17 สิงหาคม 2548 16:46 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
สิทธิ์รัก
เขียนถึงคนพบกันในวันนี้
คงไม่มีวาสนามาอีกหน
พบเพื่อพรากจากเพื่อช้ำจำต้องทน
ดั่งเม็ดฝนหล่นดินแล้วสิ้นไป
เปรียบสายลมโลมลูบจูบเรือนร่าง
แล้วพัดห่างเพียงนึกรู้สึกได้
แอบสับสนหม่นหมองเรื่องของใจ
เคยอ่อนไหวก็เป็นเช่นผ่านมา
รอยยิ้มตอบมอบฝากมากพอแล้ว
ใจโพยแผ่วทราบซึ้งถึงคุณค่า
หลงพิงพักรักง่ายเพียงสายตา
ยังดีกว่าไร้สิทธิ์คิดรักเธอ ฯ
แม้ได้รักเธอแค่สายตา ยังดีกว่าไม่มีโอกาสที่จะรักเธอ
17 สิงหาคม 2548 16:42 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
คิดถึง
ความห่างเหินเดินทางอย่างเงียบเงียบ
ใต้ฟ้าเรียบมีเธอจึงเพ้อฝัน
พบผู้คนมากมายหลายร้อยพัน
แต่ใจนั้นซ่อนเหงาอย่างเข้าใจ
ยอมถูกขังฝังร่างกลางเหวรัก
หลบพิงพักด้วยฝันวันอ่อนไหว
สุขเล็กน้อยคอยหนุนอุ่นละไม
คิดถึงใครคนนั้นวันจากมา
ในวันนี้รู้ฤทธิ์ความคิดถึง
เกินฉุดดึงห้ามใจที่ใฝ่หา
เหมือนอยู่แคว้นแดนมนต์สนธยา
มีภูผากลั้นไว้ก็ไม่ฟัง
บอกหัวใจทนได้ทนไปก่อน
รอวันย้อนกลับคืนฟื้นความหลัง
รักษาใจไม่แหว่งแวงระวัง
คืนสู่รังพิงพักบอกรักเธอ
17 สิงหาคม 2548 16:37 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
รักไม่แน่นอน
ช้ำหัวใจในวันที่ฝันดับ
ทนยอมรับชีวิตความผิดหวัง
กลัวหนาวเหน็บเจ็บร้าวเฝ้าระวัง
รักเรายังผันแปรไม่แน่นอน
คอยประคองสองใจไว้ปานแก้ว
หล่นเสียแล้วร่วงผบกระทบขอน
มลายแตกแหลกสิ้นเกลื่อนดินดอน
บทละครการลาเพียงนาที
คำคำเดียวเกี่ยวสัมพันธ์ฉันเธอขาด
สายฟ้าฟาดกลางใจในวันนี้
จบสิ้นแล้วแววหวังดั่งเคยมี
น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มไหลลง
ถูกหรือผิดปิดปากไม่อยากเอ่ย
ความคุ้นเคยปลิวหายคล้ายฝุ่นผง
แอบวาดหวังทางใจไว้มั่นคง
หากซื่อตรงแล้วช้ำพร้อมทำใจ
หน้าส่วนตัว
716
