8 กุมภาพันธ์ 2545 12:57 น.
ณธีร์
เคยเห็นใหม ช้างในเมือง เดินเซื่องเศร้า
ดวงตาเหงา คิดถึงบ้าน สงสารเหลือ
วานช่วยกัน เกื้อหนุน ช่วยจุนเจือ
อย่าให้เหลือ แต่ซาก เพราะตรากตรำ
ทำไมหนอ คนเรา ถึงโหดร้าย
เห็นแก่ได้ ทรมาณ สัตว์ต้อยต่ำ
ถือกำลัง ข่มเหง ไม่เกรงกรรม
ช้างชอกช้ำ เพราะเหตุใด ให้คิดดูฯ
7 กุมภาพันธ์ 2545 16:48 น.
ณธีร์
ความคิดถึง ล่องลอย บนฟากฟ้า
เดินทางผ่าน ทุ่งนา ผ่านป่าเขา
ฝากคิดถึง เกาะก้อนเมฆ มาเบาเบา
ลมหายใจ รดเป่า ให้เจ้าลอย
ล่องลอยไป ไกลสุดหล้า ขอบฟ้าเขียว
ความกดต่ำ กระหน่ำเกลียว ให้กลายฝอย
กลั่นตัวเป็น หยดน้ำ ร่ำประปรอย
กลายเป็นเม็ด ฝนน้อย ผลอยหล่นริน
ความคิดถึง ล่องลอย บนฟากฟ้า
กลายเปียกปอน อ่อนล้า หมดแรงสิ้น
โดนความกด อากาศต่ำ นำลงดิน
ลมหายใจ ฉันคงสิ้น รินน้ำตา...
7 กุมภาพันธ์ 2545 15:07 น.
ณธีร์
เมื่อทองกวาวระบัดดอกออกสะพรั่ง
บอกความหวังและความฝันอันปรารถนา
ละอองหมอกเบาบางพริ้วพร่างตา
เป็นสัญญาว่าสอบอยากปลอบใจ
อีกครั้งหนึ่งจากหน้าฝนจนหน้าหนาว
ช่อทองกวาวกระซิบเสียงจากเชียงใหม่
มากับรักรักก็พรากเธอจากไป
เราก็ไกลกันเล่นเล่นจนเป็นจริง...
7 กุมภาพันธ์ 2545 12:00 น.
ณธีร์
มือน้อยนั้น สั่นไหว ในยามดึก
เปิดบันทึก ไดอารี่ สีแดงสด
บันทึกฝัน ฝันหวาน อันงามงด
ที่ปรากฏ ครั้งที่ เรามีเรา
เริ่มละคอน ฉากแรกที่ มีความหมาย
กลางหาดทราย สายลม สองเราเหงา
ฉันใส่เชิ้ต แขนยาว ไทค์สีเทา
กอดเจ้าสาว ที่กลัวฝน จะเปียกปอน
เธอดอกไม้ พลาสติก แสนเจ้าชู้
แต่ทั้งรู้ ก็รัก ยากจะถอน
เมื่อความรัก สีดำ ทำร้าวรอน
แล้วละคอน ฉากสุดท้าย ก็ตามมา
ด้วยรักและ ผูกพัน ที่ฝันใฝ่
ที่แล้วก็ แล้วไป กันเถิดหนา
บันทึกหน้า สุดท้าย ตัดใจลา
แล้วน้ำตา ก็ซึมหาย ในเสียงเพลง.
7 กุมภาพันธ์ 2545 09:07 น.
ณธีร์
เรียบง่าย งดงาม
ดอกหญ้า ริมน้ำ
ไหวตาม ลมพา
เฉกชี วิตเรา
เร่าร้อน โลภา
ปล่อยวาง รู้ค่า
พบพา สุขธรรมฯ
หน้าส่วนตัว
777
