วันเวลา ผ่านผัน แค่วันคืน เปลี่ยนชีวิต เด็กวานซืน เป็นผู้ใหญ่ เมื่อก้าวออก จากรั้ว มหาลัย ต้องมากลาย เป็นคน ที่สู้งาน มันแสนเหนื่อย เหมื่อยล้า พาท้อจิต พ้อชีวิต คิดน้อยใจ ให้สงสาร หรือเวรเก่า เจ้ากรรม นั้นบันดาล ให้พบพาล ความเหนื่อยอ่อน กร่อนจิตใจ
ก้าวแรก แปลกถิ่น บินถึง เลยจึง รำพัน สรรหา คำอ้าง กล่าวทัก จักมา ดีจ้า ผ่องเพื่อน ทุกคน
หน้าส่วนตัว
935
