7 สิงหาคม 2549 23:31 น.
ดอกดาว
ที่ว่าง และ กาลเวลา
ในห้วงฟ้า ห้วงฝัน ห้วงน้ำใส
ห้วงห่วงหา อาทรเอื้อ ห้วงเยื่อใย
ห้วงหัวใจดวงนี้ ... มีเพียงเธอ
พื้นที่ในหัวใจ
ไม่เคยเปล่าว่างร้างไร้หรือเพลินเผลอ
ปัดกวาดเช็ดถู ดูแลรอยฝัน ครบครันเลิศเลอ
รอเพียงพบเจอะเจอ ... คนในหัวใจ
เตรียมห้องหับรับรอง รองรับฝัน
ความผูกพัน ลึกล้ำดื่มด่ำฝันใฝ่
รอเธอก้าวเข้ามาก่อนใครใคร
คอยเธอซบอาบอุ่นไอ ... ในห้องนี้
ยอมให้เธอยึดครอง "พื้นที่" ทั้งหมด
ฝันใสสดอุทิศวาดปรารถนาระบายสี
กล่อมบรรเลงเพลงปลอบขวัญให้ฝันดี
พร้องดนตรีในพื้นที่นี้ ...
มีเพียงเธอ - ไม่มีใคร
ที่ว่าง และ กาลเวลา
คืนคุณค่าสง่างามความฝันใฝ่
ถนอมแนบแอบอิงขึ้นหิ้งใจ
หวังเพียงให้เธอเป็นสุข ทุกวันคืน
อธิษฐานดวงดาว
ณ พื้นที่พร่างพราวดาวดาษดื่น
ห้อมฝันสวยด้วยรักจักหยัดยืน
ปรารถนาเธอชุ่มชื่น ... ยามตื่นตา
เป็นที่ว่าง และ ห้วงกาล
ซ่อนอ่อนหวานแว่วคำรักจากคุณค่า
อยู่ที่นี่ ที่หัวใจ ในห้วงเวลา
"พื้นที่" นี้มีเธอก้าวเข้ามา ... เท่านั้นพอ.
6 สิงหาคม 2549 14:07 น.
ดอกดาว
ฟ้าอรุณ
อุ่นละมุนละไมไมตรี
แดดยิ้มหวาน
พลิ้วระลอกสายหมอกหม่นปกสายธาร
น้ำตาฟ้าอ้อนวอนร่ำขาน ...
อาลัยดาว
ที่หม่นมืด ...
มิอาจยืดกาลราตรีที่เหน็บหนาว
ลาจันทร์นวลหวนไห้ ...
ใจเจ็บร้าว
จืดจางคราวคืนหมอง ...
ปองปรารถนารมณ์
พบรัก ...
ทักทายรู้จักดอกไม้บานบนลานใจ
หว่านอุ่นไอความสุขสม
สบตาเธอเอ่อน้ำตารับเอื้ออาทร
ความชื่นชม
กอดซบห่มอกอุ่น ...
ละมุนละไม
อาบไออุ่นโอบเอื้อ ...
ผีเสื้อบินร่อนกางปีกบางสดใส
หวานสายแดดแสดผ่องทองอุไร
สาดส่องหล้าราวโลมไล้หัวใจพลี
จากกลีบกรุ่นบางเบา
ราวเงาละเอียดอ่อน
ผลิเผยซ้อนซ่อนห่วงใยไว้ ณ ที่นี่
รักจักถักทอก่อร่าง
สรรค์สร้างพร่างพราวเรื่องราวดีดี
ปรารถนาวอนโลกใบนี้ ...
สื่อสารแสงสีแห่งความมีน้ำใจ
ได้พบเจอ ... อีกครั้ง
หวังบันดาลฝันใสใส
คืนสุขสว่างกระจ่างทางก้าวย่างไป
หนทางแสนไกลสักแค่ไหนก็จะมิระทดท้อ ...
เพราะพบเธอ - คนดีของหัวใจ
และในความทรงจำ
ฟ้าอรุณ ...
อุ่นกลีบกรุ่นละมุนฝันดอกไม้
ล้างร้างราคราคืนค่ำ
เริ่มต้นชีวิตใหม่
ใสใสหวานละไมในทุกถ้อยคำ
ชะล้างใจช้ำ ... พบชื่นฉ่ำ
คลายกล้ำกลืน
อย่างชุ่มชื่นทรวง.
30 กรกฎาคม 2549 20:22 น.
ดอกดาว
คืนฟ้าหม่นหมอง
น้ำตานอง ... ผวา
ราตรีที่ผ่านมา
ฝันเลือนพร่า ...
ไม่มีชื่นใจ
ตื่น ...
แดดแยงแสง ... แรงร้อน
ยังขาดความอบอุ่นอ่อนอ่อน ... อ่อนไหว
ไม่เคยได้พบสิ่งละมุนละไม
เพราะไม่เคยมีใครข้างเคียง
ยามสาย
ดอกไม้เบิกบานเริงราย ...
ยังเหมือนไร้สรรพเสียง
รวดร้าวสายแดดแผดเผาแสงเรียง
คล้ายเพียงผลาญใจแห้ง ...
โรยรา
เที่ยง ...
เปรี้ยงแดดร้อนอ่อนล้า
ยังเจ็บแสบแทบหลั่งน้ำตา
อ้างว้าง ...
ทางข้างหน้าเหมือนไม่มีใคร
เย็นย่ำ ...
คืนค่ำเยือนแล้ว ...
ยังหวั่นไหว
ผวาอีกคราวนะ ... หัวใจ
อยากมีเธออยู่ด้วยได้ไหม ...
ให้ชื่นใจในวันแล้งโรย
ก่อนหลับตาฝัน ...
หน้าเธอพลันลอยมา ...
ชะล้างแห้งโหย
ฝันดี ...
เพียงน้ำมนต์หล่นโปรย
อยากให้ฝันชื่นโชย ...
มีเธออยู่ในหัวใจ
เป็นนิรันดร์.
1 กรกฎาคม 2549 21:47 น.
ดอกดาว
คืนที่ฟ้าไร้ดาว
หนาว ... น้ำฝนหล่นปนเปื้อน
น้ำตา ... พร่าเบลอเลอะเลือน
มองเหมือนฝุ่นฝ้าม่านบัง
ฟ้าร้อง ก้องกู่ ดังสนั่น
หัวใจไหวหวั่นตามฟ้าสั่ง
ข้างกายเดียวดาย ... ห้วงภวังค์
ยังหวัง ... เธอจะมาเคียงกัน
หากมีเธอตรงนี้สักคน
ใจที่สับสนคงคลายร้าวที่หนาวสั่น
ใกล้ใกล้ ... กระแสใจสื่อถึงความผูกพัน
เหมือนอ้อมกอดความฝัน ...
เหงานั้นคงมลาย
แต่ไม่มีเธออยู่ตรงนี้ ...
ใจยังเจ็บเกินกว่าที่แผลคิดถึงจะจางหาย
ซ้ำซ้ำ สำนึก ตรึกย้ำ ความเดียวดาย
จมอยู่กับความหมาย ...
อะไรๆ เพียงลำพัง
คืนที่ฟ้าไร้ดาว
หนาว ... คิดถึง และปรารถนาหวัง
ม่านฝน ปนเปื้อนเหมือนบดบัง
ฟ้าสั่ง ... ไร้คนคอยเคียงข้าง - ช่างเดียวดาย
รอเพียงวันมีเธอเคียงกัน
สร้างฝันสรรค์สิ่งใหม่ด้วยความหมาย
ล้างช้ำบาดแผลให้เจ็บคลาย
แม้ฝนจะหล่นสักกี่สาย ...
แม้ดาวจะไม่มี.
21 มิถุนายน 2549 23:28 น.
ดอกดาว
ท่ามกลางคนเหงา - เธอเหงาไหม
แวดล้อมคนกลุ่มใหญ่ - เธอเหน็บหนาว
กับเรื่องเล่าฟุ้งซ่าน - ผ่านเรื่องราว
ขานกล่าวชีวิต - ผิดแผกใจ
คือ ...
ความเดียวดาย ... ของผู้คน
คล้ายสุขล้นทดแทน
เพื่อชดเชยสิ่งฝันใฝ่
เหงาหรือเปล่า?
กับเรื่องราวความเป็นไป
ที่ใครใครเล่าขาน ...
การเป็น "ตัวตน"
ฉาบกับชีวิต อันสวยผาด
เด่นผงาดกลางฟ้า เวหาหน
รอยยิ้ม - เปื้อนจริต แต่งแต้มปลอมปน
ละลายล้นแหลกเหลว เปลวราคี
หันมาถามฉันหรือ - เหงาไหม
ลำพัง เพียงใจ เปรมปรี่
หลั่งไหล ถ้อยรส บทกวี
ตามวัตถุดิบที่มี ... แหล่งของใจ
ไม่มีคนเคียงข้างมากมายนัก
แต่รู้จักรักลึกซึ้งซึ่งอ่อนไหว
เงียบงัน ...
แต่มีคนหลากหลายความเป็นไป
เปิดสิ่งใหม่ใหม่
ให้เรียนรู้ทุกเส้นทาง
มิได้ต้องแตะตาน่าสนใจ
โหยหาอันใดเล่าหนอ ...
เพียงพอจะเสกสร้าง
มิมีจริต ปรุงคิด ตกแต่งอำพราง
ให้แตกต่าง ผิดแผก จากเคยเป็น
เป็นธรรมชาติ - ธรรมดา
เหมือนกับว่า
โดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยวสุดเข็ญ
แต่เป็นจุดมุ่งหมาย
ของเส้นทางเพียงลำพัง
หวังความร่มเย็น
สะอาดปราศเน่าเหม็นคลุกราคี
เดียวดาย - ลำพัง
จุดหวังช่างต่างกัน ...
ต่างศักดิ์ศรี
เธอเด่นล้ำราวค่าดาว
พราวตามี
ฉันสงบเพียงพอดี
จะมิคว้าสิ่งใด
สุขฉัน กับ สุขของเธอ
เป็นจุดหมายต่างกันเสมอ ...
ที่เลือกได้
ขอฉันเดินทางห่างการดิ้นรน
คว้าอะไร อะไร
เธอจะมีมากเพียงไหน ...
แล้วแต่ใจของเธอ
ท่ามกลางคนเหงา - เธอเหงาไหม
เธออาจตอบว่า ไม่ ... ยังดีอยู่เสมอ
มีคุณค่าต่อสายตาสังคม
สะสมอารมณ์ปรนเปรอ
สิ่งต่างๆ บำรุงบำเรอ
แสนสุขล้นในใจ
ถามฉันหรือว่า - เหงาหรือเปล่า
ฉันก็ตอบแบบเก่าเก่าว่า ไม่
ชีวิตดำเนินเรียบง่าย
งดงามตามทางไป
ตามแต่ฟ้าจะขีดไว้ ...
อย่างเพียงพอดี.
หน้าส่วนตัว
1131
