**.. บทกวีที่ประทับใจ ..**

ต่อง (ต้อง) ksg

**..  เพื่อนๆมีบทกลอนอะไรบ้างไหมครับ  ที่ประทับใจ

  หรือว่าทำให้เกิดแรงบันดาลที่จะทำอะไรในชีวิต...

  กลอนต่างๆมากมายมีอิทธิพลต่อคนอ่านอย่างมาก.....

  ผมจำได้ว่าบทกลอนที่ทำให้ผมเป็นนักกลอนได้ในทุกวันนี้นั่นก็คือ

  กลอนที่ว่า.."  ฉันเยาว์  ฉันเขลา  ฉันทึ่ง
   
                      ฉันจึง  มาหา  ความหมาย

                      ฉันหวัง  เก็บอะไร  ไปมากมาย

                      สุดท้าย  ให้กระดาษ  ฉันแผ่นเดียว.." 

             (  ทราบภายหลังจากลุงเวทย์ว่าเป็นของ อ.วิทยากร  เชียงกูล

  จากบทหนึ่งของเรื่อง  เพลงเถื่อนแห่งสถาบัน )

  และ  "  เพียงหวังจะเฟื่องฟุ้ง  ฤาจะมุ่งมาศึกษา
              เพียงเพื่อปริญญา  เอาตัวรอดเท่านั้นฤา
              แท้ควรสหายคิด  จงตั้งจิตมั่นยึดถือ
              รับใช้ประชาคือ  ปลายทางเราที่เล่าเรียน  "
 
 (  ไม่ทราบผู้ประพันธ์  แต่ทั้งหมดผมฟังมาจาก  วีดีโอของ  พ.อ.นพ.พงษ์ศักดิ์  ตั้งคณา)

  และนี่เองเป็นแรงบันดาลที่ทำให้ผมเริ่มเขียนกลอนเรื่องแรกอย่างจริงจัง  ซึ่งมีแนวคิดเดียวกับกลอนและกาพย์ดังกล่าว...เมื่อประมาณตอนอยู่  ม.5  นู่นแน่ะ  (  แต่ไม่ได้ลงใน Thaipoem ).....



"  ฉันเยาว์  ฉันเขลา  ฉันทึ่ง..........  "

  กลอนบทนี้เอง  เหมือนเป็นธรรมเนียมไปซะแล้ว

  เมื่อผมมีรุ่นน้อง  ตอนนี้2รุ่น...  ทุกรุ่นผมจะอ่านกลอนบทนี้ให้น้องฟังเสมอ  และสอนให้น้องๆทุกคนรู้จักการเสียสละ  ทำงานเพื่อส่วนรวม
และบางคนก็นำกลอนบทนี้สอนน้องรุ่นต่อไป...



...........  มีบางครั้งที่เกิดปัญหา  เกือบหมดกำลังใจก็ได้บทกลอนมาช่วยปลอบโยน  ปลอบใจจนหายปวดหัวไปได้....

             "  เทียนยอมเผา  ตัวเอง  เพื่อเปล่งแสง
                
                เกิดเปลวแห่ง  อุดมการณ์  อันฉานฉาย

               เชื่อมั่นว่า  หลังวัน  ที่ฉันวาย

               คนเสียดาย  มากกว่า  คนด่าทอ...  "

          (  ของลุงเวทย์  จากบทสุดท้ายของ"  ตัวตน-กับความคิด)



  และที่ขาดไม่ได้  อ่านแล้วฮึกเหิมทุกที  

            "  ฉันก็ยังเป็นฉันเหมือนวันก่อน 
               ยังอาทรห่วงใยไม่เสื่อมถอย 
               และยังอยู่ที่เก่าอย่างเฝ้าคอย 
               ลองตรองหน่อยจะเห็นความเป็นจริง 

              ฉันก็เป็นอย่างนี้ค่อนชีวิต 
              คงไม่ผิดถ้ายืนยันว่าฉันหยิ่ง 
              เอาเหตุผลเป็นใหญ่ใช้อ้างอิง 
              และเกลียดยิ่งหากแค่เอาแต่ใจ 

             ฉันเป็นฉันแน่วแน่ยากแปรเปลี่ยน 
             คือเป็นเทียนที่พร้อมยอมเผาไหม้ 
             แต่กับการเป็นขี้ผึ้งซึ่งลนไฟ 
             สุดแต่ใครแต่งปั้น....ฉันไม่เป็น !  "

        (  ของลุงเวทย์ จาก  เรื่อง  "ฉัน"  )



  นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของบทกวีที่สะท้อนให้เห็นสัจธรรมอย่างหนึ่งว่า

  บางครั้งมนุษย์คิดจะทำอะไรสักอย่าง  ต้องการมีเพียงใครสักคนมาสะกิด

  เตือนจิตใจให้คุณลุกขึ้นมาทำภาระกิจ  ที่คุณใฝ่ฝันไว้ ให้สำเร็จ...

  บทกวีก็เช่นกัน  สามารถกระซิบบอกกับคุณเสมอๆแทบทุกครั้งเมื่อคุณได้อ่าน

  เขากระซิบว่าอะไรน่ะเหรอ....



  ก็กระซิบว่า.........  "  เพื่อนที่รัก.....  คุณมีกำลังใจขึ้นหรือยัง

  และที่สำคัญ  เพื่อนอย่าลืมทำอะไรดีๆ  ให้กับคนรอบข้าง  ตัวเอง  และ

สังคมบ้างล่ะ  เช่นกับฉัน  ที่ให้อะไรๆดีกับเพื่อนเสมอมา...  "

  ด้วยความหวังดี

  ก.นพดล  รักษ์กระแส 

  ก.ประแสร์  ศิษยาพร