3 ตุลาคม 2545 21:33 น.

17 ปี......กับภาพปลงชีวิต

บันทึกที่ผมจะบันทึกต่อไปนี้ เป็นบันทึกที่เขียนจากใจของผมเอง หลังจากได้เห็นอะไรต่อมิอะไรมาตลอด 17 ปี

ภาพที่ผมเห็นบ่อยจนชินตา เห็นแล้วบางครั้งรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เป็นทุกข์นี้เสียจริง

ภาพคนแก่คนชรา บางคนไม่มีแรงจะเดินต้องใช้ไม้เท้าค้ำยันเพื่อจะได้เดินไหว บางคนไม่มีแม้คนที่จะคอยช่วยเหลือ

ภาพคนแก่ ผมหงอกขาวเต็มหัว ผิวหนังเหี่ยวย่น ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง
แต่ต้องโหนรถเมล์ ที่คราค่ำไปด้วยชนนับหลายสิบคนที่เบียดแน่นอยู่ในนั้น

ภาพคนแก่ที่ยากจน เป็นทุกข์เอาตอนบั้นปลายแห่งชีวิต บางคนเหนื่อยมาตลอดทั้งชีวิต แต่หวังมีความสุข..เรียบง่าย..ตอนแก่**แต่ก็ไม่ได้ดังหวัง
กลับต้องมาทนทุกข์ระกำลำบาก

ภาพคนแก่ ที่ไม่มีใครคอยเลี้ยงดู มีลูกหลายคน ส่งเสียลูกจนมีงานทำ ลูกไปทำงาน ไม่เคยกลับมาดูพ่อแม่อีกเลย ก็คงมีแต่เพื่อนบ้านที่คอยช่วยเหลือ...

เมื่อถึงบั้นปลายชีวิตผมหวังว่าทุกคนคงมีแต่ความสุข มีลูกๆหลานๆคอยดูแล
รักใคร่อย่างที่ท่านปรารถนา.....ไม่มีใครปรารถชีวิตที่ลำบากในตอนบั้นปลายหรอกครับ........................

เหนื่อยมาทั้งชีวิต.......จะขอเอนกายพักบ้าง.........ได้ไหมลูกรัก

ลูก...ที่ไม่เคยกลับมาเยี่ยมพ่อแม่อีกเลย