25 ตุลาคม 2549 10:14 น.
จินตรวี
ฉันเป็นเพียงคนที่ก้าวเข้ามา
ในเวลาที่เธอกำลังเจ็บชำ
เป็นมือที่ฉุดเธอไว้จากความมืดดำ
ดึงเธอขึ้นมาจากความทรงจำที่แสนทารุณ
หวังเพียงให้เธอได้หลุดพ้น
จากโลกแห่งความมืดมนไร้ความอบอุ่น
หยุดความโหดร้ายที่เวียนหมุน
ให้เธอเคยคุ้นกับความอบอุ่นของแสงตะวัน
แต่เธอกลับไม่รู้สึกรู้สา
พอปีกแก่กล้าก็โบกมือลาจากฉัน
ไม่เคยสำนึกถึงสิ่งดีๆที่มีให้กัน
ลืมสิ้นความผูกพันมองผ่านซึ่งเยื่อใย
ฉันเป็นเพียงคนที่ก้าวเข้ามา
สู้อุตส่าห์ใช้ความรักดึงเธอไว้
ไม่สำนึกซักนิดว่าคิดทำร้ายใคร
เนรคุณเหลือร้ายคนใจดำ
23 ตุลาคม 2549 22:00 น.
จินตรวี
เพราะควารักทำให้ฉันอ่อนไหว
เหมือนคนโง่งมงายที่ทิ้งเธอไปไม่พ้น
ทั้งที่เธอมีใครอยู่แล้วทั้งคน
ก็ยังหน้าด้านหน้าทนทุ่มเทใจ
จะผิดอย่างไรก็ไม่สำนึก
ความรักเป็นเรื่องของความรู้สึกไม่เกี่ยวกับศีลธรรมข้อไหน
ในความเป็นคนธรรมดาก็มีสิทธิ์ที่จะรักใคร
และอย่าแปลกใจอะไร...ถ้าคนที่ฉันมีใจให้เป็นเธอ
รักคนที่มีเจ้าของส่วนตัว
ทุ่มใจลงไปเกลือกกลั้วตามหัวใจเสนอ
บอกตัวเองแล้วว่าเธอคือคนถูกใจที่ค้นเจอ
จึงปล่อยใจให้หลงเพ้อเกี่ยวพัน
และฉันก็ไม่ได้ใส่ใจ
ใครต่อใครจะประณามไร้ยางอาย...ไม่ใส่ใจทั้งนั้น
ยอมหมดแล้วทั้งใจ...ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีวัน
แต่ใจก็ยังดึงดันอยากก้าวลงกองไฟ
23 ตุลาคม 2549 12:42 น.
จินตรวี
ทำไมยังลืมไม่ได้
ลืมผู้ชายใจร้ายแสนเลือดเย็นคนนั้น
บอกไม่ถูกว่าทำไมหัวใจยังคิดถึงกัน
ทั้งที่เขาทำร้ายความผูกพันอย่างไร้เยื่อใย
บอกไม่ถูกว่าทำไมยังรัก
ทั้งที่เกลียดนักก็ยังรักอยู่ได้
ห้ามใจอย่างไรไม่ให้คิดถึง......
.....ความลึกซึ้งที่ผ่านมามากมาย.....
น้ำตายังคงรินไหลอย่างอาทร
ทั้งที่เกลียดแต่ยังรัก
เจ็บอย่างหนักถูกความรักตามหลอกหลอน
ตัดใจไม่ได้หัวใจยังอาวรณ์
ต้องทนให้ความเจ็บซอกซอนทำร้ายกัน
ทำไมยังลืมไม่ได้....
ทั้งรักทั้งเกลียดหัวใจที่ยังซื่อสัตย์ต่อใครคนนั้น
ยังรักอย่างมั่นคงแม้จะโดนทำร้ายอย่างฉกาจฉกรรจ์
ก็ยอมถูกทารุณกรรมด้วยความผูกพันตลอดไป
21 ตุลาคม 2549 15:47 น.
จินตรวี
หัวใจฉันยังคงเต้นอยู่...
หากเธอไม่รู้...ก็โปรดรู้เอาไว้
กับสิ่งที่เธอทำโหดร้ายยังไง
ก็ยังรับรู้ได้...รับรู้ด้วยความหมายที่คงเดิม
กับหัวใจของฉันที่ยังหวั่นยังไหวเคลิ้ม
เมื่อเธอไม่รักก็โปรดวางฉันไว้ที่เดิม
อย่าซำเติมฉันให้ความทรงจำทรมานด้วยการจากลา
จังหวะหนึ่งของหัวใจ
ที่เธอไม่เคยสัมผัสได้ถึงความห่วงหา
......ผิดกับความลึกซึ้งที่เธอฝาก....
ให้ใจต้องทำงานหนักเพื่อรองรับนำตา
เมื่อวันหนึ่งที่เธอพ้นหน้า...หัวใจที่ล้าคงล้มลง
หัวใจฉันยังเต้นอยู่...
ริบหรี่...เพื่อจะสู้วันวานของเราสอง
เพื่อจะรับรู้ว่าความรักที่เคยยืนยง
.....จืดจางเป็นไอฟอง.....
ล่องลอยสู่จักรวาลที่มืดดำ
20 ตุลาคม 2549 23:31 น.
จินตรวี
อยากเป็นคนที่ไร้ความรู้สึก
ไม่ต้องคิดไม่ต้องนึกว่าต้องใช้ชีวิตแบบไหน
ยืนตั้งฉากบนพื้โลกโดยใช้เพียงลมหายใจ
ให้ความรักเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไปผ่านมา
ฉันจะๆด้ไม่รู้สึก.....
ไม่ต้องเจ็บลึกกับความโหยหา
ไม่เศร้าไม่เสียใจมีนำตา
หรือต้องมาเสียเวลาเพื่อลืมใคร
แต่ชีวิตไม่ง่ายขนาดนั้น
เมื่อลมหายใจของฉันยังหวั่นไหว
ยังสะทกสะท้านต่อความต้องการของหัวใจ
ยังคงแกว่งๆกวต่อความรู้สึกมากมายที่ลุกโชน
ฉันพ่ายแพ้ความรู้สึกนี้
จึงถึงเวลาที่จะโอนอ่อน
หัวใจฉันแพ้ความอาทร
ยอมทอดใจลงนอนในรักเธอ.....
หน้าส่วนตัว
1087
