19 มีนาคม 2547 16:48 น.
ตฤณ
ผ่านทางเดิมทางเดินเส้นทางเก่า
เคยคู่เขาเคียงข้างมิห่างหาย
ความผูกพันธ์ที่มีค่าแตกกระจาย
พร้อมกับปลายปากกาจรดลง
ไอดารี่เล่มนี้มีสีฟ้า
แต่ปากกาหมึกสีดำทำลุ่มหลง
แรกเรื่องบันทึกราวตัวบรรจง
พร้อมบทบาทเราสองคนตัวละคร
เศร้าเพราะรัก เหงาเพราะรักมาก่อนเก่า
เปรียบตัวเราคล้ายดังตัวอักษร
สร้างภาพ มโนฝัน ขั้นบทตอน
แต่บั่นทอนฉากสุดท้ายไม่คล้ายกัน
ตัวพระกับตัวนางยังคงอยู่
ยังคงคู่ความหวานคอยสานฝัน
แต่ฉากนี้มีนางรองข้องเกี่ยวพัน
ปกาศิตสิ่งสำคัญจากปากชาย
เขาเป็นแค่ คนเคย ..คนเคยรัก..
เขาเป็นแค่คนรู้จัก ..เคยมั่นหมาย..
เขาแค่คนเคยอยู่ข้างไม่ห่างกาย
เขาแค่คนมีความหมาย ..ในใจเธอ..
จากถ้อยคำที่ฉันนั้นได้ยินมา..
ถามความกล้าของหัวใจอยู่เสมอ
เขาอยู่ในฐานะอะไร ..สำหรับเธอ..
สำคัญไหมเมื่อพบเจอ ..ไม่แน่ใจ..
กระจ่างแล้วเมื่อตัวเขาเข้าแทนที่
แทนความรู้สึกดี ..แสนร้าวไหว..
แทนความฝัน แทนความรัก แทนห่วงใย
แทนความหมายของหัวใจทุกบทตอน
อักขระบรรยายบทสุดท้าย
จบลงได้ตามลายมือตัวอักษร
เห็นได้ชัดไม่สวยงามเหมือนเก่าก่อน
หลังลายมือกลับสะท้อน..ประกาย ..น้ำตา..
18 มีนาคม 2547 16:51 น.
ตฤณ
ฉันเสียใจ
เม็ดซายน์
เ สี ย ใ จ ! คำ เ ดี ย ว ที่ อ ย า ก บ อ ก
เ พ ร า ะ ไ ม่ อ ย า ก ช้ำ ช อ ก ไ ป ก ว่ า นี้
จ บ เ ถ อ ะ ! เ รื่ อ ง ร ะ ห ว่ า ง เ ร า พ อ กั น ที
ไ ม่ อ ย า ก เ สี ย น้ำ ต า เ พ ร า ะ เ ธ อ ค น ดี อี ก ต่ อ ไ ป
ฉั น เ จ็ บ ม า ม า ก พ อ
ต่ อ จ า ก นี้ ไ ม่ ข อ อ ยู่ ใ ก ล้ ใ ก ล้
ทั้ ง ที่ จ ริ ง ฉั น ค น นี้ ยั ง ห่ ว ง ใ ย
แ ล ะ ยั ง รั ก เ ธ อ ม า ก ก ว่ า ใ ค ร ใ ค ร
แ ต่ ถ้ า ยั ง ไ ม่ ย อ ม ตั ด ใ จ ก้ อ ต้ อ ง เ สี ย น้ำ ต า
ลื ม ซ ะ เ ถ อ ะ สั ญ ญ า ที่ เ ค ย มี
เ พ ร า ะ ก า ร ก ร ะ ทำ ข อ ง เ ธ อ ค น นี้
มั น เ ห มื อ น ห ม ด ค ว า ม ห่ ว ง ห า
ถึ ง เ ธ อ ไ ม่ มี ใ ค ร แ ต่ ก า ร แ ส ด ง อ อ ก ท า ง แ ว ว ต า
มั น บ อ ก ว่ า ฉั น ไ ม่ มี ค่ า เ ธ อ ไ ม่ ห่ ว ง ห า อี ก ต่ อ ไ ป
เสียใจอะไรกัน
ตฤณ
แ ค่ คำ นี้ เ พี ย ง คำ เ ดี ย ว ใ ช่ ไ ห ม
เ สี ย ใ จ กั บ เ รื่ อ ง อ ะ ไ ร ใ ค ร่ อ ย า ก ถ า ม
ไ ม่ ว่ า จ ะ ช้ำ ช อ ก กั บ สิ่ ง ไ ห น ใ ด ใ ด ก็ ต า ม
ก็ น่ า จ ะ ส อ บ ก็ น่ า จ ะ ถ า ม กั น สั ก ที
สิ่ ง ที่ เ ธ อ เ ก็ บ ไ ป คิ ด แ ล ะ ร้ อ ง ไ ห้ อ ยู่
ดู ก็ รู้ ว่ า ไ ม่ ไ ว้ ใ จ กั น เ พี ย ง เ รื่ อ ง เ ท่ า นี้
เ ค ย คิ ด บ้ า ง ไ ห ม ถ้ า เ ยื่ อ ใ ย ฉั น ไ ม่ มี
จ ะ ท น อ ยู่ กั บ เ ธ อ เ พื่ อ เ ซ้ า ซี้ กั น ทำ ไ ม
บ อ ก ใ ห้ ฉั น ลื ม สั ญ ญ า ค รั้ ง เ ก่ า ก่ อ น
อ ย า ก จ ะ ย้ อ น ถ า ม เ ธ อ ล ะ ลื ม มั น บ้ า ง ไ ห ม
ใ น เ มื่ อ ตั ว เ ธ อ ลื ม ไ ม่ ไ ด้ ตั ว ฉั น ก็ ไ ม่ ไ ด้ โ ป ร ด เ ข้ า ใ จ
น่ า เ ถ อ ะ น ะ ก ลั บ ม า รั ก กั น ใ ห ม่ ใ ห้ แ ก้ ตั ว
*-*-*
9 กรกฎาคม 2546 13:53 น.
ตฤณ
ยังจำได้ไหมความรักของเรา
ทำไมเรื่องราวเก่า ๆ ไม่เคยจางหาย
กลับจะคอยซึมซับเท่าที่ความทรงจำของหนึ่งคนจะทำได้
หรือเพียงเพื่อคอยเตือนใจ เตือนตัวเอง
นานเท่าไรแล้วนะที่เราต้องห่างเหิน
ความหมางเมินอยู่ในรอยร้าวที่คว้างเคว้ง
ก้าวเดินสิบอกกับหัวใจตัวเอง
เก่งที่จะรัก ก็เก่งที่จะจบเอง เช่นกัน
9 กรกฎาคม 2546 13:43 น.
ตฤณ
เขาบอกว่าการที่เรายิ้มได้ทุกวัน
ทำให้ใจมีสีสรร มีความสุข
หรือบางทีเราอาจจะต้องเป็นทุกข์
เพราะรักนั้นทำร้ายความสุขของตัวเรา
จริงหรือเปล่านะ ที่เขาพูดกัน
มันทำให้ฉันอยากทดสอบมันเผื่อคลายเหงา
มีรักก็ดี ไม่มีก็ได้ สุดแต่ใครจะคาดเดา
ความรัก อาจ เคว้งเปล่า อ้างว้าง เปลี่ยวใจ
เชื่อคนอื่นทำไมกันนะ
บางทีตัวฉันควรจะเผื่อใจเอาไว้
รักเขาคนนั้นครึ่งหนึ่ง รักตัวเองครึ่งหนึ่ง ชั่งใจ
ดีกว่าเป็นไหน ไหน เอ๊ะหรือว่าใครจะแนะนำ
9 กรกฎาคม 2546 13:26 น.
ตฤณ
ง่ายดายจริงนะ..คำพูดจา
ออกจากปากมาก็ว่าง่ายหนักหนาแล้วสินะ
1 นาที บอกว่ารัก เดี๋ยวก็ทะเลาะกันต่อมา
แล้วยังงี้มันรักกันภาษาอะไร
อ่ะ . . เห็นเธอเดินไปกับอีกคน
บอกว่าเพื่อน ก็อืมพอทนเข้าใจไหว
ทีเราทำมั่ง ไม่ได้เลยหรือยังไง
เธอจะเอาแบบไหนคนเห็นแก่ตัว
ใช่แต่เธอนะที่มีสิทธิ์
ฉันก็สามารถดูได้จากดุลยพินิจไม่ได้ตาถั่ว
ไอ่จูงมือถือแขนแทบจะกอดกันรวบตัว
คิดหรือว่าฉันจะกลัวถ้าจะเลิกกัน
พอกันทีกับผู้ชายอย่างเธอ
ไอ่ที่เผลอรักเข้าไปน่ะมันแค่ไหวหวั่น
ไม่เป็นไม่ตาย ไม่เจ็บอะไรอย่ามามองกัน
ผู้หญิงไม่กล้าอย่างฉัน ก็ตัดสินใจเอง . . เป็น . .
หน้าส่วนตัว
818
