28 มกราคม 2547 15:06 น.
ตา-กลม
เธอเห็นฉันเป็นอะไร
ทำไมเฉยชากันอย่างนี้
บอกมาเลยว่าฉันมันไม่ดี
ไม่มีใครสักคนที่ต้องการ
ฉันมันแค่ผู้หญิงธรรมดา
ไม่มีจริตมารยาน้ำคำหวาน
ฉันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนาน
แม้ไม่หวานแต่ก็ทำด้วยใจจริง
19 มกราคม 2547 14:56 น.
ตา-กลม
จะตาม ตื้อเค้า ไปถึงไหน
ในเมื่อ เค้าจากไป มันก็นาน
เขาไม่รัก เราเหมือน ดังเมื่อวาน
มันไม่หวาน อีกแล้ว รักของเรา
ความห่างไกล มันก็ เป็นแบบนี้
มีคนใหม่ ก็เพราะ ใจมันเหงา
เกลียดใจตัว...เองที่ ยังโง่เขลา
ไม่ดูเงา ตัวเองว่า...เป็นเช่นไร
เค้าเคยบอก ว่ารัก เราน่ะหรือ
ยัยซื่อบื้อ รักเขา ไปทำไม
ในเมื่อเขา ไม่เคยคิด จะมีใจ
หักห้ามใจ รักตัวเอง คงจะดีกว่า.....มั้ง
8 มกราคม 2547 16:10 น.
ตา-กลม
เกิดเรื่องใหญ่ในจังหวัดทางปักษ์ใต้
เป็นเรื่องร้ายไม่มีใครเคยคาดฝัน
โรงเรียนถูกเผาวายวอดแค่ข้ามวัน
ดับไม่ทันกลายเป็นเรื่องน่าเศร้าใจ
คนอะไรทำไมช่างใจร้าย
มาทำลายชีวีที่สดใส
ทหารตำรวจต้องดับอนาจใจ
ทำไมต้องเรื่องร้ายถึงเพียงนี้
เด็กมาดูโรงเรียนยิ่งน่าเศร้า
มานั่งเฝ้าห้องเรียนที่ไม่มี
เด็กน้อย ๆ จะเรียนยังไงดี
ในเมื่อที่เรียนถูกเผาจนวอดวาย
น่าสงสรบรรดาญาติพี่น้อง
ร่ำร้องไห้เสียใจกับการตาย
การสูญเสียทหารไทยทั้งสี่นาย
เป็นเรื่องน่าสลดใจเมื่อได้เห็น
ทำแบบนี้เมื่อไรบ้านเมืองสงบสุข
มีแต่ทุกข์เหมือนตายทั้งเป็น ๆ
อยากเห็นเมืงไทยสงบร่มเย็น
ถ้าทุกคนไม่เห็นแก่ตัวมากเกินไป..........
5 มกราคม 2547 15:34 น.
ตา-กลม
จากกันไปเมื่อไม่นาน
เหมือนผ่านไปเป็นแรมปี
คิดถึงจัง คิดถึงเธอคนดี
คงต้องมีสักวันมาพบกัน
แล้ววันนี้ของเราก็มาถึง
เป็นวันนึงที่ฉันเฝ้าใฝ่ฝัน
ไม่เสียแรงที่คอยนับวัน
แล้วความฝันของฉันก็เป็นจริง
วันนี้ช่างมีความสุขจัง
เธอมานั่งข้างฉันและแอบอิง
มาเล่าสู่กันฟังในทุกสิ่ง
มันเป็นเรื่องจริงที่ผ่านมา
เธอเล่าเรื่องเพื่อนใหม่ให้ฟัง
ไม่เหมือนดังเพื่อนเก่าที่ห่วงหา
จำเป็นต้องอดทนคบกันมา
ดีกว่าเก็บตัวอยู่เดียวดาย
ดีใจนะที่เธอกลับมา
คำว่าเพื่อนของเราไม่จางหาย
มิตรภาพไม่มีวันถูกทำลาย
นอกเสียจากความตายจะมาเยือน.....
หน้าส่วนตัว
867
