13 กรกฎาคม 2548 15:18 น.
ซาตานซ่อนตน
เด็กน้อยเล่นวิ่งไล่
ให้ขวักไขว่กลางทุ่งนา
เหนื่อยนักพักจับปลา
การศึกษาเป็นอย่างไร ไร้เรื่องราว..
ถูกบังคับให้ร่ำเรียน
ให้หัดเขียนคำก้าวร้าว
ค่านิยมอันเหม็นคาว
ถูกใส่เข้าในทรงจำ
การศึกษาได้เพาะบ่ม
สังคมให้เหลื่อมล้ำ
ตีกรอบเพื่อครอบงำ
จนหลงทำเพื่อบำเหน็จ
ลืมถิ่นฐานบ้านเคยนอน
ลืมป่าดอนดงขอนเห็ด
ลืมบิดรมารดาน้ำตาเล็ด
ลืมใส่เบ็ดลืมเฮ็ดนา.....
11 กรกฎาคม 2548 14:14 น.
ซาตานซ่อนตน
ใต้หลังคาหมาแหงนแสนอดสู
ไม่มีใครรับรู้พวกหมู่เขา
อยู่ใต้แสงนีออนนอนกอดเงา
เพียงลมพัดปัดเป่าความเศร้าไป
เก็บกระดาษกลาดเกลื่อนเลื่อนรถเข็น
เหงื่อกระเซ็นเป็นหยดความสดใส
เก็บขวดน้ำตามถังขยะไป
ชั่งกิโลส่งขายเป็นรายวัน
เดินผ่านร้านผัดไทใจอยากชิม
น้องน้องเห็นไอติมแก้มปริ่มฝัน
น้าครับเอาไอติมให้ผมอัน
แล้วแบ่งปันกันกินจนชินตา
ดวงตะวันพลันจะลับกลับที่เก่า
สาดส่องเห็นเป็นเงาเฝ้าห่วงหา
กลุ่มเด็กน้อยค่อยลับหายกับตา
สู่สถานเคหาหลังคาเมิน
ในเมืองมีเด็กน้อย
เด็กน้อยผู้ด้อยเงิน
ปล่อยไว้ให้เผชิญ
ทุกข์เกินแก่กำลัง
กลางกรุงมีเด็กน้อย
เด็กน้อยผู้ด้อยหวัง
ปล่อยไว้ตามรายทาง
ทุกอย่างช่างตีบตัน...
เด็กน้อยผู้องอาจ
เก็บกระดาษมาวาดฝัน
เก็บขวดมาอวดกัน
แต้มสีสันของวันพรุ่ง
เดินเกาะกลุ่มตามลุ่มน้ำ
เก็บความงามตามขอบรุ้ง
เก็บมาเพี่อแต่งปรุง
ต้มหุงพยุงกาย
............................
10 กรกฎาคม 2548 14:03 น.
ซาตานซ่อนตน
ผมเชื่อในรักแท้
ไม่แพ้แก่เงินตรา
ผมเชื่อและศรัทธา
จะค้นหาตลอดไป
ผมคิดว่ารักแท้
ชัวร์แน่...คงจะใช่
ผูกพันปันห่วงใย
เก็บใจไว้แก่กัน
เนิ่นนานผ่านวันคืน
กล้ำกลืนหมื่นแสนล้าน
เหงาหงอยค่อยคลืบคลาน
การงานกั้นคั่นขวาง
ไม่เคยยอมรับผิด
ความคิดเริ่มแตกต่าง
ความฝันเริ่มเลือนลาง
จืดจางจึงร้างไกล.........30/4/47 โรงยาง บางกระดี่
.....
9 กรกฎาคม 2548 14:52 น.
ซาตานซ่อนตน
ผมเชื่อในพรหมลิขิต
ไม่มีลิมิตในความฝัน
ผมเชื่อว่าสักวัน
ปาฏิหารย์จะมีจริง
ผิดหวังพลั้งแล้วจึง
รู้ซึ้งถึงใจหญิง
หัวใจแทบหยุดนิ่ง
ทอดทิ้งทุกสิ่งไป
หลงเชื่อในใจคน
วกวนและแว๊บไว
เปิดกว้างทางน้ำไหล
ถึงล้นใจไม่เคยพอ
ต้องมาว้าวุ่นใจ
ทำไงจะเลิกท้อ
แม้จะปิดบังบ่อ
น้ำตาก็ไหลริน
9 กรกฎาคม 2548 13:53 น.
ซาตานซ่อนตน
กระดาษบันทึกความทรงจำ
เก็บงำไว้ทุกตัวอักษร
เปิดอ่านในแต่ล่ะตอน
ภาพสะท้อนย้อนกลับคืน
ข้อความที่ตอกย้ำ
หวานล้ำคำพันหมื่น
แต่กลับต้องหยัดยืน
กล้ำกลืนฝืนฝืดคอ
คำลวงพ่วงคำลา
ถ้อยวาจาน่าพะนอ
น้ำตาไหลพร่าคลอ
โอ้ละหนอคนหนอคน
ไปเถอะผู้ประเสริฐ
ไปเกินกลางเวหน
ไปตามใจแห่งตน
ไปให้พ้นคนสอพลอ...
หน้าส่วนตัว
1225
