25 พฤศจิกายน 2548 06:42 น.
ความหวังจากปลายฟ้า
ตอนที่ 2
เรียวเธอไปสัมภาษณ์ ประธานชมรมยูโดชาย คราวนี้ห้ามพลาดเด็ดขาดนะ นามิสั่งการแจกแจงงานเพื่อเตรียมข้อมูลต้นฉบับ สำหรับหนังสือพิมพ์ฉบับต่อไป ทำไมต้องชมรมกีฬาด้วยอ่ะ...ฉันไม่ชอบกลิ่นเหงื่ออ่ะ เรียวโอดครวญ คนในชมรมต่างก็เงยหน้าหันมามองนามิกันเป็นตาเดียว เพราะรู้กันดีว่า เรียวไม่ค่อยจะถูกโรคกับกลิ่นเหงื่อสักเท่าไหร่ เพราะเธอรู้เรื่องยูโดที่สำคัญนะเรียว จะทำ หรือ จะตาย นามิเอ่ยสั้น ๆ เสียงอำมหิต ฉันจะเอาต้นฉบับมาส่งให้ทันกำหนดปิดเล่มแน่นอน เรียวเอ่ยตอบทันทีไม่ต้องคิดเมื่อสบตาเพชฌฆาตของนามิ คนในชมรมต่างพากันกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นทีท่าหงอของเรียว ฮิรุ เธอไปสัมภาษณ์ มิโยฟุเนะ ชินอิจิ นักวาดกวาดรางวัล ประจำชมรมศิลปะ นามิละความสนใจจากเรียวไปสั่งงานต่อ ได้จ๊ะ... ฮิคารุรับคำพลางจดรายละเอียดข้อมูลที่ต้องหา เอาล่ะทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว นามิพูดก่อนจะลุกขึ้น อ้าว...แล้วเธอล่ะนามิ เรียวเอ่ยขัดขึ้น คนในชมรมต่างมองหน้ากันพลางคิดในใจ ยัยเรียว...เธอนี่ช่างวอนหาเรื่องตายจริง ๆ ฉันหรอ... นามิเอ่ย อืม...เธอ...ทำไรอ่ะ นามิยิ้มหวาน ฉันก็ไปสัมภาษณ์ ท่านประธานนักเรียนคนเก่ง เป็นเรื่องสำรอง เผื่อกรณีฉุกเฉินเธอเบี้ยวต้นฉบับน่ะสิยะ ยัยเรียว เธอเอ่ยเสียงอ่อนหวานก่อนจะตวาดแว้ดใส่เรียวจนหน้าเหยเก จำไว้นะเรียว ถ้าเธอพลาดงานนี้ไม่มีคำว่าปราณี นามิเอ่ยเสียงเย็น ที่ทำเอาเรียวขนลุกซู่เสียวสันหลังวาบก่อนจะรีบผลุบออกจากห้องไป ฉันไปละ ยังไม่อยากถูกฝังทั้งเป็น
อืม....กล้องพร้อม...กระดาษปากกา...อ๊ะขาดไม่ได้ผ้าปิดจมูก...โอเคพร้อมแล้ว...ลุย เรียวบ่นพึมพำหน้าห้องชมรมยูโดชาย นี่ฉันโง่กรือบ้าเนี่ย...ที่ยอมให้ยัยนามิโขกสับอยู่ได้ เรียวส่ายหัวดิก ๆ บ่นงึมงำ ไม่ทันรู้ตัวถึงกลุ่มเงาที่มายืนอยู่ข้างหลัง ฉันว่าน่าจะเป็นอย่างหลังนะ...เธอมาทำอะไรลับ ๆล่อ ๆ หน้าชมรมยูโด เป็นสปายของโรงเรียนอื่นหรือไง เรียวสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงจากข้างหลังเธอหันควับไปมอง รู้สึกไม่ค่อยชอบใจนิด ๆ ที่มีคนมายืนข้างหลัง ฉัน โอซากิ เรียว สมาชิกชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียนมิยาเบะ มาขอสัมภาษณ์ประธานชมรมยูโดชาย เรียวตอบเสียงเรียบเฉยแววตาติดค่อนข้างจะเย็นชา ฉันเคนชิโอกะ ทาคุยะ ที่เธอถามหา ทาคุยะตอบ อ๋อ...คนที่ทำให้ก๊อดซิลล่านามิอาละวาดที่ห้องชมรมหนังสือพิมพ์สินะ เก่งจริงนะน้องสาว ว่าแต่ว่าน้องสาว...เอาผ้าปิดหน้าทำไมจ๊ะ ชายร่างยักษ์ท่าทางปากเปราะวอนตายหนึ่งในกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังทาคุยะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงกรุ้มกริ่ม เรียวขมวดคิ้วไม่ค่อยจะพอใจ ก็เอามาปิดจมูกกันกลิ่นโสโครกของพวกสกปรก จิตใจต่ำดูถูกผู้หญิงไงพี่ชาย เธอตอกกลับทาคุยะขมวดคิ้วไม่ค่อยพอใจคำตอบที่ค่อนข้างจะหยาบคายของเธอถึงจะไม่ค่อยพอใจในคำพูดเจ้ายักษ์นั่นสักเท่าไหร่ก็เถอะ แต่เจ้านั่นก็คงจะไม่พอใจเช่นกัน นังนี่ เจ้านั่นพุ่งเข้าหาเธอเอื้อมมือจะคว้า แต่เรียวกลับเร็วกว่า เธอคว้าคอเสื้อเจ้ายักษ์นั่น ก่อนจะทุ่มลงกับพื้นด้วยท่าที่สวยงาม ท่าทุ่มนางแอ่นเหิน ทาคุยะทึ่งกับท่าร่างที่รวดเร็วและรุนแรงของหญิงสาวตรงหน้า ที่ค่อนข้างจะขัดแย้งกับบุคลิกภายนอกโดยสิ้นเชิง เค้าพินิจมองเธอ หญิงสาวร่างเล็กรูปร่างค่อนข้างบอบบาง ผมดำคลับยาวสลวยถึงกลางหลัง ดวงตาเย็นชา ที่มองคนที่นอนกองกับพื้นอย่างไม่ยี่หระ "อ่อนหัด..." เธอคนนั้นเอ่ยขึ้น ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมามองสบตาเค้า "มองอะไร...เจ้านั่นมันผิดเอง ที่มาหาเรื่องฉันก่อน ถ้ามีปัญหานักก็เข้ามาเลย" เสียงเธอเอ่ยห้วน ทำให้คนที่เหลือในกลุ่มไม่พอใจ แต่ก่อนที่เรื่องจะลุกลามใหญ่โตขึ้น.......
.....จบตอน.....
โปรดติดตามตอนต่อไป
24 พฤศจิกายน 2548 11:56 น.
ความหวังจากปลายฟ้า
ตอนที่ 1
ยัยเรียวหายไปไหนเนี่ย... นามิตะโกนลั่นชมรมหนังสือพิมพ์ จะ...ใจ..เย็น ๆ นะนามิ... ฮิคารุเอ่ยปลอบคนที่กำลังร้อนเป็นไฟ จนจะเผาคนรอบตัวให้ไหม้เป็นจุลได้สบาย ๆ จะใจเย็นได้ไงล่ะฮิรุ...จนป่านนี้ยัยนั่นยังไม่โผล่มาเลย เหลือต้นฉบับของยัยนั่นคนเดียวนะ....และยัยนั่นก้อส่งมันช้ามาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย ฮิคารุมองหน้านามิหวาด ๆ พลางคิดในใจ ยัยเรียว...ถ้าเธอโผล่เข้ามาตอนนี้ มีหวังถูกนามิกระโดดงับคอขาดแน่ ๆ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร ประตูชมรมก็ถูกเปิดออก คนที่ก้าวเข้ามาก็คือคนที่กำลังเป็นที่ต้องการของนามิเป็นที่สุด โอซากิ เรียว ยัยเรียว..... นามิตะโกนลั่นเมื่อเห็นตัวคนที่ก้าวเข้ามา ดวงตาโกรธจัดราวกับลุกเป็นไฟ อ่ะ...ต้นฉบับ...ฉันไปก่อนนะฉันรีบ ก่อนที่นามิจะทันพูดอะไร เรียวก็ยื่นซองต้นฉบับให้ด้วยรอยยิ้มละไม อะ....อะไรเนี่ย นามิพึมพำอย่างค่อนข้างจะงุนงงในพฤติกรรมของเรียว ก่อนจะเริ่มเปิดซองที่เรียวนำมาให้ ก็ยังดีที่เอาต้นฉบับมาส่งให้ ฉันจะได้ปิดหนังสือได้ซะที แต่เมื่อนามิได้เห็นเอกสารที่อยู่ในซองนั้น เธอก็เบิกตากว้าง ตะโกนออกมาลั่นชมรม ยัยเรียว.... เมื่อหันมามองตรงจุดที่เรียวเคยยืนอยู่เธอก็พบแต่ความว่างเปล่า โดยมีฮิคารุยืนยิ้มแหย อยู่ตรงนั้นแทน ฉันจะฆ่าเธอ...ยัยเรียว
ก๊อดซิลล่านามิ ถล่มชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียนมิยาเบะ เหล่าสมาชิกชมรมต่างพอกันหนีตายเพื่อเอาตัวรอด เรียวนั่งกางหนังสือพิมพ์ในมือนั่งอ่านอยู่ที่โต๊ะในห้องชมรม เขียนหยั่งงี้ เจ้าแม่นามิไม่อาละวาดแย่เหรอ เธอหัวเราะก่อนจะหันไปถามฮิคารุเพื่อนสนิท ยังจะมาหัวเราะอีก...ก็เพราะเธอนั่นแหละ นามิถึงได้กลายร่างเป็นก๊อดซิลล่าแบบนั้นน่ากลัวมากเลยรู้มั้ย ฉันนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว ฮิคารุตอบก่อนจะหัวเราะ ฮะ...ฮะ...ขอโทษที....แต่แหมมันส่งไม่ทันจริง ๆ นี่หน่าต้นฉบับน่ะ แล้วคนในชมรมต่างก็หัวเราะให้กันเมื่อนึกถึงตอนที่นามิอาละวาดเพราะต้นฉบับเจ้าปัญหาของเรียว ฉับพลันประตูชมรมก็ถูกเปิดออก นามิบุคคลที่ถูกเอ่ยถึงได้ก้าวเข้ามา สร้างความเงียบกริบให้กับชมรมได้อย่างประหลาด ยัยเรียว ฉันจะฆ่าเธอ นามิกัดฟันเอ่ยขึ้นเมื่อหันมาสบตากับเรียวที่นั่งอยู่ แหม...แหมนามิจังใจเย็น ๆ สิจ๊ะ อย่าอาละวาดเลยนะ แหะ...แหะ เรียวหน้าซีดเอ่ยเสียงสั่นเมื่อเห็นสายตากินเลือดกินเนื้อของนามิที่จ้องมา เพราะเธอไม่ยอมส่งต้นฉบับ ฉันเลยต้องกลายเป็นก็อดซิลล่าพาดหัวข่าวแบบนี้ ภาพพจน์ฉันพังหมดเห็นมั้ยยัยเรียว นามิตวาดแว้ดด้วยเสียงแปดหลอด เล่นเอาเรียวถึงกับปิดหู ยิ้มแหย ๆ แหะ...แหะ...ขอโทษอ่ะ....ครั้งหน้าจะไม่ทำแล้ว และก็นามิจังใครว่าฉันไม่ส่งต้นฉบับ ฉันส่งกระดาษ A4 ให้เธอแล้วไง เรียวตอบก่อนจะกระโดดหนีนามิที่โมโหซะจนหน้าแดงก่ำ ตาวาวโรจน์ ปิดประตูตีแมว นามิตะโกนลั่นคนในชมรมต่างก็ปิดทางหนีของเรียวไว้หมด เรียวหน้าซีดเมื่อมองเห็นนามิกำลังย่าง 3 ขุมก้าวเข้ามา นะ...นามิ ใจเย็น ๆ นะ เฮ้ย...พวกแกเล่นขี้โกงนี่ เธอเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะหันไปตะโกนว่าพวกที่ปิดทางหนีเธออยู่ ขอโทษนะเรียว แต่เพื่อความอยู่รอด หนึ่งในนั้นตะโกนตอบ พร้อมเสียงหัวเราะ แกว่าเรียวจะรอดมั้ยฟะ... ไม่อ่ะ..ฉันว่าตายแหงแก๋ 1,000 เยน ฉัน 500 ตายชัวร์ ๆ ฉัน 1,000 ตายสนิท เสียงพึมพำดังมาจากกลุ่มข้างหลัง เรียวหันไปตะโกน เฮ้ย...พวกแกชีวิตฉันไม่ได้มีเอาไว้ให้พวกแกพนันนะเฟ้ย.....ว้าก...นามิ เมื่อเธอหันกลับมาก็สายไปเสียแล้ว นามิกระโจนเข้าใส่เธอซึ่งหลังติดกำแพงอยู่ ว่าแล้วต้องไม่รอด เสียงคนในชมรมเอ่ยพึมพำพร้อมส่ายหน้าอย่างปลงอนิจังพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
....จบตอน....
โปรดติดตามตอนต่อไป
7 พฤศจิกายน 2547 13:51 น.
ความหวังจากปลายฟ้า
เคยบ้างรึเปล่าที่ลุกขึ้นมาถามตัวเองว่าทำไม
เชื่อว่าทุกคนคงจะเคยถามคำถามนี้อยู่บ่อย ๆ
ชอบที่จะถามในเวลาที่ตัวเองทุกข์ใจ
ทำไมฉันต้องเรียนไม่เก่ง........
ทำไมฉันไม่มีใครรัก......
ทำไมฉันต้องทุกข์แสนสาหัสขนาดนี้..........
ถามคำถามกล่อมจิตตัวเองอยู่นานจนเป็นการสร้างความกดดันให้ตัวเองโดยไม่รู้ตัว ดึงตัวเองให้จมอยู่กับความทุกข์ และพยายามที่จะหนีให้พ้น คำว่า "ทำไม" จนลืมนึกไปว่า ตัวเองไม่เคยถาม คำว่า "ทำไม" ในเวลาที่มีความสุขเลย
ทำไมฉันถึงมีความสุขขนาดนี้นะ.......
ทำไมฉันถึงมีครอบครัวสมบูรณ์ที่รักฉัน.....
บางครั้งในเรื่องเดียวกันถ้าเราคิดกลับด้านก็สามารถทำให้เรามีความสุขได้ เช่น พ่อแม่เข้มงวดควบคุมทุกอย่างในชีวิต ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้ วัน ๆ ให้เอาแต่เรียนเอาแต่ว่า ๆ คิดไม่เหมือนกันเลย ทำไมฉันถึงได้เจอครอบครัวแบบนี้นะ.....
กลับกัน ฉันนี้ช่างโชคดี เกิดมาก็ครบ 32 พ่อแม่ก็พร้อมหน้าต่างก็ทุ่มเทความรักกลัวว่าเราจะเสียคนก็เลยเข้มงวด มีเวลาคอยเอาใจใส่ ให้ตั้งใจเรียนเพื่อจะได้มีอนาคตที่ดี เพราะรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ด้วยชั่วชีวิต ที่ว่าที่กล่าวก็เพราะรัก ถึงแม้จะเกิดในคนละยุคสมัยก็ยังพยายามจะทำให้ดีที่สุดในการเลี้ยงดู เพื่อลูกที่รัก ทำไมฉันถึงได้เจอครอบครัวแบบนี้นะ.....
เพียงแค่มองคนละมุมเท่านั้น คนที่ได้แต่โทษทุกอย่างรอบตัว ไม่ยอมเปิดใจ แล้วจะพูดได้ยังไงว่าไม่มีความสุข ไม่มีใครรัก ถ้าไม่ยอมรักใครก่อนจะมีคนมารักได้อย่างไร... ถ้าไม่ยอมปล่อยใจแล้วจะมีความสุขได้หรือ
หน้าส่วนตัว
940
Lovers
0 คน เลิฟความหวังจากปลายฟ้า
Calendar
