11 กุมภาพันธ์ 2556 22:32 น.
ดอกบัวผลิบาน
ธรรมชาติ จรรโลงโลก ให้งดงาม
ฟ้าสีคราม หมู่เมฆขาว ราวดั่งฝัน
หมู่วิหก ผกผิน ท้าตะวัน
หัวใจฉัน นั้นมีเธอ เคียงข้างกาย
ธรรมชาติ สร้างเธอ มาเคียงคู่
แต่กลับอยู่ ไม่นาน ก็ห่างหาย
ดั่งน้ำค้าง เมื่อเจอแสง ก็จางคลาย
เป็นดั่งสาย ลมพัด มิหวนคืน
7 กันยายน 2555 11:13 น.
ดอกบัวผลิบาน
อสุภะ เป็นอารมณ์กรรมฐาน
พิจารณา เป็นฐานความไม่เที่ยง
พิจารณาซากศพที่มิอาจหนีเลี่ยง
กายนี้ไม่เที่ยงต้องตายกันทุกคน
ร่างกายนี้สวยสดก็หาไม่
มีแต่สิ่งปฏิกูลไร้ค่าอยู่ทุกที่
กายนี้ต้องแตกสลายลงอยู่ดี
มิอาจหนีสภาพความเป็นจริง
7 กันยายน 2555 00:38 น.
ดอกบัวผลิบาน
ดอกหญ้า....หยอกเย้า
กระเซ้าเริงร่ากับสายลม
ใบไม้....โต้สายลม
เริงระบำในสายธารา
นกน้อย...บินว่อน
บินร่อนกับเมฆขาว
ดารา....พร่างพราว
เริงระบำ ณ ยามราตรี
พระจันทร์..ฉายแสง
เป็นเวทีแห่งแสงสี
พระอาทิตย์...โผล่พ้นราตรี
ตื่นเถิดหนา...เช้าวันใหม่
น้ำค้าง...กระพริบพราว
ราวดั่งเกล็ดอัญมณี
ธรรมชาติ...ช่างแสนดี
ประโลมโลก...ให้มีชีวา
ดวงจิต....ยังตรึงตรา
กับธรรมชาติ..ผู้อ่อนโยน
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem131454.html
หน้าส่วนตัว
3320
