18 มีนาคม 2546 07:03 น.
ณัฑกาล
ก่อนที่จะจากไป
ทำอะไรให้ฉันสักอย่างนะคนดี
โอบกอดครั้งสุดท้ายในคืนนี้
ก่อนที่เธอคนดีจะจากลา
จะเก็บความรู้สึก ดี-ดี ไว้
ความอบอุ่น ละมุนละไม...ที่โหยหา
จะจำไว้ ครั้งหนึ่ง ฉันได้รับจากเธอมา
ขอให้เธอรับรู้ว่า....
เธอยังมีค่าในหัวใจ
แต่เธอไม่ต้องกังวล
ฉันจะไม่ทำให้เธอสับสนหรือร้องไห้
ฉันจะยิ้มไห้เธอวันจากไป
แม้ข้างในจะขมขื่นแทบตาย
รู้ไหม...ฉันยินดี
17 มีนาคม 2546 07:51 น.
ณัฑกาล
ไม่อาจยกสิ่งใดมาอ้างเอ่ย
เพราะไม่มีสิ่งใดเลยที่เหมาะกับฉัน
ฉันไม่เหมือนดอกไม้...ไม่ใช้แสงตะวัน
ไม่อาจเป็นลมหายใจหรือความฝันให้ใคร
เป็นแค่เพียงคนธรรมดา
หากเธอไม่ปราถนา..ก็ไม่หวั่นไหว
หากจะโกรธที่ฉันไม่ได้ดั่งใจ
ก็ไม่เป็นไรไม่ว่ากัน
เพราะไม่อาจเปลี่ยนตังเองเพื่อใคร
ไม่อาจฝืนอะไรที่ไม่ใช้ตัวฉัน
ไม่หวานดังดอกไม้ไม่อบอุ่นอย่างตะวัน
ถ้ามันเป็นเหตุผลที่เราจะต้องเลิกกัน
ถ้าเป็นเพียงแค่นั้น.....ก็ตามใจ
17 มีนาคม 2546 07:41 น.
ณัฑกาล
ไม่รู้ว่าเธอเชื่อไหม
ว่าความรู้สึกในหัวใจของคนคนนี้
มันยังเหมือนเดิม
ไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะคนดี
กับความรู้สึกที่มีในหัวใจ
เบื่อ..แววตาและเสียงนี้หรือเปล่า
เบื่อ..คำพูดเก่า-เก่าของคนนี้ไหม
อยากบอกว่ารักเธอ
ซึ้ง-ซึ้ง อย่างนี้ตลอดไป
ไม่ว่านานเพียงใด
ฉันจะไม่เลี่ยนไป
เปลี่ยนใจไปจากเธอ
17 มีนาคม 2546 07:29 น.
ณัฑกาล
จับมือกันไว้
เดินไปด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง
ใช้ความฝันเป็นแรงผลักดันให้ถึงที่หวัง
ใช้ความรักของผองเพื่อนเป็นพลัง
ให้เธอเดินไปยังจุดหมายปลายทาง
ฉันจะอยู่กับเธอตรงนี้
ไม่ว่านานนับปีจะเคียงข้าง
จะเป็นกำลังใจ..เติมเชื้อไฟตลอดทาง
จะถนอมหัวใจบาง-บาง
เก็บไว้ข้าง-ข้าง
ความผูกพัน
จะกอดคอกันไปในวันที่ลึกซึ้ง
เพื่อนจะยังเป็นที่หนึ่งในความฝัน
แม้วันเวลาจะนำพาให้ไกลกัน
แต่ความผูกพันจะยังคงไม่ขาดสะบั้น
แม้ห่างไกล
16 มีนาคม 2546 08:33 น.
ณัฑกาล
คร่ำครวญ.......โหยหา
ไขว่คว้า....ไม่อาจต้อง
ใกล้กว่า.....แค่สายตามอง
กี่เสียงก้อง.....ก็ไม่ได้ยิน
ลาแล้ว......ลาไกล
ลมหายใจ.....สูญส้น
วิญญาณ.....โบกโบยบิน
ร่างฝังดิน.......จมเรื่องราว
คนอยู่......ยังโหยหา
รินน้ำตา.....ใจเหน็บหนาว
ทรมาน.....ไปนานยาว
เจ็บร้าว....เหมือนตายทั้งเป็น
หน้าส่วนตัว
673
