25 มิถุนายน 2546 21:14 น.
ชะเอม
วันที่ฝนตกพรำจำได้ไหม
ว่ามีใครยืนคอยพร้อมรอยยิ้ม
แม้นเม็ดฝนหล่นเป็นสายเป็นลายพิมพ์
ยังยิ้มกริ่มยืนรอไม่ท้อคอย
มาวันนี้ไม่มีฝนหล่นจากฟ้า
แดดจัดจ้าส่องไสวอยู่ไม่น้อย
ยังกรำลมห่มแดดที่แผดรอย
คงยืนคอยอยู่ที่เก่าทุกคราวครา
ผันสายตาหาคนคุ้นจนวุ่นจิต
สะดุดนิดที่ชายหญิงฝั่งตรงหน้า
ยืนเคลียคลอล้อหยอกกลอกหน้าตา
อยู่ข้างๆร้านขายยาท่าพระจันทร์
รู้สึกหนาวร้าวรานสะท้านใจ
มืใช่ฝันใช่ไหมนะตัวฉัน
เข็มขัดสั้นอีกแล้วนึกไม่ทัน
จึงเดินจากท่าพระจันทร์วันรอเธอ
4 มิถุนายน 2546 19:36 น.
ชะเอม
ละอองไอสีขาว
ราวม่านไหมใจอ้อยอิ่ง
เรื่อยไปทั้งภูพิงค์
พรมภูเขาอย่างเบาตา
โอบภูและเพิงพัก
ให้พำนักกายคลายล้า
จูงมือกันออกยาตรา
ชมสุริยาสาดแสงอรุณ
4 มิถุนายน 2546 19:25 น.
ชะเอม
ริมนทีมีมนต์ดลจิต
คิดถึงมิตรไกลตาคราสุขสันต์
ดารดาษเขียวขจีสีพฤกษ์พันธุ์
สะท้อนฝันวันเคียงเรียงร่วมใจ
สายลมพัดแผ่วมาพาใจสุข
เรือลำน้อยลอยรุกเข้าไปใกล้
คลื่นเล็กเล็กพลิ้วพราวชลาลัย
สะท้อนน้ำงามละไมในยามเช้า
3 มิถุนายน 2546 23:35 น.
ชะเอม
แว่วเสียงลมพรมใบไม้ในราวป่า
เสียงพร่างพร่าคราใบไหวสะท้าน
แว่วเสียงหริ่งเรไรในพงพาน
เสียงระงมขับขานทำนองไพร
พริ้มตาลงตรงหมู่ดาวที่พราวฟ้า
สดับเสียงไพรพนาที่สดใส
ขับบรรเลงเพลงกล่อมย้อมหัวใจ
ที่ทุกข์ทนหม่นไหม้เพราะเมืองกรุง
หน้าส่วนตัว
717
