19 สิงหาคม 2548 10:59 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ขอพบเธออีกครั้ง...ได้ไหม ?
นั่งขีดเขียนเรื่อยไปไร้คนอ่าน
กับสำนวนด้านด้านผ่านปลายหมึก
ฉันไม่ใช่กวีที่ล้ำลึก
ความรู้สึกคิดถึงจึงเขียนไป
รักแล้วห่างร้างลาพาใจเหงา
เจ็บปวดร้าวเพ้อบ่นทนไม่ไหว
อยากให้รู้สักนิดสิทธิ์ของใจ
ฉันทำได้เพียงรำพึงคิดถึงเธอ
คืนเดือนดับสับสนคล้ายคนบ้า
ยอมรับว่ารักมากปากพร่ำเพ้อ
สิ่งที่หวังของใจขอได้เจอ
เพียงพบเธออีกครั้งดังรอคอย
จะบอกรักแม้ใจเธอไม่ชอบ
จะเฝ้ามอบรักให้ไม่ท้อถอย
รู้ความหวังดังเดือนที่เลื่อนลอย
ยากจะสอยโน่มลู่ลงสู่ดินฯ
19 สิงหาคม 2548 10:57 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ห่างไกล
เพียงแรกพบสบพักตร์หลงรักแล้ว
ยิ้มพรายแพรวสดใสใบหน้าหวาน
แม้นองค์เทพธิดาฟ้าวิมาน
ก็มิปานหนึ่งน้องที่มองมา
ฤาจำแลงแกล้งชายภายในโลก
ให้วิโยคโศกตรมเพียงชมหน้า
หากรู้ซึ้งถึงทรงองค์รามา
คงทอดทิ้งสีดามาหานาง
เทพารักษ์ผ่ายผอมพบจอมขวัญ
สุริยันแย้มงามยามฟ้าสาง
ยอมพ่ายแพ้แก่น้องด้วยสองปราง
แสงเลือนลางหลบเจ้าเข้าเมฆา
นางอัปสรพริ้มเพราแกล้งเย้าหยอก
ไม่มีหรอกหลงรักกับยักษา
ยามคืนค่ำช้ำหมองนองน้ำตา
อสุราอย่างฉันนั้นห่างไกลฯ
17 สิงหาคม 2548 16:56 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
เก็บตำรา
ข่าวจากนาว่าพ่อทอสังขาร
สู้ทำงานตรากตรำกลำแดดฝน
ลำบากกายผ่ายผอมเหนื่อยยอมทน
หวังให้คนอยู่ไกลได้เล่าเรียน
เหมือนถ้อยคำซ้ำเติมเริ่มหวั่นไหว
ตัดสินใจหยุดธารการอ่านเขียน
ไม่หลบลี้หนีห่างรอยทางเกวียน
เมื่อเปลวเทียนแห่งใจใกล้มอดลง
ลมหนาวเหน็บเก็บตำราน้ำตาตก
ภาพลูกนกจากไพรไกลจนหลง
ขอกลับคืนฟื้นใจให้มั่นคง
สู่บ้านดงซึมซับรับราตรี
กลับถิ่นฐานบ้านดอนผ่อนแรงพ่อ
คอยสานต่อแนวทางเคยห่างหนี
ช่วยหว่านดำทำนาพลิกธานี
แม้ไม่มีปริญญามาบ้านเรา
17 สิงหาคม 2548 16:53 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ห่วงดาว
ลมพัดโหมโรมเร้าเข้าหน้าหนาว
มองดวงดาวใจหวั่นแอบฝันถึง
กลัวรักลอยคอยเก้อเพ้อรำพึง
ดาวดวงหนึ่งห่างไกลใจระแวง
ดาวกระพริบริบหรี่พี่ไหวหวั่น
วอนเพ็ญจันทร์แว่วยินช่วยสิ้นแสง
ส่องสกาวดาวจ้าอย่าอ่อนแรง
หรือกลั่นแกล้งหยอกเย้าให้เราตรม
ดาวล้าแรงแสงจางลางสังหรณ์
กลัวดาวจรจากใจให้รักขม
เห็นดาวตกอกเอ๋ยเคยเชยชม
ยิ่งระทมห่วงดาวสาวบ้านนา
แจ่มจรัสพลัดพรากจากที่อยู่
โปรดรับรู้คนเศร้าเฝ้าห่วงหา
ดาวอย่าร่วงหล่นไปไกลลับตา
หวนกลับคืนสู่ฟ้าเถิดหนาดาว
17 สิงหาคม 2548 16:49 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
พักใจ
เหนื่อยเหลือเกินเดินทางระหว่างรัก
อยากเอนพักเก็บใจเอาไว้ก่อน
กี่ราตรีกี่หนาวความร้าวรอน
สาวภูธรแกล้งหลอกบอกรักจริง
แอบหลบลี้หนีห่างอย่างพ่ายแพ้
เหลือไว้แต่รอยหมองจากน้องหญิง
เฝ้ามอบรักฝากใจไว้พักพิง
กลับโดนทิ้งชอกช้ำอยู่ลำพัง
พเนจรรอนแรมแกมความเศร้า
เก็บเรื่องราวรักจบกลบดินฝัง
รักษาใจให้ฟื้นคืนสู่รัง
น้ำตาหลั่งรินไหลให้เบาบาง
หลับพักผ่อนอ่อนล้ามาพอแล้ว
เสียงใจแว่วรอฝันวันฟ้าสาง
ให้เหลือความทรงจำช้ำสีจาง
ก่อนเดินทางหารักมาพักพิง...
หน้าส่วนตัว
816
