16 ธันวาคม 2544 00:00 น.
คะน้า
หากไม่มีวันต่อไปในชีวิต
ก็ขอแค่มีคุณอยู่ใกล้ชิดให้ไออุ่น
จะถนอมทุกวินาทีในเวลาที่อยู่กับคุณ
เพื่อบัณทึกความอบอุ่นในยามที่ฉันและคุณต้องห่างไกล
เพราะชีวิตคนเราไม่ยาวนัก
จึงต้องแบ่งเวลาให้ความรักมาอาศัย
เมื่อรักอยู่ใกล้แค่มือคว้าจะไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไป
จะรักคุณให้มากมายให้หมดทุกความหมายที่ใจมี....
14 ธันวาคม 2544 14:09 น.
คะน้า
20 ธันวา..............
ไม่เชิงว่าจากลา
เพียงแค่ถอยมาอยู่ห่างๆ
ความหอมหวานยังกรุ่นอยู่จางจาง
โดยไม่จำเป็นต้องพยายามเคียงข้างกันไป
ฉันก็มีชีวิตของฉัน
แต่ก็ยังมีความฝันร่วมทางไปได้
เธอก็เป็นอีกคนหนึ่งในใจ
ที่เคยทำให้โลกของฉันเติมเต็ม.....
......ฉันเขียนกลอนบทนี้ส่งไปให้เธอในการ์ดวันเกิดเธอเมื่อปีก่อน
เพื่อยืนยันว่าฉันยังรู้สึกดีๆกับเธอตลอดเวลา แม้ว่าเรื่องของเรา
ได้จบไปแล้ว ขอบคุณที่เคยทำให้เวลาช่วงหนึ่งในชีวิตได้พบ
ความสุข ฉันชอบที่จะจดจำแต่สิ่งดีดีของเธอ เธอยังมีค่าเสมอในใจ
ฉัน และจะอยู่ตรงนั้นตลอดไป.....
14 ธันวาคม 2544 13:55 น.
คะน้า
ฉันก็มีส่วนผิดเหมือนกัน
มีส่วนผลักดันให้เธอเปลี่ยนใจใหม่
เพราะฉันให้เวลาเธอน้อยเกินไป
อีกทั้งเรื่องปัญหาเก่าในใจที่ยังเรื้อรัง
เธอยังคงไม่แน่ใจในตัวฉัน
เพราะภาระที่ผูกพันกับปัญหาหลังๆ
ซึ่งฉันยังไม่สามารถแก้ไขมันได้อย่างจริงจัง
ทำให้เธอต้องรอความหวังตลอดมา
เธอขอว่าอย่าหายไปจากชีวิตเธอ
ขอให้เราพบเจอกันอีกเถิดหนา
แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
แม้ใจจะปรารถนาฉันก็ไม่ควรมาเพื่อสร้างปัญหาให้ใคร...
13 ธันวาคม 2544 12:14 น.
คะน้า
แล้วในวันที่รอคอยของฉันก็มาถึง
ฉันจึงรีบกลับมาเพื่อพบหน้า
แต่สิ่งที่ฉันเคยกลัวก็เกิดขึ้นมา
และรับรู้ได้ว่าเธอเปลี่ยนไป
ทุกคำพูดทุกการกระทำ
เหมือนยิ่งตอกย้ำให้น้ำตาไหล
ความรู้สึกฉันเริ่มพังทลาย
แต่ยังทำท่ารับฟังได้เหมือนไม่มีอะไร
เธอมองเห็นแต่ทีท่าที่ดูเข็มแข็ง
ฉันแสดงออกเพื่อบดบังความอ่อนแรงของจิตใจ
เพียงสร้างเกราะกำบังตัวเองเอาไว้
ไม่อยากให้ใครเห็นเปลือกในที่อ่อนแอ
ฉันยิ้มรับกับความสุขของเธอ
ที่ฉันได้พบเจอบนความพ่ายแพ้
เธอไม่เคยได้เห็นน้ำตาของความอ่อนแอ
ไม่เคยเลยแม้แต่สักครั้งเดียว...
13 ธันวาคม 2544 12:00 น.
คะน้า
เธอทำให้ฉันรู้สึกคึกคัก
สนุกนักกับการโทรไปยั่วเย้า
อยากฟังคำหวาน-หวานจากเขา
อยากฟังเพลงเบา-เบาจากเธอ
แต่นานวันเข้าชักไม่แน่ใจ
กับการโทรไปอยู่เสมอๆ
จึงอยากจะหยุดพิสูจน์คุณค่าและความคิดถึงของเธอ
โดยการหายไปไม่มาเจอะเจอให้เธอพบหน้า
เฝ้ารอวันแล้ววันเล่า
ปล่อยให้วันเหงา-เหงาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เฝ้ารอให้วันเวลา
หมดไปช้า-ช้าอย่างทรมาน
ไม่มีเสียงโทรศัพท์จากเธออีกเช่นกัน
หวาดหวั่นกับความผูกพันที่เคยหวาน
เริ่มมองเห็นร่องรอยความร้าวราน
แต่จะรอเวลาพิสูจน์ให้เลยผ่านและฉันจะกลับไป....
หน้าส่วนตัว
976
