26 พฤศจิกายน 2551 16:54 น.
จันทร์ไร้เงา
พระเจ้าให้หัวใจเรามา
ให้ออกไปตามหาเงาใจที่ขาดหายไป
และฉันเองก็คงไม่อาจจะแทนที่เงาของใคร
มันคงจะน้อยนิดเกินไปใช่ใหมสำหรับใจเธอ
รู้แล้วล่ะว่าไม่ใช่สักนิด
ไม่น่าหลงเชื่อผิดๆจนพลั้งเผลอ
หลงคำหวานจนนั่งเศร้าเฝ้าละเมอ
สุดท้ายเก้อ เมื่อเธอไม่หวลคืน
รู้ในทุกสิ่งที่ผ่านมา
ทั้งที่รู้แต่ยังไม่ยอมตื่น
ปล่อยไปเฝ้าฝันหวานกับวันคืน
ที่มีแต่ความดาษดื่นของน้ำตา
ระไว้ใจฐานทีเข้าใจเถอะคนดี
แค่เอ่ยเอื้อนวจีผ่านสัหน้า
เพียวเท่านี้ก็เอ่อท้นแล้วน้ำตา
อย่าได้เอ่ยคำว่า...รำลากัน
7 พฤศจิกายน 2551 15:57 น.
จันทร์ไร้เงา
เหนื่อยบ้างหรือเปล่าคนดี
งานที่ทำอยู่ในวันนี้มันหนักมากใหม
เจ้านายจู้จี้หรือเปล่า...รู้สึกเธอเหงาๆเงียบๆไป
เป็นห่วงแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร...จึงได้แต่โทรมา
เผื่อเธอรู้สึกอยากระบาย
ได้เลยไม่ต้องเกรงใครเขาว่า
ถ้าทำแล้วรู้สึกดี ที่ได้บ่น...ได้นินทา
ฉันคนนี้ก็พร้อมนะ...ที่จะรับฟัง
6 พฤศจิกายน 2551 12:44 น.
จันทร์ไร้เงา
เหมือนฝันที่หวานล้ำมากค่า
เหมือนน้ำค้างจากฝากฟ้าสะท้อนแสง
เหมือนรวีสาดส่องคล้ายกลั่นแกล้ง
ปลุกให้ตื่นแม้นอ่อนแรงสักเพียงใด
มันก็เหมือนกับเธอ
ที่ฉันเฝ้าทุมเทให้เสมอด้วยใจรักใคร่
แต่กลับไม่เห็นค่าหมดเวลาก็จากไกล
เหลือเพียงความพลิ้วไหว...กับเมฆเหงาก้อนใหม่ที่ล่องลอย
หน้าส่วนตัว
1295
