มากขนาดนี้ เราเคยคิดว่าเราคงรักใครไม่เป็น เพราะเราใช้ความรักค่อนข้างสิ้นเปลืองละมั้ง มีคนมาสนใจเรากี่คน มาจีบเรากี่คน เราก็ไม่สนใจ ทำเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ แต่คนที่เรารัก ไม่ว่ากี่คนต่อกี่คน ไม่เคยที่จะอยู่ให้เรารัก จนเราคิดว่าเราจะเลิกรักใครแล้ว เพราะคนที่เรารักคนแรก คนที่เรารักมากที่สุดในตอนนั้น ได้จากโลกนี้ไปแล้ว ทำให้เราไม่สนใจผู้หญิงคนไหนจริงๆ เลยซักครั้ง จนกระทั่งมาเจอเธอ เราก็ไม่ได้สนใจเลยเราคิดว่าคงจะคบเล่นๆ เท่านั้น ถึงเวลาก็คงเลิกกันเองละ แต่ยิ่งคบไปคบไป ทำไมเธอทำให้เรารักได้ไงก็ไม่รู้ ทั้งที่เธอทำให้เราเจ็บปวดมาก็หลายครั้งแล้ว เราเคยเลิกกัน 2 ครั้งแล้ว แต่เราก็ให้อภัยเธอมาตลอด แต่ครั้งนี้ เรารู้สึกว่าคงไม่มีทางที่เธอจะกลับมาหาเราอีก เชื่อไม ที่ๆ เราชอบมากที่สุดคือที่ไหน เราตอบได้เลย ชั่วชีวิตนี้ไม่มีใครรู้ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิท หรือพ่อแม่ เพราะเราจะไปของเราเองคนเดียว ในคืนที่เราเหงา เราเศร้า เรามีความสุข แต่เรา พาเธอไปที่ๆ เราชอบมากที่สุด และเราก็ไม่คิดที่จะพาใครไปอีกแล้ว แปลกใช่ไม ทั้งๆที่เราเองก็รู้มานานมากๆ แล้วว่ายังไง เรากับเธอก็ต้องเลิกกันจริงๆ แต่เราก็ยื้อมันไว้ ไม่ยอมให้ไป จนกระทั้งถึงวันที่เธอโทรมาบอกเรา เธอก็คงไม่รู้หรอกว่าตอนที่เธอโทรมา เราอยู่ที่ไหน แต่เธอคงเดาถูกว่าเราจะต้องไป แต่วันนั้น เราสังหรณ์ใจไงไม่รู้ เราไปในที่ๆ เราชอบมากที่สุด ริมสระน้ำ ที่เราไปประจำ แล้วเธอก็โทรมาบอกเลิกกับเรา ไม่ใช่ซิเธอไม่ได้บอกว่าจะเลิก แต่เธอก็บอกว่ามีเรื่องที่จะพูดกับเราเท่านั้นเอง เราก็รู้แล้วว่าเรื่องอะไร ทั้งๆ ที่เธอไม่โทรมาหาเรา 3 วันแล้ว แต่วันนี้เธอโทรมา แล้วเธอก็ร้องไห้ เธอรู้ไมเราสะเทือนใจขนาดไหนที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ ทั้งๆ ที่เธอน่าจะมีความสุขมากกว่า เพราะเธอได้พบคนใหม่ที่ดีกว่าเรา เราเองก็รู้มาตลอดว่าเธอมีคนใหม่ ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เราก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่เธอก็รู้ว่าเรารู้ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เรารอเพียงคำพูดเธอคำนี้มาเกือบปีแล้ว ว่าวันไหนที่เธอจะพูด จนวันนั้นมาถึง เราคิดว่าเราจะทำใจได้แล้ว แต่ไม่ใช่เลย เราไม่เคยทำใจได้ตั้งแต่วันแรก จนวันนี้ วันทีผ่านมาแล้ว หลายเดือน เรายังอยากเจอเธอ อยากได้ยินเสียงเธอ ใช่เราไปเจอเธอก็ได้ ไปหาก็ได้ โทรหาก็ได้ ในฐานะพี่ชาย แต่รู้ไม เราทำใจไม่ได้เลยซักครั้ง ถึงเราจะบอกเธอยังงั้นก็ตาม เราไม่ได้โทษเธอเลยซักครั้งที่เลิกกันเราโทษตัวเราเองทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ถ้าเราให้เวลามากกว่านี้ซักนิด เรายอมทิ้งความฝันเพื่องาน เพื่อเธอ แต่เธอคงไม่รู้หรอก ว่าที่เราไม่ทำงานตามที่เราฝันเอาไว้เพราะอะไร เรากลัวว่าจะไม่มีเงินพาเธอไปไหนมาไหน เราเลยเลิกทำงานนี้ งานที่เราไม่ได้รัก ไม่ได้ฝันเลยซักนิด จนมาถึงวันนี้ วันที่เธอจากเราไปแล้ว เราได้ตัดสินใจแล้วว่าเราจะเลิกบ้ากับงานที่เราไม่ได้รัก ไม่ได้ฝันอยู่ วันที่เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ผู้ชายโง่ๆ คนนี้ก็ยังคงบอกกับเธอเหมือนเดิมว่า ยังไงก็ยังรู้สึกกับเธอเหมือนเดิม แม้ที่คบกันมา 3 ปีกว่าๆ เราไม่เคยที่จะบอกรักเธอก็ตาม เราไม่กล้าที่จะบอกว่าเรารักใคร เรากลัว คงไม่มีวันที่เธอจะกลับมาหาเราแล้วละ เราเชื่อแช่นั้น แต่ยังไง เราก็จะรอเธออยู่ในที่นั้น ที่ๆเธอรู้ว่าที่ไหน ที่มองท้องฟ้าเห็นดวงดาวมากมาย มองพื้นน้ำสะท้อนแสงจันทร์ ใบไม้พริ้วไหว
5 เมษายน 2548 19:10 น.
ความฝัน_ความหวัง_ความรัก
ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เราเองไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเร็วได้ถึงเพียงนี้ สมัยนั้นเราเองเรียนอยู่ ป.ตรี แต่ถือได้ว่าอายุค่อนข้างมาก เพราะเราเองหยุดเรียนไปทำงานมา 2 ปี และพอกลับมาเรียนเราก็เรียนจบช้ากว่าปกติอีก 2 ปี เพราะเราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ช่วงนั้นเราเปิดร้านคอมพิวเตอร์ เราจะเล่นเน็ตเป็นประจำทุกวัน เพราะอยู่ที่ร้านไม่ค่อยมีลูกค้า ทำให้เวลาว่างมีเยอะ ทำให้เรารู้จักผู้หญิงคนนึง ทาง IRC เราก็ไม่เคยคิดว่าเราจะรักใครหรอก เพราะเราเองไม่เคยรักใครซักคน ถึงว่าเราเองจะเคยคบมาแล้วก็หลายคน แต่เราก็ไม่เคยสนใจ ขนาดที่ว่าตอนนั้นเราคบอยู่เป็นเวลา หลายปีแล้วก็ตาม แต่เราไม่เคยที่จะรักใครเลย จนมาเจอคนๆ นี้ แต่เราเองไม่รู้หรอกว่าเรารักเธอ ตั้งแต่เมื่อไร เพราะเราไม่เคยที่จะรู้จักความรัก จนกระทั่งเรามาเสียเธอไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ช่วงนั้นเป็นช่วง ปลายปี 45 เป็นเวลาที่เราจบแล้ว ส่วนเธอนั้นก็จบ ปวส. ไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาให้เธอมากนัก เรามัวแต่บ้ากับงาน ที่เราทำ เป็นงานที่เราทำร่วมกับเพื่อน เราไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นยังไง เราไม่สนใจเธอเลย ว่าเธอจะอยู่ยังไง เราลืมไปว่าช่วงอายุเรากับเธอนั้นแตกต่างกันค่อนข้างมาก แต่อาจจะเป็นเพราะเราเองมากกว่าที่เราไม่สนใจ เพราะตอนนั้นเราคงคิดว่า ถึงไม่มีเธอเราก็อยู่ได้ปกติ เพราะถึงตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้ว่าเรารักเธอ เรารู้ตลอดเวลาที่เธอคบกับเรา เธอก็คบกับคนอื่นอยู่เหมือนกัน แต่ก็รู้ว่าเธอไม่เคยที่จะทำให้เราเสียใจ เราเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากที่เธอจะคบใคร เพราะเราก็บอกกับเธอตลอดเวลา ว่าเราให้โอกาสเธอที่จะคบคนอื่น เพราะเราก็รู้ว่าเราเองไม่ใช่คนที่จะดีอะไรมากมาย และเราก็ไม่ได้คิดด้วยว่าเราจะรักเธอ จริงๆ แต่เชื่อไมวันที่เธอโทรมาบอกเราว่าเธออยากอยู่คนเดียว ไม่อยากที่จะคบกับเราแล้ว เรารู้สึกยังไง เราก็รู้นะว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวแต่เธอมีคนใหม่แล้ว คนใหม่นั้นก็ไม่ใช่ใคร คนๆ นั้นก็เป็นเพื่อนของเราเอง เพื่อนทางเน็ตที่เราแนะนำให้เธอรู้จัก เพื่อนที่เราไว้ใจมาก เพื่อนที่เรารักกันมาก แต่เราก็พูดอะไรออก เราควรจะดีใจกับเธอ ที่เธอไปเจอคนใหม่ แต่ไม่เลย เราคิดอะไรไม่ออกนานเลย เรางงกับตัวเองมาก ว่าเราเป็นอะไร เราไม่มีแรงที่จะทำงานต่อไปแล้วตอนนั้น ซึ่งตอนนั้นก็เป็นช่วงที่เราทำงานล้มมาใหม่ๆ ด้วย เราพลาดมา เราก็ไม่ค่อยไปหาเธอเหมือนก่อน ยิ่งทำให้เธอคิดว่าเราไม่รักเธอแล้ว เราไม่สนใจเธอแล้ว แต่เราเองไปไหนไม่ได้เพราะช่วงนั้นเราไม่เหลือเงินติดตัวเลย มีแต่หนี้ที่มีอยู่มากมาย ช่วงนั้นเราหลบอยู่กับมุมมืดของชีวิตเราเอง เพราะเป็นครั้งแรกที่เราแพ้ เราพลาด เราไม่เคยที่จะทำอะไรไม่สำเร็จ เราไม่เคยที่จะพลาด เราไม่เคยที่จะถูกใครทิ้ง แต่วันนั้นเป็นวันที่เราสูญเสียทุกสิ่ง ทุกอย่าง วันที่เราไม่เหลือใครซักคน วันที่เราคิดว่าทุกข์ที่สุดในชีวิตแล้ว
แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าวันนี้ เหตุการณ์ที่ผ่านมาร่วม 2 ปีที่แล้วจะกลับมาหาเราอีกครั้ง มันช่างเหมือนกับเรื่องเดิมยังไงยังงั้น วันนี้เป็นวันที่เราไม่มีงานทำ วันที่เราหมดทุกสิ่ง วันที่เราไม่มีเธอ อีกครั้ง
เราได้แต่หวังว่า เหตุการณ์นี้คงจะไม่เกิดกับเราอีก
5 เมษายน 2548 17:32 น.
ความฝัน_ความหวัง_ความรัก
คืนนี้เหมือน ช่วง 2 ปีที่ผ่านมายังไงยังงั้น เรานึกว่าเราจะลืมมันไปได้แล้ว 2 ปีที่เราอยู่ที่ตรงนี้ วันที่เรามานั่งเล่น วันที่เราเคยบอกว่า คืนนี้ฟ้าไร้ดาว ข้างกายไร้เธอ แล้วก็เป็นวันที่ฝนตกเหมือนวันนี้ เพียงแต่วันนั้นเรามานั่งเล่นที่ตรงนี้ แต่วันนี้ไม่ใช่เรามาทำงานในที่ตรงนี้ ตรงที่เราเคยพาเธอมานั่งเล่น ที่ๆ เราชอบมากที่สุด ที่ๆ เราเหงา เราเศร้า เราจะมาอยู่ตรงนี้
นี้ก็เดือนกว่าแล้วซินะที่เราได้ยินคำนั้น แต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่รู้มาก่อน เรารู้เราคิดมาก่อนนั้นนานแล้วจนเราคิดว่าเราทำใจเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว แต่ทำไมใจเราไม่เป็นไปตามที่เราคิดไว้ จนถึงวันนี้เวลาผ่านมาก็เดือนแล้วแต่ทำไมบางครั้งมันเข้ามาหลอกหลอนใจเราจนเราคิดว่าจะทนไม่ไหว ทั้งที่เราพยายามทำงานทำตัวไม่ให้ว่างเผื่อที่จะได้ไม่มีเวลาคิด แต่ก็ยังมารบกวนจิตใจเราเหลือเกิน ยิ่งที่ทำงานเราใกล้กับที่เราชอบมานั่งเล่นประจำ ยิ่งเรามานั่งเล่นริมสระน้ำที่เดิม ยิ่งทำให้เราคิดถึงเวลาที่ผ่านมา ไม่น่าเชื่อเลยว่าเวลาจะผ่านมา 3 ปีกว่าได้แล้วมั้ง เราเป็นคนไม่ค่อยจดจำเวลา อดีต มันแต่คิดถึงปัจจุบัน และอนาคต ทำให้อดีตมันกลับมาหลอกหลอนเราเหมือน ทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา เราผิดเองละมั้ง ที่เรายังยึดมั่นในคำ 3 คำที่เราเคยยึดถือ จุดมุ่งหมาย สัจจะ และคำว่าเพื่อน คำ 3 คำนี้ เรายึดถือปฏิบัติมาตลอด แต่ทำไมเราลืมคำว่า ความรู้สึก กับคำว่าความฝัน ความฝันที่เราต้องการมาตลอด ความฝันที่เราไม่ยอมลืมมัน ความฝันที่เราอยากไปถึง คงมีแค่เพียงเวลาเท่านั้นที่จะทำให้เราดีขึ้นได้ เธอจะจำได้ไม ที่ถามเรา ว่าที่เราเขียนไว้หมายความว่าอะไร ที่เธอเคยอ่านเจอ มันเป็นความรู้สึกที่เราคิดว่าน่าจะใช่ ถ้าครั้งนี้เราเสียเธอไปอีกครั้ง เราคงไม่มีโอกาสที่จะได้เธอกลับคืนมา ไม่รู้สึก แต่เราเชื่อ ว่าคงเป็นเช่นนั้น
เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำอยู่นี้เพื่ออะไร ทำเพื่อความฝันที่เรามีรึ หรือว่าเผื่อความหวังที่จะไปถึง หรือว่าความรักที่เราอยากพอเจอ แต่ไม่ใช่เลยทุกวันนี้ เราทิ้งทุกอย่างหมด ทิ้งแม้ความฝันที่เราอยากเป็น ทิ้งความหวังกับงานที่ทำที่วันนี้เราเลือกที่จะเลิกทำทั้งที่มันกำลังไปได้ดี แต่เรานึกไม่ออกเราทำไปทำไมในเมื่อมันไม่ใช่ฝันของเรา หรือว่าเพื่อความรักก็ไม่ใช่ เพราะมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเสียเธอไป แต่จะว่าไปเราเองก็เป็นคนเลือกที่จะทิ้งความรักเองด้วย ทั้งที่รู้อยู่แล้ว แต่เราไม่ดิ้นรนที่จะดึงเธอเอาไว้ ปล่อยให้เธอไปกับคนอื่น คงเหตุผลเดิมๆ ว่าเรารู้ว่าเราฉุดรั้งเธอไม่ได้ เราเคยบอกให้อิสระเธอที่จะคบคนอื่น โดยที่เราจะไม่ว่าอะไร แต่รู้ไมจิตใจเรามันเจ็บปวดขนาดไหนที่เห็นเธอคุยกับคนอื่น โดยที่เราอยู่ด้วยแต่พูดอะไรไม่ได้ ทุกวันนี้เราตอบไม่ได้เลย ถ้าเราเลือก ความฝัน ความหวัง ความรัก เราจะเลือกอะไร หรือเราไม่สามารถที่จะ เลือกทั้ง 3 สิ่งได้เลย แต่เราสูญเสียทั้ง 3 สิ่งไปแล้ว เราเองไม่แน่ใจว่าจะเอาคืนมาได้แล้ว เราท้อมาก ท้อจนหมดแรง เรานั่งโดยไม่ทำอะไรมา 2 3 วันแล้ว นอนก็นอนไม่หลับ คิดอะไรเราเองยังไม่รู้ อนาคตก็ช่างมืดมน หนทางก็มีแต่อุปสรรค ที่ยืนอยู่ก็มีแต่ขวากหนาม ถ้าเราล้มตอนนี้ คงจะมีแต่คนคอยเยาะเย้ย ทำไมจิตใจเราไม่เข็มแข็งเหมือนอย่างที่คนอื่นเขามอง คงเพราะเขาไม่รู้แล้วว่า เราไม่มีอะไรเหลือแล้ว เขายังคิดว่าเรามีงานที่ดี มีความรักที่สดใส มีอนาคตที่ดี
แล้วใครจะรู้กับเราบ้างว่าเราเป็นไง ขอให้คืนนี้เราหลับ แล้วตื่นขึ้นมาพร้อมแรงที่จะสู้ต่อไป ขออีกแค่ครั้งเดียว เพราะถ้าครั้งนี้เรายังล้มอีก เราคงน่าจะเลิกท้อแล้ว เพราะวันนี้เราหมดทุกอย่างแล้วคงไม่มีอะไรที่จะแย่กว่านี้แล้ว ขอแรงกาย แรงใจ เพื่อตาม หาความฝัน ความหวัง ความรัก
หน้าส่วนตัว
443
