กรุภาพ

จันทร์ดำ วราคุณ

ยามแลงรอนแดดล้า     โรยลง
ลมเอื่อยพัดผ่านดง        ดอกไม้
ปักษาวาดปีกหงห์          เหิรร่อน
กระยับส่ายโยกย้าย       ยั่วเย้าวาโย

ยามนี้ลานทุ่งกว้าง         ไกลตา
อีสดอีสร้อยสา                ช่างรู้
มีใดที่จะหา                    หมู่ปู
ก็ค่อยขุดสับสู้                 สัตว์น้อยก็ฝืน

หนึ่งสองยัดใส่ข้อง          ขัดงา
สามสี่ก็ประดา                 ด่าวดิ้น
หลายตัวติดตมหนา         เหนียวหนึบ
คีมหนีบสยบสิ้น              ซึ่งไร้พิษสงค์

ก็หลายทีที่พรั้ง                พลาดมัน 
ก้ามดูกแทนคมฟัน         ฟัดน้อง
เลือดกระชิกแสบคัน       เกินทน
สามแข่งซู๊ดปากร้อง        ลั่นท้องทุ่งนา

สาวเจ็บปูยิ่งกร้าว           กัดเกร็ง
ด้วยโกรธจึงละเลง         รีบร้อย
มือกระชากดึงเผง          เผด็จศึก เฮย
ทว่าแสบซ้ำช้อน            เศษก้ามยังคา