24 มกราคม 2552 15:21 น.
ณ.คลองฉวาง
ความทรงจำเก่าๆถึงเธอคนนั้น
ที่ทำให้ยังคงจดจำไว้
ภาพในวันก่อนหลอกหลอนหัวใจ
ฝังแน่นเข้าไปในใจลึกๆ
จะนานแค่ไหนยังไม่ลืมเธอ
ยังคงคิดถึงทุกครั้งที่หลับตา
ฝันๆเพ้อๆเหมือนคนเป็นบ้า
โอ้ วันเวลาย้อนมาได้ไหม
แต่ความเป็นจริงเธอเปลี่ยนไปแล้ว
ถึงรักแน่แน่ว เป็นไปไม่ได้
บอกกับตัวเองเปลียนใจเสียใหม่
หาแบคโฮใจขุดใจเคยช้ำ
ในความทรงจำที่ฝังความหลัง
จะมีใครบ้างเป็นแบคโฮใจ
ขุดความทรงจำจากเธอทิ้งไป
ขุดหลุมขึ้นใหม่ หลุมรักนิรันด์
ฝังกลบความรักช้ำๆครั้งเก่า
ที่เฝ้าหลอกหลอนหัวใจเรื่อยมา
ความเจ็บความช้ำของวันเวลา
รอวันเวลาฝังกลบ ทิ้งไป
23 มกราคม 2552 00:30 น.
ณ.คลองฉวาง
คนแห่บูชาต่างคนศรัทธาในพระเจ้าองค์ใหม่
ยอมขายหัวใจ วิญญานและความศรัทธา แลกมาบูชา
เขาเรียกพระเจ้าพระเจ้า องค์ใหม่ พระเจ้าเงืนตรา
เอาเปรียบกดขี่ บดบี้ ย่ำยี บีทา แต่คนศรัทธา
ผู้มีเงินตรา ต่างคนบูชา ศาสดาองค์ใหม่
22 มกราคม 2552 20:24 น.
ณ.คลองฉวาง
จากดินแดนแผ่นดินท้องถินเกิด
ที่กำเนิดเป็นคนขึ้นมาได้
เขาเมืองกรุงเมืองฟ้าศิวิไลซ์
หวังให้ใครมากมายสบายกัน
เคยทำนามองไปเห็นฟ้ากว้าง
นกกระยางโฉบกินปลาในแหล่งน้ำ
ปี่ซังข้าวแว่วเสียงสุดชื่นช่ำ
แสนสุดช้ำต้องจากทุกอย่างไป
นาที่มีกลายเป็นที่รกร้าง
หวังจะสร้างใหม่มิอาจจะทำได้
ธรรมชาติเดี๋ยวนี้มันเปลียนไป
อีกหนี้สิน มากมายมาประดัง
ตัดสินใจขึ้นรถไฟด้วยความหวัง
จะมีทางลืมตาอ้าปากได้
จุดมุงหมายคือเมืองฟ้าเมืองกรุงไกล
คงจะมีงานให้เราได้ทำ
ถึงเมืองกรุงมุงหวังหารายได้
ไปสมัครงานหลากหลายยังสิ้นหวัง
เหงื่อหยาดหยดรสรินสิ้นกำลัง
ยังเรายังไม่ได้งานเลย
นั่งสิ้นหวังข้างทางบาทวิถี
ทำอย่างไรดีกับชีวิตวันข้างหน้า
ลองอีกทีโอกาสต้องมีมา
ต้องรีบหางานให้ได้มีเงิน
เดินสมัครหางานอยู่หลายที่
ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้
บางครั้งน้ำตาตกช้ำชอกใจ
ถูกเขาหลอกเงินไปไม่รู้ตัว
ทำไมไม่เป็นอย่างที่คาดเอาไว้
เมืองศิวิไลซ์ โหดร้ายกว่าที่จะหวัง
หมดเรี่ยวแรง หมดเงิน หมดกำลัง
ล้มลงนั้งสิ้นหวัง กลางเมืองกรุง
22 มกราคม 2552 20:01 น.
ณ.คลองฉวาง
เสียงปืนปังที่ท้ายหมู่บ้านเรา
เห็นเพื่อนเก่านอนจมเลือดตาย
เขานั้นไปห่างไปจากหาย
เปลียนแปลงกลับกลายเป็นผู้ก่อการ
ใครนั้นเปลี่ยนแปลงเพื่อนเราคนเก่า
เขาเปลี่ยนเพื่อนเราให้เป็นคนใจร้าย
เพื่อนเก่าเรานั้นยัดเยียดความตาย
ให้กับคนดีมากมายที่เคยกระทำ
ครูคนที่สอนลูกหลานเขานั้น
เพื่อนของฉันก็ฆ่าเสียจนตาย
เหี้ยมโหดร้ายมากจนเกินไป
ใครหนอใครเป็นผู้นำชักพา
ก่อนเคยอยู่ด้วยรักและอารีย์
ไม่มีแบ่งแยก ชาติ ศาสนา
มีงานอันใดเราต่างรวมออกมา
แสนสุขหนักหนาหลายปีก่อนนั้น
แต่มาบัดนี้เหมือนมีผีร้าย
สิงสู่หัวใจของเพื่อนของฉัน
เกิดมาชาติใหม่ขอเป็นเพื่อนกัน
อยู่ปลายด้ามขวานแผ่นดินของไทย
ฉันขออำลาด้วยความอาลัย
ถึงคิดอย่างไร เคยเป็นเพื่อนกัน
เหตุการร้ายหลายปีที่ผ่าน
ขอเถอะสวรรค์ ขอสันติภาพ
21 มกราคม 2552 20:22 น.
ณ.คลองฉวาง
วิญญานละทิ้งร่างกายจากไป
นอนหงายกลางหลุมเถ้าธุลี
ดินกลบหน้ากายาข้าวันนี้
ไม่นานวิญญานต้องเดินทางไกล
ไปสู่ดินแดนพิพากษา
พรห์มมา หรือว่าเพราะเจ้าองค์ไหน
ที่เคยทำเลวเพราะไม่ได้ตั้งใจ
อย่าพา ข้าไปลงนรก อเวจี
พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรดเมตตา
เลื่อนคำ พิพากษา วิญญานข้าเสียใหม่
ขอเกิดอีกครั้งมีชีวิตที่สดใส
ไม่ใช่เลวร้ายอย่างที่แล้วมา
เกิดในสังคมที่เสื่อมทราม
ชะตาซ้ำเติมให้ทุกท่วมทวี
ด้วยจิตของใจที่อ่อนสิ้นดี
ชีวิตข้านี้จึงเป็นคนเลวร้าย
ใครละใคร ถ้าไม่ใช่ท่าน
ที่กำหนดโชคชะตาให้เป็นอย่างนี้
พระผู้เป็นเจ้าให้เวลาเท่ากันเพียงแค่นี้
แต่ให้ชีวีทุกทน กับฉัน
เมตตา ใช่ใหม ข้าสู้ไม่ไหว อดทนไม่พอ
ข้าขอ ตัดพ้อ พระผู้เป็นเจ้าให้ไม่เท่ากัน
ดินกลบหน้ามันถึงเวลาพิพากษาฉัน
ในความเป็นธรรมในโลกใบนี้นั้นมีหรือไม่
หน้าส่วนตัว
845
