27 กุมภาพันธ์ 2550 15:57 น.
ช. อร่าม
เคยบ้างไหม..
@ เคยบ้างไหม..ไหวหวั่นวันว่างเว้น
จากการเห็นคนรู้ใจไม่มาหา
เริ่มรำพึงรำพันอั้นอุรา
เพ้อพบหาหน้านวลน้องขุ่นข้องใจ
@ เมื่อไรหนาเธอจะมาแวะหาบ้าง
ตัวฉันช่างหดหู่รู้บ้างไหม
เกิดอาการครุ่นคิดจิตมลาย
ท้อแท้หน่ายร้ายลึกรู้สึกตน
@ จึงหยิบรูปเธอดูรู้สึกแท้
ว่าฉันแพ้ความดีทวีผล
ซ่อนเก็บอยู่กลางใจในตัวตน
ของกมลคนงามแม่ทรามวัย
@ เพียง..เห็นเธอยิ้มพิมพ์พิตจิตสะท้าน
แย้มโอษอานรานรุกปลุกหวั่นไหว
เนื้อตัวสั่นพรั่นพรึงถึงกายใจ
อยากอยู่ใกล้น้องนางมิสร่างซา..
@ แล้ว..เก็บอารมณ์บ่มเพาะกระเทาะทิ้ง
นั่งนิ่งนิ่งอิงใจไล่คาถา
“พุทธ” หนึ่ง “โธ” สองท่องตรองปัญญา
เมียเขาหนาอย่าคิด..ผิดศีลธรรม...
26 ธันวาคม 2549 14:48 น.
ช. อร่าม
คิดถึง.. คำของแม่
ลมหนาวเยือนเตือนจิตคิดถึงบ้าน
พ่อแม่ท่านเป็นอย่างไรใจเฉลียว
เจ็บป่วยไข้ใครเล่าเฝ้ายาเยียว
ใจห่อเหี่ยวเปลี่ยวอุราชะตากรรม
ต้องจากบ้านผ่านเขาเข้าเมืองใหญ่
ด้วยจิตใจว้าวุ่นหนุนน้อมนำ
เพราะเด็กบ้านนอกคอกนาตาดำ ๆ
ไปเรียนร่ำตำราวิชาการ
กลายเป็นนักศึกษามหา'ลัยเลิศ
ต้นกำเนิดอักษรไทยใช้สืบสาน
พ่อขุนรามคำแหงแห่งตำนาน
องค์พ่อท่านประดิษฐ์คิดอักษรไทย
เมื่อลมหนาวหวนมาในครานี้
ลูกจึงมีแต่ช้ำน้ำตาไหล
คิดถึงพ่อแม่ท่านแก่ชแรวัย
มิอยู่ได้เลี้ยงดูบูชาคุณ
ยิ่งคิดจิตยิ่งเศร้าเข้าไปใหญ่
ร่ำร้องไห้คิดตอนนอนตักหนุน
ไล้ลูบผมชมสอนซ่อนการุณ
ตักแม่อุ่นหนุนธรรมล้ำเมตตา
ลูกยังจำคำก่อนนอนแม่สอนสั่ง
จงจริงจังคำสัจจ์ปัดมุสา
ขยันหมั่นเพียรเรียนเพิ่มเสริมปัญญา
ปราชญ์ปรีชา “อย่าประณามเหยียดหยามคน”
ถ้อยคำวอนแม่สอนสั่งฝังใจมั่น
เหมือนม่านกั้นเป็นเกณฑ์เกิดเป็นผล
ให้ลูกนี้มีชัยครองใจคน
เลิศล้ำผล “คำมารดา” สาธุการ...
25 พฤศจิกายน 2549 12:32 น.
ช. อร่าม
สิ่งที่น่ากลัวในตัวคน คือความคิด
สิ่งที่น่าผลิตในตัวคน คือน้ำใจ
สิ่งที่น่าใช้ในตัวคน คือปัญญา
สิ่งที่น่าศึกษาในตัวคน คือเรื่องจิตใจ
สิ่งที่น่าเอาใจใส่ในตัวคน คือความอบอุ่น
สิ่งที่น่าสนับสนุนในตัวคน คือความมัธยัสถ์
สิ่งที่น่ากำจัดในตัวคน คือความอยาก
สิ่งที่น่าสลัดออกจากใจคน คือความเห็นแก่ตัว
สิ่งที่น่าเวียนหัวในตัวคน คือการเอาแต่ใจ
สิ่งที่น่าพอใจในตัวคน คือความเป็นคนรู้จักพอเพียง
สิ่งที่น่าหลีกเลี่ยงในตัวคน คือการแช่งดุด่า
สิ่งที่น่าศรัทธาในตัวคน คือความเป็นผู้มีเมตตาสูง
สิ่งที่ไม่น่ายุ่งในตัวคน คือความเป็นคนที่ไม่เอาอะไร
สิ่งที่น่าดีใจในตัวคน คือความเป็นคนรู้จักให้อภัย
สิ่งที่ไม่น่าให้อภัยในตัวคน คือความเป็นคนที่ไม่รู้จักให้อะไรแก่ใครเลย...
10 พฤศจิกายน 2549 14:48 น.
ช. อร่าม
** พระธาตุดอยอินทนนท์ **
คลื่นลมหนาวพราวผ่านเมืองม่านหมอก
พัดเย้าหยอกหมอกบางกลางเวหา
หยาดน้ำค้างพร่างพรายสายลมพา
ต้องอุราชาชื่นหนาวขึ้นทรวง
ยืนกอดอกรับกรุ่นอุ่นไอหนาว
เย็นพรั่งพราวหนาวเนื่องเหนือเมืองหลวง
ชมทิวทัศน์สวยงาม..ยามหมอกลวง
เหมือนเมืองสรวงสวรรค์วิมานอินทร์
พออาทิตย์พระพรายฉายแสงส่อง
รอดผ่านช่องเมฆาประเทืองศิลป์
ดุจดั่งแสงรัศมีที่องค์อินทร์
เปล่งแล้วผินพักตร์พรายฉายบุญญา
ครั้นสุริยันพลันส่องต้องพระธาตุฯ
งามเรืองราศเจดีย์ธาตุยอดภูผา
ดอยอินทนนท์..สูงตระหง่านตระการตา
น้อมศรัทธาภิวาท “พระธาตุอินทนนท์”
26 ตุลาคม 2549 10:13 น.
ช. อร่าม
@..ฟ้าหลังฝน..
@ ฟ้าหลังฝน..หล่นพรำชุ่มฉ่ำชื่น
ดอกหญ้าฟื้นคืนชีพกลีบก้านไหว
รับอรุณเริงระบำรำร่อนไป
ท่ามกลางสายกระแสลมชื่นชมชวน
@..พอลมแรงแกล้งชูช่อล้อลมเล่น
กิ่งก้านเอนเย็นหยอกหลอกลมหวล
ส่ายกลีบช่อล้อพลางอย่างเย้ายวน
แย้มกลีบสรวญสู้ฟ้า..ร่ารื่นเริง
@ ผีเสื้อน้อยลอยเด่นเห็นดอกหญ้า
บินถลาผาพุ่งปีกยุ่งเหยิง
ถูกลมซัดปัดออกชอกช้ำเชิง
จึงวนเซิ้งรอลมผ่อน..ร่อนรื่นรมย์
@ ฟ้าหลังฝน..จึงมีดีที่น่าคิด
เหมือนชีวิต..ผิดพลาดอาจขื่นขม
ลองใหม่ไม่มีหมดโปรด..อย่าจม
ทรุดและโทรมกับอดีตชีวิตยัง..
@ มีใครในชีวิตไม่ผิดพลาด
แม้..นักปราชญ์กาจกวียังมีพลั้ง
แล้วเราใครใหญ่ยิ่ง..? จึงจริงจัง
แก้ไขพลั้งครั้งพลาดนั่น..ปราชญ์เหนือคน
หน้าส่วนตัว
972
