3 เมษายน 2548 21:38 น.
ชมอักษร
ทั้งที่เดินอยู่ท่ามกลาง .. ความสับสน
แต่หัวใจกลับร้อนรน .. ระคนเหงา
เหลียวมองรอบกายคว้าไขว่ได้เพียง .. เงา ..
รับรู้ได้ดีถึงความว่างเปล่า .. ไม่มีใคร
กอดตัวเอง .. ฟังเพลงคลายหม่นหมอง
แต่น้ำตามันร่ำร้อง .. คอยจ้องจะรินไหล
ยิ่งฝืนกลั้นสะอื้น .. กลับยิ่งขมขื่นในใจ
เพราะอ่อนแอเกินไป .. จึงร้าวไหวมิโรยรา
แล้วน้ำใสก็ไหลเปื้อนสองแก้ม ..
ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยความรอนล้า ..
มิบังอาจร้องขอใคร .. ให้ช่วยซับน้ำตา
หวังเพียงจะลืมความเหว่ว้า .. ในห้วงนิทราทุกราตรี
....................................
หน้าส่วนตัว
910
