6 สิงหาคม 2550 15:59 น.
ตาทึบ
ลมรำพันฝันรำพึงถึงราวฟ้า
พราวดาราแพรวดาวเดือนเคลื่อนหยอกเย้า
กายโหยให้ใจโหยหวนครวญลำเหงา
เศร้าแสนเศร้าเฝ้าประโคมโถมนินทรา
ดึกแนบดึกนึกแนบหน้าตาแววโศก
มือไกวโยกโบกลำนำคำกล่อมหล้า
จะรินเหงาเฝ้าเคล้าซบลบหยาดตา
เอื้อมดารามาร้อยเรียงเคียงเจ้านาง
ลมรำพึงถึงจิตเพ้อละเมอหวล
สายใจครวญล้วนภาพหลอนก่อนลาร้าง
เพราะค่ำนี้มีเพียงฝันอันเบาบาง
ผิวลางลางเริ่มล้าแผ่วแว่วลาไกล
ระบำเหงาเริ่มเข้าใกล้ค่อยไถ่ถาม
ทุกข์คลุกลามตามขอบฝันให้สั่นไหว
กลีบริ้วช้ำเริ่มคลี่บานแถบลานใจ
เพราะเหตุใด ...ใจเจ้านาง....................
ด้วยรัก
5 สิงหาคม 2550 22:01 น.
ตาทึบ
เมื่อเจ้ารักรักของเจ้าช่างสดใส
เปี่ยมความนัยใจเบาเบาเฝ้าซบหา
ผ่องด้วยยิ้มพริ้มด้วยรักด้วยศรัทรา
คอยห่วงหาคอยอาทรไม่จรไกล
เมื่อใจหลงหลงรักรักตัวเจ้า
ทุกค่ำเช้าเฝ้าคล้อยคอยถามไถ่
พิษแห่งรักหักโหมโถมดวงใจ
จนสิ้นไร้รักสำรองไว้ครองกาย
คิดแค่เพียงเพียงได้รักไม่มักใฝ่
จะใกล้ไกลทนยืนรอไม่ท้อหาย
พร้อมยึดมั่นมั่นในรักรักไม่คลาย
แม้นรักร้ายสายใยนี้ไม่มีลา
โลกของข้าในวันนี้มีเพียงเจ้า
โลกของเจ้าในวันนี้ไม่มี..............
ด้วยรักและห่วงใย
ตาทึบของเจ้านาง
1 สิงหาคม 2550 00:05 น.
ตาทึบ
ในความรู้สึกของวันนี้ ....
แม้จะลึกซึ้งหรือบาดลึกเพียงใด
แต่มันคงดำรงอยู่...และเกาะติด
ในช่วงใดช่วงหนึ่งของเวลาเท่านั้น
ไม่มีใครพาความรู้สึก....
เดินฝ่าหรือก้าวข้ามวันเวลามาได้
ณ เวลาใดเวลาหนึ่งที่คุณนึกถึงมัน
คุณต่างหากที่เดินข้ามเวลาไปหามัน
ในวันนี้ ...
ไม่มีองค์ประกอบหรือบรรยากาศใดคงอยู่
เพื่อรองรับและเดินทางมาพร้อมคุณ
ในความเป็นจริง คุณเดินอย่างโดดเดียวเสมอ
ตอนที่คุณโปกมือทักทาย
มืออีกข้างของคุณได้เตรียมกล่าวคำอำลาแล้ว
ดังนั้นจงรักวันเวลาปัจจุบันทุกทุกนาที
เพราะคุณมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ที่จะทำได้
แด่ .... คนคนนั้น
20 มิถุนายน 2550 00:09 น.
ตาทึบ
ความรักที่แท้จริง...
มีเพียงจุดเริ่มต้น แต่ไม่มีจุดสิ้นสุด
การพลัดพราก...เป็นแค่เพียงการหล่นหาย
ของช่วงเวลาหนึ่งของความรัก แต่ไม่ใช่ทั้งหมด
เสียงของความรักแท้ อยู่ทุกที่
แม้แต่ในสายลมที่พัดผ่านเพียงแผ่วเบา
แค่ใบไม้ปลายก้านไกวตัวเองเพียงเล็กน้อย
เสียงของความรัก ก็จะดังก้องกังวาล
ในความรักแท้
สวรรค์คือที่ที่คนคนหนึ่งสร้างไว้
ให้ความรักไปอยู่และรอคอย
เพื่อสักวัน ... คนคนนั้นจะไปหา
ตาทึบ
20 เมษายน 2550 23:21 น.
ตาทึบ
เราต้องยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
ให้หลากหลายมากขึ้น .. เพราะนั้นคือ
ส่วนประกอบลึกๆของตัวเราเอง...
และต้องพยายามปล่อยวางเสียบ้าง
กับมุมมองที่ชอบทำร้ายตัวเอง
เพราะในเวลาที่เราคิดถึงใครบางคน
ทำไมต้องตั้งคำถามว่า ใครคนนั้น
คิดถึงเราหรือเปล่า ...
เพราะจริงๆแล้วในเวลาเดียวกัน
อาจจะมีใครที่คิดถึงเราอยู่ก็ได้
โดยตัวเราเองก็ไม่สามารถรับรู้ได้เลย ...
ในวันเวลาที่ตัวเราล่องลอยอยู่
กับความฝัน ขออย่าได้นำความจริง
มาเปรียบเทียบ เพราะนั้นคือการตัดตอน
วันเวลาและความฝันของตัวเอง
เพราะความฝันคือการจมดิ่งในความสุข
ใยเราต้องไปดึงตัวเองขึ้นมา
และเมื่อถึงวันต้องเดินไปกับความจริง
ต้องยึดมั้นในความรักของตัวเอง
ไม่ใช่ไปยึดครองความรักของคนอื่น
การไม่ได้ไปยืนบนใจของคนคนนั้น
ก็ขอให้มีความสุขกับการที่มีคนคนนั่น
มาอยู่ในใจของตัวเราเอง
อย่าเรียกร้องถึงปาฏิหารย์ .. หากตัวเอง
มาสายกว่าคนอื่น เพราะการได้พบและรัก
ใครสักคน... คือสิ่งปาฏิหารย์อยู่แล้ว
และอย่าเสียใจกับการที่ใครสักคนไม่รักตอบ
เพราะขอให้รู้และเข้าใจคำว่า "ปาฏิหารย์"
ขอให้ชื่นชมและยิ้มรับกับความรักครั้งนี้
เพราะนั้นคือการได้พบกับสิ่งที่เรารักมากกว่าตัวเอง
... ขอแค่กำลังใจเพื่อพาตัวเองผ่านจุดนี้
ตาทึบ
หน้าส่วนตัว
915
