2 สิงหาคม 2550 12:52 น.

ว่างเปล่า กับน้ำตา

เงียบ เหงา เศร้าเหลือเกิน
เมื่อวันนี้ข้างๆฉันที่เดิน คือ ความว่างเปล่า กับ เงาของฉัน
ยิ่งเนินนานผ่านทั้ง คืน และ วัน
คงเหลือแต่เพียงแค่ฉัน กับ ความฝัน อันเดียวดาย
คงจะมีแค่ สายลม ที่พัดมาเอื่อนเอ่ย
สายลมเหงา ที่คุ้นเคยเสมือนหนึ่ง มิตรสหาย
แบ่งเบา ทุกข์ ที่ฉันมีจนวันนี้มัน กลับกลาย
เป็น ทุกข์ ที่ พอรับได้ ไม่ถึงกับ ตาย จากกันไป
ฉันยังอยู่ได้ สายลม
แม้จะ ทุกข์ระทม ตรอมตรม สักเพียงไหน
ฉันยังจะอยู่ จะลุกขึ้นยืน ฝืนสู้ อยู่ต่อไป
ดูในสิ่งที่คนๆหนึ่งได้ทิ้งเอาไว้ ให้แก่กัน